ابوالاملاک: تفاوت بین نسخه‌ها
(پروژه2: سنجش کیفی) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | {{خوب}} | |
| + | '''«ابو الأملاک»''' لقب «علی» فرزند [[عبدالله بن عباس]] است که در سال ۴۰ هجری متولد شد. [[امام علی علیه السلام|امیرالمؤمنین علی]] علیه‌السلام نام او را علی و [[کنیه]]اش را ابوالحسن نهاد.<ref>تهذیب التهذیب، ج۷، ص: ۳۵۸</ref> | ||
| − | و این اشاره ای بود از سوی امام که فرزندان این کودک پادشاهانی خواهند بود. این سخن امام به حقیقت پیوست و از نسل | + | نقل است زمانی که امام علی علیه السلام کودک را به دست پدرش ابن عباس می داد فرمود: «خُذهُ الیک أبا الاملاک؛ بگیر پدر پادشاهان را».<ref>روضات الجنات فی أحوال العلماء و السادات، ج۵، ص: ۱۶۰</ref> و این اشاره ای بود از سوی امام که فرزندان این کودک پادشاهانی خواهند بود. این سخن امام به حقیقت پیوست و از نسل ابن عباس، [[خلفای عباسی]] پدید آمدند. |
| − | ابن عباس غیر از او فرزند دیگری نداشت <ref>المقفى | + | ابن عباس غیر از او فرزند دیگری نداشت.<ref>المقفى الکبیر، ج۴، ص: ۷۸</ref> |
| − | علی بن عبدالله بن عباس | + | علی بن عبدالله بن عباس فرزندانی داشت با نامهای: محمد، عبداللّه، عبدالصمد، اسماعیل، عیسى، داود، صالح، سلیمان، اسحاق و یحیى؛<ref>الکنى و الألقاب، ج۱، ص: ۳۴۹</ref> و محمد، پدر [[ابوالعباس سفاح|سفّاح]] و [[منصور (خلیفه عباسی)|منصور]]، دو خلیفه نخستین [[عباسیان]] است. |
| + | |||
| + | از آنجا که نام و [[کنیه]] «علی بن عبدالله» مانند نام و کنیه [[امام علی]] علیه السلام بود، [[عبدالملک بن مروان]] پنجمین خلیفه [[بنی امیه|اموی]] او را برای تغییر نام و کنیه تحت فشار قرار داد. به همین دلیل او کنیه اش را به ابومحمد تغییر داد، اما حاضر به تغییر نام نشد.<ref>روضات الجنات فی أحوال العلماء و السادات، ج۵، ص: ۱۶۰</ref> | ||
| − | + | علی بن عبداللّه بن عباس فردی عالم، عابد و زاهد بود. طبق برخی از نقل های اغراق آمیز، در هر شبانه‌روز هزار رکعت [[نماز]] می خواند یا هزار [[سجده]] به جا می آورد.<ref>نک:المقفى الکبیر، ج۴، ص: ۷۸</ref> وی سرانجام در سال ۱۱۷ هجری در قریه حُمَیمَه در مسیر [[مدینه]] به [[دمشق]] وفات یافت. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references /> | <references /> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | + | *سید محمدباقر خوانسارى، روضات الجنات فی أحوال العلماء و السادات، ایران - قم، ۱۳۹۰ ه.ق. | |
| − | *خوانسارى، | + | *ابن حجر عسقلانى، تهذیب التهذیب، دار صادر - لبنان - بیروت، ۱۳۲۵ ه.ق. |
| − | *ابن حجر عسقلانى، | + | *شیخ عباس قمى، الکنى و الألقاب، مکتبة الصدر - ایران - تهران، ۱۳۶۸ ه.ش. |
| − | *قمى، | + | *احمد مقریزى، المقفى الکبیر، دار الغرب الإسلامی - لبنان - بیروت، ۱۴۲۷ ه.ق. |
| − | * | ||
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
|سنجش=شده | |سنجش=شده | ||
| سطر ۳۲: | سطر ۳۰: | ||
|رده=دارد | |رده=دارد | ||
}} | }} | ||
| − | |||
[[رده:بنی عباس]] | [[رده:بنی عباس]] | ||
| + | [[رده: القاب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۲۰
«ابو الأملاک» لقب «علی» فرزند عبدالله بن عباس است که در سال ۴۰ هجری متولد شد. امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام نام او را علی و کنیه‌اش را ابوالحسن نهاد.[۱]
نقل است زمانی که امام علی علیه السلام کودک را به دست پدرش ابن عباس می داد فرمود: «خُذهُ الیک أبا الاملاک؛ بگیر پدر پادشاهان را».[۲] و این اشاره ای بود از سوی امام که فرزندان این کودک پادشاهانی خواهند بود. این سخن امام به حقیقت پیوست و از نسل ابن عباس، خلفای عباسی پدید آمدند. ابن عباس غیر از او فرزند دیگری نداشت.[۳]
علی بن عبدالله بن عباس فرزندانی داشت با نامهای: محمد، عبداللّه، عبدالصمد، اسماعیل، عیسى، داود، صالح، سلیمان، اسحاق و یحیى؛[۴] و محمد، پدر سفّاح و منصور، دو خلیفه نخستین عباسیان است.
از آنجا که نام و کنیه «علی بن عبدالله» مانند نام و کنیه امام علی علیه السلام بود، عبدالملک بن مروان پنجمین خلیفه اموی او را برای تغییر نام و کنیه تحت فشار قرار داد. به همین دلیل او کنیه اش را به ابومحمد تغییر داد، اما حاضر به تغییر نام نشد.[۵]
علی بن عبداللّه بن عباس فردی عالم، عابد و زاهد بود. طبق برخی از نقل های اغراق آمیز، در هر شبانه‌روز هزار رکعت نماز می خواند یا هزار سجده به جا می آورد.[۶] وی سرانجام در سال ۱۱۷ هجری در قریه حُمَیمَه در مسیر مدینه به دمشق وفات یافت.
پانویس
منابع
- سید محمدباقر خوانسارى، روضات الجنات فی أحوال العلماء و السادات، ایران - قم، ۱۳۹۰ ه.ق.
- ابن حجر عسقلانى، تهذیب التهذیب، دار صادر - لبنان - بیروت، ۱۳۲۵ ه.ق.
- شیخ عباس قمى، الکنى و الألقاب، مکتبة الصدر - ایران - تهران، ۱۳۶۸ ه.ش.
- احمد مقریزى، المقفى الکبیر، دار الغرب الإسلامی - لبنان - بیروت، ۱۴۲۷ ه.ق.
