بهجت شاعر: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(برداشتن لینک غیر فعال)
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{مدخل دائرة المعارف|دانشنامه جهان اسلام}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|دانشنامه جهان اسلام}}
  
−
بَهجَت، میرزاایوب شاعر فارسی سرای و خوشنویس تاجیک اواخر سدة دوازدهم. سال تولد و مرگش بدرستی معلوم نیست. پدرش مُشرِف اِسفره ای شاعر و خوشنویس بود. بهجت در مدرسة «خانِ» شهر خوقند تحصیل کرد<ref>د.تاجیکی، ج1، ص441.</ref> <ref>قس دایرة المعارف ادبیات و هنر تاجیک، ج1، ص258.</ref> که مدرسة مذکور را به اشتباه در شهر خجند دانسته است.
+
«میرزا ایوب بَهجَت»، شاعر فارسی سرا و خوشنویس [[تاجیکستان|تاجیک]] اواخر سده دوازدهم هجری است. سال تولد و مرگ بهجت بدرستی معلوم نیست. پدرش مُشرِف اِسفره ای شاعر و خوشنویس بود.  
  
−
وی شاعر نامدار روزگار محمدعمرخان، والی خوقند (1166ـ1201/ 1787ـ1822) بود و از اعضای فعّال انجمن ادبی او به شمار می رفت.<ref>  رجوع کنید به واضح بخارایی، ص36.</ref> <ref>عینی، ص226.</ref> <ref>حبیب زاده، ص100.</ref> والی خوقند خود به فارسی و ترکی شعر می سرود و «امیری» [[تخلص]] می کرد، در عهد وی محفل ادبی خوقند پررونق بود و با محیط ادبی بخارا رقابت داشت.
+
بهجت در مدرسه «خانِ» شهر خوقند تحصیل کرد. وی شاعر نامدار روزگار محمدعمرخان، والی خوقند (۱۱۶۶ـ۱۲۰۱ ق) بود و از اعضای فعّال انجمن ادبی او به شمار می رفت. والی خوقند خود به فارسی و ترکی [[شعر]] می سرود و «امیری» [[تخلص]] می کرد. در عهد وی، محفل ادبی خوقند پررونق بود و با محیط ادبی بخارا رقابت داشت.
  
−
سلطانُف، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت 116 غزل و قصیده و یک مخمس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است.<ref>دایرة المعارف ادبیات و هنر تاجیک.</ref> <ref>د.تاجیکی، همانجاها.</ref> زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق، پند و اندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید.
+
سلطانُف، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت، ۱۱۶ [[غزل]] و [[قصیده]] و یک مخمّس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است.  
 +
 
 +
زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق، پند و اندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید.
  
−
==پانویس==
 
−
{{پانویس}}
 
 
==منابع==
 
==منابع==
−
* صدرالدین عینی، نمونة ادبیات تاجیک، مسکو 1926؛ رحمت الله واضح بخارایی، تحفة الاحباب فی تذکرة الاصحاب، چاپ اصغر جانفدا، دوشنبه 1977.
 
−
* Ensiklopediya ¦yi adabiya ¦t va sa ـ ati Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1988; Enssiklopediya ¦yi Sa ¦vetii Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1978; Amirbek Habibza ¦da, Ganji Zarafىa ¦n , Dushanbe 1991; Uzbek Savet Ensiklopediyasi , Tashkent 1971-1980.
 
  
−
==منابع==
+
*"بهجت"، دانشنامه جهان اسلام، رحیم مسلمانیان قبادیانی.
−
* دانشنامه جهان اسلام، مدخل "بهجت" از رحیم مسلمانیان قبادیانی.
 
  
 
[[رده:شعرای پارسی گو]]
 
[[رده:شعرای پارسی گو]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۹

Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از دانشنامه جهان اسلام است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


«میرزا ایوب بَهجَت»، شاعر فارسی سرا و خوشنویس تاجیک اواخر سده دوازدهم هجری است. سال تولد و مرگ بهجت بدرستی معلوم نیست. پدرش مُشرِف اِسفره ای شاعر و خوشنویس بود.

بهجت در مدرسه «خانِ» شهر خوقند تحصیل کرد. وی شاعر نامدار روزگار محمدعمرخان، والی خوقند (۱۱۶۶ـ۱۲۰۱ ق) بود و از اعضای فعّال انجمن ادبی او به شمار می رفت. والی خوقند خود به فارسی و ترکی شعر می سرود و «امیری» تخلص می کرد. در عهد وی، محفل ادبی خوقند پررونق بود و با محیط ادبی بخارا رقابت داشت.

سلطانُف، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت، ۱۱۶ غزل و قصیده و یک مخمّس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهنده مهارت بهجت در سخنوری است.

زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق، پند و اندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید.

منابع

  • "بهجت"، دانشنامه جهان اسلام، رحیم مسلمانیان قبادیانی.
برگرفته از «https://wiki.ahlolbait.com/index.php?title=بهجت_شاعر&oldid=145367»
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام تلگرام قرآن و حدیث کانال قرآن و حدیث در ایتا
مسابقه از خطبه ۱۱۱ نهج البلاغه