ابوالفرج اصفهانی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱: سطر ۱:
 +
'''مورخ، محدث، ادیب، شاعر و موسیقیدان'''
 
{{شناسنامه عالم
 
{{شناسنامه عالم
|نام= علی بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم، معروف به ابوالفرج اصفهانی
+
|نام شخصیت =
|نام پدر= حسین
+
|نام کامل = علی بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم
|ولادت= 284 ه.ق
+
|زادروز = 284 قمری
|محل ولادت=  
+
|زادگاه = اصفهان
|وفات=356 ه.ق
+
|وفات = 356 قمری
|مدفن= بغداد
+
|مدفن = بغداد
 +
|اساتید = 
 +
|شاگردان =
 +
|آثار =الاغانى،الاماء الشواعر؛ الدیارات»؛ «مقاتل الطالبین؛اعیان الفرس؛ آداب الفرباء من اهل الفضل و الاداب؛ اخبار جحظة البرمكى، اخبار الطفیلیین؛ اشعار الاماء والممالیك؛ جمهرة النسب؛ دعوة التجار
 
}}
 
}}
  
'''مورخ، محدث، ادیب، شاعر و موسیقیدان'''
 
  
 
==تحصیلات ابوالفرج اصفهانی==
 
==تحصیلات ابوالفرج اصفهانی==

نسخهٔ ‏۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۰۹:۵۷

مورخ، محدث، ادیب، شاعر و موسیقیدان

نام کامل علی بن حسین بن محمد بن احمد بن هیثم
زادروز 284 قمری
زادگاه اصفهان
وفات 356 قمری
مدفن بغداد

Line.png


آثار

الاغانى،الاماء الشواعر؛ الدیارات»؛ «مقاتل الطالبین؛اعیان الفرس؛ آداب الفرباء من اهل الفضل و الاداب؛ اخبار جحظة البرمكى، اخبار الطفیلیین؛ اشعار الاماء والممالیك؛ جمهرة النسب؛ دعوة التجار


تحصیلات ابوالفرج اصفهانی

نزد ابن درید و ابن‌انبارى و محمد بن جریر طبرى تحصیل كرد. وى از على بن عباس بجلى و محمد بن جعفر قتّات و ابوبكر بن درید و نفطویه حدیث شنید. دارقطنى و ابراهیم بن احمد طبرى و ابوالفتح بن ابى‌الفوارس از وى حدیث روایت كرده‌اند. ابوالفرج در ادبیات، نحو، لغت، تاریخ، سیر، انساب، طب، نجوم و حدیث متبحر بود و شعر را نیكو مى‌گفت.

تالیفات ایشان

مهمترین اثرش كه او را جاودانه ساخته، كتاب «الاغانى» است كه رجال قرن چهارم، مانند صاحب بن عباد و عضدالدوله‌ى دیلمى به آن توجه بسیار داشتند و گفته‌اند كه عضدالدوله این كتاب را از خود در سفر و حضر دور نمى‌داشت. از دیگر آثار وى: «الاماء الشواعر»؛ «الدیارات»؛ «مقاتل الطالبین»؛ «اعیان الفرس»؛ «آداب الفرباء من اهل الفضل و الاداب»؛ «اخبار جحظة البرمكى»، «اخبار الطفیلیین»؛ «اشعار الاماء والممالیك»؛ «جمهرة النسب»؛ «دعوة التجار»؛ «كتاب التنزیل فى امیرالمؤمنین علیه السلام»؛ «كتاب الخمارین والخمارات»؛ «كتاب الغلمان المغنین»؛ «مجرد الاغانى» و «دیوان» شعر.

منابع