|
|
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) |
| سطر ۱: |
سطر ۱: |
| − | === متن آیه ===
| + | #تغییرمسیر[[آیه 22 سوره فصلت]] |
| − | | |
| − | {{قرآن در قاب|وَمَا كُنتُمْ تَسْتَتِرُونَ أَنْ یَشْهَدَ عَلَیْكُمْ سَمْعُكُمْ وَلَا أَبْصَارُكُمْ وَلَا جُلُودُكُمْ وَلَكِن ظَنَنتُمْ أَنَّ اللَّهَ لَا یَعْلَمُ كَثِیرًا مِّمَّا تَعْمَلُونَ |سوره=41|آیه=22}}
| |
| − | | |
| − | === ترجمه ===
| |
| − | | |
| − | از اینکه گوش و چشمها و پوستهایتان به زیان شما شهادت دهند چیزی نهان نمی داشتید، بلکه می پنداشتید که خدا بر بسیاری از کارهایی که می کنید آگاه نیست
| |
| − | | |
| − | === شأن نزول ===
| |
| − | | |
| − | «[[شیخ طوسى]]» گویند: این آیه درباره سه نفر نازل شده که به یکدیگر مى گفتند: آیا تو مى بینى و یا گمان می‌برى که خداوند پنهانى هاى ما را مى شنود؟<ref> صاحب مجمع البیان آن را از ابن مسعود نقل و روایت نموده است، و در تفسیر على بن ابراهیم چنین آمده که این آیه درباره قومى که اعمال آن‌ها به ایشان عرضه شده سپس منکر شوند، نازل شده است و گویند: ما از این اعمال خبرى نداریم سپس فرشتگانى که اعمال را نوشته و ضبط کرده اند. شهادت ارتکاب آن‌ها را درباره اعمالشان می‌دهند.</ref><ref> در صحیح بخارى و صحیح ترمذى و صحیح مسلم و مسند احمد و دیگران از علماء عامه از ابن مسعود چنین روایت شده که نزدیک خانه کعبه سه نفر که دو نفر از آن‌ها قریشى و یک نفر ثقفى بودند و یا بالعکس با یکدیگر بحث و جدال داشتند. یکى از آن‌ها مى گفت: آیا تو مى بینى و یا به گمان تو می‌رسد که آنچه ما مى گوئیم خداوند مى شنود. دیگرى در جواب مى گفت: اگر بلند سخن بگوئیم، خدا مى شنود و اگر پنهانى و سرّى سخن بگوئیم، نمى شنود سپس این آیه نازل گردید.</ref>
| |
| − | | |
| − | ==پانویس ==
| |
| − | <references />
| |
| − | ===
| |
| − | | |
| − | | |
| − | === منابع ===
| |
| − | | |
| − | * قرآن کریم، ترجمه عبدالمحمد آیتی.
| |
| − | | |
| − | * محمدباقر محقق، [[نمونه بینات در شأن نزول آیات]] از نظر [[شیخ طوسی]] و سایر مفسرین خاصه و عامه ، ص 686
| |
| − | | |
| − | === پیوندها ===
| |
| − | | |
| − | *[[سوره فصلت ]]
| |
| − | | |
| − | *[[سوره فصلت /متن و ترجمه سوره]]
| |
| − | | |
| − | [[رده:آیات سوره فصلت ]]
| |
| − | | |
| − | [[رده:آیات دارای شان نزول]]
| |
