مسرور اصفهانی: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
'''مسرور اصفهانی، حسین''' | '''مسرور اصفهانی، حسین''' | ||
| − | قرن: 14 | + | قرن: 14 (1347-1269 ش) |
| − | + | نویسنده، مترجم و شاعر [[تخلص|متخلص]] به مسرور. در قریه كوپاى [[اصفهان]] به دنیا آمد. پس از پایان تحصیلات مقدماتى به فراگیرى [[صرف|علم صرف]]،[[علم نحو]]، [[علم معانی|علم معانى]]، [[علم بیان]]، [[منطق]]،[[ فقه]]، [[اصول فقه|اصول]] و [[حکمت|حكمت]] نزد اساتید عصر پرداخت. او سپس در مدارس جدید به تحصیل مشغول شد آنگاه به [[تهران]] آمد و به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در دارالفنون و دبیرستان نظام به تدریس پرداخت. | |
| − | + | وى فنون شعر را از فرصت الدوله شیرازى و دهقان سامانى آموخت. او زبانهاى عربى و فرانسه و انگلیسى را خوب مى دانست و از زبان پهلوى اطلاعاتى داشت. در 1352 ق كه از طرف انجمن ادبى ایران به نظم آوردن مضامین الواح تخت جمشید به مسابقه گذارده شده بود، مسرور از میان پنجاه شاعر برجسته ى شركت كننده حائز رتبه اول گردید و نیز در موقع افتتاح آرامگاه حكیم [[فردوسی|فردوسى]] شعر او مقام اول را بدست آورد. | |
| − | وى | + | وى گذشته از استادى در زمینه‌ى [[شعر]]، در نثر نیز توانا بود و از هنر موسیقى و خوشنویسى نیز بهره داشت. مقالات ادبى و تاریخى او در مجلات «ارمغان» و «یغما» چاپ شده است. او مدتى مدیریت برنامه هاى ایران در آینه زمان و شهر سخن را در رادیو ایران به عهده داشت. سرانجام در تهران وفات یافت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاك سپرده شد. |
| − | وى | + | از آثار وى: «امثال سائره»؛ «خواجو كرمانى»؛ «داستان تاریخى محمود افغان»؛ «ده نفر قزلباش»؛ «فرهنگ زبان»؛ «قران یا سرگذشت لطفعلى خان زند»؛ «نى‌زن بیابان»؛ «هنرنامه»، شعر. اثر دیگر او مجموعه اشعارش مى‌باشد كه نخست تحت نام «راز الهام» در 1338 ش و سپس تحت نام «یادگار سخنیار» در 1347 ش، در سال وفات وى منتشر شد. |
| − | + | ==منبع== | |
| − | + | *[[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج5، ص231. | |
| − | * [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج5، ص231. | ||
[[رده:شعرای پارسی گو]] | [[رده:شعرای پارسی گو]] | ||
[[رده:خطاطان]] | [[رده:خطاطان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۰۶:۰۴
مسرور اصفهانی، حسین
قرن: 14 (1347-1269 ش)
نویسنده، مترجم و شاعر متخلص به مسرور. در قریه كوپاى اصفهان به دنیا آمد. پس از پایان تحصیلات مقدماتى به فراگیرى علم صرف،علم نحو، علم معانى، علم بیان، منطق،فقه، اصول و حكمت نزد اساتید عصر پرداخت. او سپس در مدارس جدید به تحصیل مشغول شد آنگاه به تهران آمد و به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در دارالفنون و دبیرستان نظام به تدریس پرداخت.
وى فنون شعر را از فرصت الدوله شیرازى و دهقان سامانى آموخت. او زبانهاى عربى و فرانسه و انگلیسى را خوب مى دانست و از زبان پهلوى اطلاعاتى داشت. در 1352 ق كه از طرف انجمن ادبى ایران به نظم آوردن مضامین الواح تخت جمشید به مسابقه گذارده شده بود، مسرور از میان پنجاه شاعر برجسته ى شركت كننده حائز رتبه اول گردید و نیز در موقع افتتاح آرامگاه حكیم فردوسى شعر او مقام اول را بدست آورد.
وى گذشته از استادى در زمینه‌ى شعر، در نثر نیز توانا بود و از هنر موسیقى و خوشنویسى نیز بهره داشت. مقالات ادبى و تاریخى او در مجلات «ارمغان» و «یغما» چاپ شده است. او مدتى مدیریت برنامه هاى ایران در آینه زمان و شهر سخن را در رادیو ایران به عهده داشت. سرانجام در تهران وفات یافت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاك سپرده شد.
از آثار وى: «امثال سائره»؛ «خواجو كرمانى»؛ «داستان تاریخى محمود افغان»؛ «ده نفر قزلباش»؛ «فرهنگ زبان»؛ «قران یا سرگذشت لطفعلى خان زند»؛ «نى‌زن بیابان»؛ «هنرنامه»، شعر. اثر دیگر او مجموعه اشعارش مى‌باشد كه نخست تحت نام «راز الهام» در 1338 ش و سپس تحت نام «یادگار سخنیار» در 1347 ش، در سال وفات وى منتشر شد.
منبع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج5، ص231.
