تخلیه: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | «تخلیه» در اصطلاح علم [[اخلاق]]، یعنى پاکسازى باطن و روان از رذایل اخلاقی. به عبارت دیگر، پاکسازى باطن و تصفیه روان از صفات رذیله و تطهیر [[نفس]] از اَرجاس (پلیدى ها) و اَدناس (ناپاکى ها)، «تخلیه» است. | |
| − | |||
| − | |||
| − | در | + | «تخلیه» در برابر «[[تحلیه]]» است؛ تخلیه در مقام دفع و پیراستن است و نیز در مقام تبرّى، یعنى با رذایل اخلاقی ستیزکردن و آنها را از کانون وجود خود زدودن. |
| − | و ظاهر جمع محلّى به الف و لام افاده عموم مى | + | در این باره که حسنات و سیئات همدیگر را از بین می برند، [[قرآن]] شریف صراحت کامل دارد؛ در جایی می فرماید: {{متن قرآن|«اِنَّ الْحَسَناتِ یذْهِبْنَ السَّیئاتِ»}}؛<ref>[[سوره هود]]، آیه ۱۱۴.</ref> (حسنات، سیئات را از بین مى برد) و ظاهر جمع محلّى به الف و لام افاده عموم مى کند. و در جاى دیگر مى فرماید: {{متن قرآن|«لاتُبْطِلُوا صَدَقاتِکمْ بِالمَنِّ والاَذَى»}}؛<ref>[[سوره بقره]]، آیه ۲۶۴.</ref> (صدقاتتان را با منّت گذارى و اذیت باطل نکنید). |
| − | |||
| − | |||
| + | در نتیجه، [[انسان]] اگر عمل خوبى انجام داد، باید سعى کند تا با [[گناه]] آن را نابود نکند و اگر احیاناً گناهى مرتکب شد، باید اعمال خوبى انجام دهد تا آلودگى گناه را بشوید. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * | + | *مبانی اخلاق اسلامی، مختار امینیان. |
| − | + | == مطالب مرتبط == | |
| + | * [[تحليه]] | ||
| + | * [[تجلیه]] | ||
[[رده:صفات پسندیده]] | [[رده:صفات پسندیده]] | ||
[[رده:اخلاق فردی]] | [[رده:اخلاق فردی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۰۲
«تخلیه» در اصطلاح علم اخلاق، یعنى پاکسازى باطن و روان از رذایل اخلاقی. به عبارت دیگر، پاکسازى باطن و تصفیه روان از صفات رذیله و تطهیر نفس از اَرجاس (پلیدى ها) و اَدناس (ناپاکى ها)، «تخلیه» است.
«تخلیه» در برابر «تحلیه» است؛ تخلیه در مقام دفع و پیراستن است و نیز در مقام تبرّى، یعنى با رذایل اخلاقی ستیزکردن و آنها را از کانون وجود خود زدودن.
در این باره که حسنات و سیئات همدیگر را از بین می برند، قرآن شریف صراحت کامل دارد؛ در جایی می فرماید: «اِنَّ الْحَسَناتِ یذْهِبْنَ السَّیئاتِ»؛[۱] (حسنات، سیئات را از بین مى برد) و ظاهر جمع محلّى به الف و لام افاده عموم مى کند. و در جاى دیگر مى فرماید: «لاتُبْطِلُوا صَدَقاتِکمْ بِالمَنِّ والاَذَى»؛[۲] (صدقاتتان را با منّت گذارى و اذیت باطل نکنید).
در نتیجه، انسان اگر عمل خوبى انجام داد، باید سعى کند تا با گناه آن را نابود نکند و اگر احیاناً گناهى مرتکب شد، باید اعمال خوبى انجام دهد تا آلودگى گناه را بشوید.
پانویس
منابع
- مبانی اخلاق اسلامی، مختار امینیان.
مطالب مرتبط
