سعایت: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ویرایش)
 
(۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{ضعیف}}
+
{{خوب}}
آنگاه که سخن چينى نزد کسى انجام شود که از او بيم زيان و آزردن می رود؛ '''سعايت''' ناميده مى‌شود.
+
آنگاه که [[سخن چینی|سخن چینى]] نزد کسى انجام شود که از او بیم زیان و آزردن می رود؛ '''سعایت''' نامیده مى‌شود. این رذیله اخلاقی در روایات، نکوهش و [[گناه]] شمرده شده است.
 +
==تعریف سعایت==
  
 +
'''سعایة''': اسم مصدرعربی به معنی سخن‌چینی کردن، بدگویی کردن از کسی نزد دیگری،<ref>فرهنگ لغت عمید</ref> بدگویی، تهمت.<ref>فرهنگ فارسی معین</ref>
  
==معنای لغوی==
+
در کتاب های [[اخلاق]] پیرامون این رذیله زشت اخلاقی توضیحاتی آمده است از جمله کتاب [[جامع السعادات]] که مرحوم [[ملا محمد مهدی نراقی|نراقی]] در آن مى‌نویسد: "سعایت همان [[سخن چینی|سخن چینى]] است با این شرط که کسى که نزد او سخن چینی مى‌شود از او بیم ضرر و اذیت باشد، مانند سلاطین و امراء و حکام و روسا و امثال آنان، و این بدترین نوع سخن چینى و [[گناه]] آن از همه بیشتر است و آن نیز از دشمنی و مال دوستى و طمع به آن ناشى مى‌شود و از پستى و خبائث دو قوه غضب و شهوت است".
  
'''سعایة''' :اسم مصدرعربی.سخن‌چینی کردن. بدگویی کردن از کسی نزد دیگری.<ref>فرهنگ لغت عمید</ref> بدگویی. تهمت <ref>فرهنگ فارسی معین</ref>
+
در تفاوت سعایت با [[سخن چینی]] می توان گفت: نمامى و سخن چینى آن است که فردی میان دو دوست یا دو خویشاوند یا دو همکار را جدایى بیندازد، ولى سعایت این است که نزد شخص بزرگى بدگویى از کسى کند و کار او و جان او را به خطر بیندازد. لذا سعایت در بسیارى از روایات به عنوان سعایت نزد سلطان و مانند آن بکار رفته است. اما نزدیک بودن افق هر دو معنى، سبب شده که گاهی تحت یک عنوان ذکر شود.
  
 +
==سعایت در روایات ==
  
==تعریف==
+
[[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله فرمود: "الساعى بالناس الى الناس لغیر رشده"؛ کسى که نزد مردم از مردم سعایت مى‌کند، این به علت گمراهى او است.
در کتاب های اخلاق پیرامون این رذیله زشت اخلاقی توضیحاتی آمده است از جمله کتاب [[جامع السعادات]] که مرحوم نراقی در آن مى‌نويسد: "سعايت همان سخن چينى است با اين شرط که کسى که نزد او سخن چينی مى‌شود از او بيم ضرر و اذيت باشد، مانند سلاطين و امراء و حکام و روسا و امثال آنان و اين بدترين نوع سخن چينى و گناه آن از همه بيشتر است و آن نيز از دشمنی و مال دوستى و طمع به آن ناشى مى‌شود و از پستى و خبائث دو قوه غضب و شهوت است.
 
  
==سعایت در روایات اسلامی==
+
ایشان همچنین فرموده اند: هر که از برادر خود نزد سلطان سعایت کند، [[الله|خداوند]] متعال همه اعمال او را بر باد دهد و اگر به شخصى که از او سعایت کرده است ناراحتى یا گزندى رسد، خداوند متعال سعایت کننده را با [[هامان]] (وزیر [[فرعون]]) در یک درجه از آتش قرار دهد.<ref>کنز العمّال، ص ۷۵۴۵- منتخب میزان الحکمة،ص ۵۷۰</ref>
  
[[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله فرمود: "الساعى بالناس الى الناس لغير رشده"؛ کسى که نزد مردم از مردم سعايت مى‌کند، اين به علت گمراهى او است.
+
[[امام صادق]] علیه السلام فرمود: "الساعى قاتل ثلاثة قاتل نفسه و قاتل من یسعى به و قاتل من یسعى الیهسعایت کننده هم قاتل خویشتن است و هم قاتل کسى است که بر ضد او سعایت مى کند و هم قاتل کسى است که در نزد وى از دیگران سعایت کرده است.<ref>خصال، شیخ صدوق، صفحه ۱۲۲ (باب الثلاثه)</ref>
  
ایشان همچنین فرموده اند:
+
بسیار مى شود که سعایت نسبت به کسى در نزد شاهان و امراء واقعاً سبب قتل او مى گردد و در چنین صورتى سعایت کننده نیز قاتل خویشتن در پیشگاه خدا محسوب مى شود و کسى که نزد او سعایت شده است به خاطر عدم تحقیق کافى، گویى بدست سعایت کننده به قتل رسیده است چون بى گناهى را کشته است.
 
 
هر كه از برادر خود نزد سلطان سعايت كند، خداوند متعال همه اعمال او را بر باد دهد و اگر به شخصى كه از او سعايت كرده است ناراحتى يا گزندى رسد، خداوند متعال سعايت كننده را با هامان (وزير فرعون) در يك درجه از آتش قرار دهد.<ref>كنز العمّال، ص 7545- منتخب ميزان الحكمة،ص 570</ref>
 
 
 
[[امام صادق]] عليه السلام فرمود: "الساعى قاتل ثلاثة قاتل نفسه و قاتل من يسعى به و قاتل من يسعى اليه"؛ سعايت كننده هم قاتل خويشتن است و هم قاتل كسى است كه بر ضد او سعايت مى كند و هم قاتل كسى است كه در نزد وى از ديگران سعايت كرده است.<ref>خصال [[شيخ صدوق]]، صفحه 122 (باب الثلاثه).</ref>
 
 
 
بسيار مى شود كه سعايت نسبت به كسى در نزد شاهان و امراء واقعاً سبب قتل او مى گردد و در چنين صورتى سعايت كننده نيز قاتل خويشتن در پيشگاه خدا محسوب مى شود و كسى كه نزد او سعايت شده است به خاطر عدم تحقيق كافى، گويى بدست سعايت كننده به قتل رسيده است چون بى گناهى را كشته است.
 
 
 
==تفاوت سعایت با [[سخن چینی]]==
 
 
 
نمامى و سخن چينى آن است كه فردی ميان دو دوست يا دو خويشاوند يا دو همكار را جدايى بيندازد ولى سعايت اين است كه نزد شخص بزرگى بدگويى از كسى كند و كار او و جان او را به خطر بيندازد. لذا سعايت در بسيارى از روايات به عنوان سعايت نزد سلطان و مانند آن بكار رفته است. اما نزديك بودن افق هر دو معنى، سبب شده كه گاهی تحت يك عنوان ذكر شود.
 
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
 
 
==منابع==
 
==منابع==
* اخلاق در قرآن، ناصر مکارم شیرازی، جلد 3 (فروع مسائل اخلاقی).
+
*اخلاق در قرآن، ناصر مکارم شیرازی، جلد ۳ (فروع مسائل اخلاقی).
* [http://thesaurus.islamicdoc.org/thesaurus/ سعایت، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی]، بازیابی: 5 اسفند 92.
+
*[http://thesaurus.islamicdoc.org/thesaurus/ سعایت، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی]، بازیابی: ۵ اسفند ۹۲.
  
 
[[رده:صفات ناپسند]]
 
[[رده:صفات ناپسند]]
 
[[رده:اخلاق اجتماعی]]
 
[[رده:اخلاق اجتماعی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۴۰

آنگاه که سخن چینى نزد کسى انجام شود که از او بیم زیان و آزردن می رود؛ سعایت نامیده مى‌شود. این رذیله اخلاقی در روایات، نکوهش و گناه شمرده شده است.

تعریف سعایت

سعایة: اسم مصدرعربی به معنی سخن‌چینی کردن، بدگویی کردن از کسی نزد دیگری،[۱] بدگویی، تهمت.[۲]

در کتاب های اخلاق پیرامون این رذیله زشت اخلاقی توضیحاتی آمده است از جمله کتاب جامع السعادات که مرحوم نراقی در آن مى‌نویسد: "سعایت همان سخن چینى است با این شرط که کسى که نزد او سخن چینی مى‌شود از او بیم ضرر و اذیت باشد، مانند سلاطین و امراء و حکام و روسا و امثال آنان، و این بدترین نوع سخن چینى و گناه آن از همه بیشتر است و آن نیز از دشمنی و مال دوستى و طمع به آن ناشى مى‌شود و از پستى و خبائث دو قوه غضب و شهوت است".

در تفاوت سعایت با سخن چینی می توان گفت: نمامى و سخن چینى آن است که فردی میان دو دوست یا دو خویشاوند یا دو همکار را جدایى بیندازد، ولى سعایت این است که نزد شخص بزرگى بدگویى از کسى کند و کار او و جان او را به خطر بیندازد. لذا سعایت در بسیارى از روایات به عنوان سعایت نزد سلطان و مانند آن بکار رفته است. اما نزدیک بودن افق هر دو معنى، سبب شده که گاهی تحت یک عنوان ذکر شود.

سعایت در روایات

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: "الساعى بالناس الى الناس لغیر رشده"؛ کسى که نزد مردم از مردم سعایت مى‌کند، این به علت گمراهى او است.

ایشان همچنین فرموده اند: هر که از برادر خود نزد سلطان سعایت کند، خداوند متعال همه اعمال او را بر باد دهد و اگر به شخصى که از او سعایت کرده است ناراحتى یا گزندى رسد، خداوند متعال سعایت کننده را با هامان (وزیر فرعون) در یک درجه از آتش قرار دهد.[۳]

امام صادق علیه السلام فرمود: "الساعى قاتل ثلاثة قاتل نفسه و قاتل من یسعى به و قاتل من یسعى الیه"؛ سعایت کننده هم قاتل خویشتن است و هم قاتل کسى است که بر ضد او سعایت مى کند و هم قاتل کسى است که در نزد وى از دیگران سعایت کرده است.[۴]

بسیار مى شود که سعایت نسبت به کسى در نزد شاهان و امراء واقعاً سبب قتل او مى گردد و در چنین صورتى سعایت کننده نیز قاتل خویشتن در پیشگاه خدا محسوب مى شود و کسى که نزد او سعایت شده است به خاطر عدم تحقیق کافى، گویى بدست سعایت کننده به قتل رسیده است چون بى گناهى را کشته است.

پانویس

  1. فرهنگ لغت عمید
  2. فرهنگ فارسی معین
  3. کنز العمّال، ص ۷۵۴۵- منتخب میزان الحکمة،ص ۵۷۰
  4. خصال، شیخ صدوق، صفحه ۱۲۲ (باب الثلاثه)

منابع