آیه نجوا: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 12 سوره مجادله/58 گفتگوى در گوشى (نجوا) با پيامبر صلى الله عليه و آله را جز ...' ایجاد کرد) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ===آیه نجوا=== | |
| − | + | آیه 12 [[سوره مجادله]]/58 گفتگوى در گوشى (نجوا) با پیامبر صلى الله علیه و آله را جز در موردى كه نجواكننده پیش از آن [[صدقه]] بپردازد، نهى كرده؛ از این رو آن را «آیه نجوا»<ref> الناسخ والمنسوخ، نحاس، مقدمه، ص 48؛ صفوة الراسخ، ص 42؛ التمهید، ج 2، ص 302.</ref> یا «آیه مناجات»<ref> شواهد التنزیل، ج 2، ص 323؛ [[بحارالانوار]]، ج 35، ص 376.</ref> گفته‌اند: | |
| − | ''''' | + | '''''«یَأیُّهَا الّذِینَ ءَامَنوا إِذا نَجیتُمُ الرَّسولَ فَقدِّموا بَینَ یَدَى نَجولكُم صَدقةً ذلِكَ خَیرٌ لَكُم و أَطهرُ فإِن لَم تَجِدوا فَإنَّ اللّهَ غَفورٌ رَحیمٌ».''''' |
| − | در شأن نزول | + | در شأن نزول این آیه گفته‌اند: گروهى از ثروت‌مندان خدمت پیامبر مى‌رسیدند و با او نجوا مى‌كردند و ضمن گرفتن وقت پیامبر صلى الله علیه و آله، ناراحتى مستمندان را نیز فراهم مى‌ساختند كه آیه نازل شد و به آن‌ها دستور داد پیش از نجواكردن با پیامبر صلى الله علیه و آله به مستمندان صدقه بدهند. |
| − | + | اغنیا وقتى چنین دیدند از نجوا خوددارى كرده، آیه دوم نازل شد و آن‌ها را سرزنش و حكم آیه نخست را نسخ كرد و به همگان اجازه نجوا داد.<ref> مجمع البیان، ج 9، ص 379.</ref> بیشتر مفسران [[شیعه]] و سنى برآنند: یگانه شخصى كه به این آیه عمل كرد، على علیه‌السلام بود؛<ref> جامع‌البیان، مج 14، ج 28، ص 27؛ الدرّالمنثور، ج 8، ص 84.</ref> چنان‌كه خود حضرت مى‌فرماید: آیه‌اى در [[قرآن]] است كه هیچ كس پیش از من و پس از من به آن عمل نكرده و نخواهد كرد. من یك دینار داشتم آن را به ده درهم تبدیل كردم و هر زمان مى‌خواستم با [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله نجوا كنم، درهمى را صدقه مى‌دادم.<ref> مجمع البیان، ج 9، ص 379.</ref> بر اساس نقلى، عبدالله ابن عمر این فضیلت على علیه‌السلام را در كنار همسرى حضرت زهرا و پرچم‌دارى خیبر از بزرگ‌ترین فضایل حضرت مى‌شمرد.<ref> همان.</ref> | |
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
===منابع=== | ===منابع=== | ||
| − | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن | + | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 404 |
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۶
آیه نجوا
آیه 12 سوره مجادله/58 گفتگوى در گوشى (نجوا) با پیامبر صلى الله علیه و آله را جز در موردى كه نجواكننده پیش از آن صدقه بپردازد، نهى كرده؛ از این رو آن را «آیه نجوا»[۱] یا «آیه مناجات»[۲] گفته‌اند:
«یَأیُّهَا الّذِینَ ءَامَنوا إِذا نَجیتُمُ الرَّسولَ فَقدِّموا بَینَ یَدَى نَجولكُم صَدقةً ذلِكَ خَیرٌ لَكُم و أَطهرُ فإِن لَم تَجِدوا فَإنَّ اللّهَ غَفورٌ رَحیمٌ».
در شأن نزول این آیه گفته‌اند: گروهى از ثروت‌مندان خدمت پیامبر مى‌رسیدند و با او نجوا مى‌كردند و ضمن گرفتن وقت پیامبر صلى الله علیه و آله، ناراحتى مستمندان را نیز فراهم مى‌ساختند كه آیه نازل شد و به آن‌ها دستور داد پیش از نجواكردن با پیامبر صلى الله علیه و آله به مستمندان صدقه بدهند.
اغنیا وقتى چنین دیدند از نجوا خوددارى كرده، آیه دوم نازل شد و آن‌ها را سرزنش و حكم آیه نخست را نسخ كرد و به همگان اجازه نجوا داد.[۳] بیشتر مفسران شیعه و سنى برآنند: یگانه شخصى كه به این آیه عمل كرد، على علیه‌السلام بود؛[۴] چنان‌كه خود حضرت مى‌فرماید: آیه‌اى در قرآن است كه هیچ كس پیش از من و پس از من به آن عمل نكرده و نخواهد كرد. من یك دینار داشتم آن را به ده درهم تبدیل كردم و هر زمان مى‌خواستم با رسول خدا صلى الله علیه و آله نجوا كنم، درهمى را صدقه مى‌دادم.[۵] بر اساس نقلى، عبدالله ابن عمر این فضیلت على علیه‌السلام را در كنار همسرى حضرت زهرا و پرچم‌دارى خیبر از بزرگ‌ترین فضایل حضرت مى‌شمرد.[۶]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 404
