محمدتقی آقا نجفی اصفهانی: تفاوت بین نسخهها
(←منابع) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آقا نجفی اصفهانی(1332 /1331-1262 ق)، عالم شیعى و مجتهد. معروف به آقا نجفى. وى نوه ى شیخ محمدتقى رازى اصفهانى صاحب «[[هدایة المسترشدین]]» بود. در اصفهان متولد شد و مقدمات را از پدرش شیخ محمدباقر اصفهانى فراگرفت. در [[نجف]] در محضر میرزا محمدحسن شیرازى، حاج شیخ مهدى نجفى و حاج سید على شوشترى به تكمیل تحصیل پرداخت و به مقام [[اجتهاد]] رسید و به اصفهان بازگشت در زمان پدر مرجعیت تام یافت. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | (1332 /1331-1262 ق) | ||
| − | |||
| − | عالم شیعى و مجتهد. معروف به آقا نجفى. وى | ||
وى در كمك به مدرم و تأمین وسایل آسایش ایشان كوشا بود، حدود شرعى را اجرا مىكرد و نسبت به حسن جریان زندگى و تحصیل طلاب علوم دینى اهتمام مىورزید. وى در جنبش تنباكو از آغازگران مبارزه بود. مخالفتش با مظالم ظلالسلطان و مأمورن انگلیسى سبب تبعید وى به تهران شد اما در تهران نیز همچنان به فعالیت سیاسى خود ادامه داد و دوباره او را به اصفهان بازگرداندند. | وى در كمك به مدرم و تأمین وسایل آسایش ایشان كوشا بود، حدود شرعى را اجرا مىكرد و نسبت به حسن جریان زندگى و تحصیل طلاب علوم دینى اهتمام مىورزید. وى در جنبش تنباكو از آغازگران مبارزه بود. مخالفتش با مظالم ظلالسلطان و مأمورن انگلیسى سبب تبعید وى به تهران شد اما در تهران نیز همچنان به فعالیت سیاسى خود ادامه داد و دوباره او را به اصفهان بازگرداندند. | ||
نسخهٔ ۱۷ دسامبر ۲۰۱۵، ساعت ۰۹:۰۰
آقا نجفی اصفهانی(1332 /1331-1262 ق)، عالم شیعى و مجتهد. معروف به آقا نجفى. وى نوه ى شیخ محمدتقى رازى اصفهانى صاحب «هدایة المسترشدین» بود. در اصفهان متولد شد و مقدمات را از پدرش شیخ محمدباقر اصفهانى فراگرفت. در نجف در محضر میرزا محمدحسن شیرازى، حاج شیخ مهدى نجفى و حاج سید على شوشترى به تكمیل تحصیل پرداخت و به مقام اجتهاد رسید و به اصفهان بازگشت در زمان پدر مرجعیت تام یافت.
وى در كمك به مدرم و تأمین وسایل آسایش ایشان كوشا بود، حدود شرعى را اجرا مىكرد و نسبت به حسن جریان زندگى و تحصیل طلاب علوم دینى اهتمام مىورزید. وى در جنبش تنباكو از آغازگران مبارزه بود. مخالفتش با مظالم ظلالسلطان و مأمورن انگلیسى سبب تبعید وى به تهران شد اما در تهران نیز همچنان به فعالیت سیاسى خود ادامه داد و دوباره او را به اصفهان بازگرداندند.
سرانجام در اصفهان درگذشت و در جوار مرقد امامزاده احمد نوادهى امام محمدباقر علیه السلام به خاك سپرده شد. آثار او را بیش از صد دانستهاند، از آن جمله: «آداب العارفین»؛ «الاجتهاد والتقلید»؛ «اسرار الآیات»؛ «اسرار الاحكام»؛ «اصول الدین»؛ «انوار العارفین»؛ «تأویل الآیات الباهرة فى العترة الطاهرة»؛ «بحر الحقائق»؛ «جامع الانوار»؛ «المتاجر»؛ «مفتاح السعادة».
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج1، ص56.
