حصن منصور: تفاوت بین نسخهها
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (ایجاد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
{{بخشی از یک کتاب}} | {{بخشی از یک کتاب}} | ||
| − | اين قلعه به نام بانى آن منصور از قبيله قيس همزمان با مروان بن محمد آخرين خليفه اموى است. | + | اين قلعه به نام بانى آن منصور از قبيله قيس همزمان با مروان بن محمد آخرين خليفه اموى است.<ref>فتوح البلدان؛ ص 277.</ref> هارون الرشيد قلعه منصور را در ايام خلافت پدرش مهدى ساخت و با سپاهيان مجهز كرد.<ref>همان؛ ص 278.</ref> ابن خرداذبه، حصن منصور را از مرزهاى جزيره نام برده و مىنويسد: از سميساط تا حصن منصور شش فرسخ و از حصن منصور تا ملطيه ده فرسخ راه است.<ref>المسالك والممالك؛ ص 73 و كتاب الخراج؛ ص 77.</ref> |
| − | |||
| − | + | اين شهر در نيمه اول قرن چهارم هجرى قمرى حصار كوچكى بوده است. كشت آن به آب باران بوده و منبر و مسجد جامع داشته است.<ref> مسالك و ممالك؛ ص 65.</ref> در سال 303 روميان بر ثغور جزيره حمله و حصن منصور را غارت كردند.<ref>تاريخ ابن خلدون؛ ج2، ص596.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | مقدسى درباره حصن منصور فقط همين قدر اشاره كرده كه در مرز واقع است.<ref>احسن التقاسيم؛ بخش 1، ص40.</ref> به نوشته ادريسى ميان سميساط و ملطيه شهر كوچكى است كه حصن منصور نام دارد و آن دژ خوب و مشهورى است و داراى روستاها و آبادي هاست. در آنجا نعمت فراوان است.<ref>نزهة المشتاق؛ ج2، ص651.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | ياقوت مىگويد: حصن منصور از نواحى ديار مضر و در مغرب فرات نزديك سميساط واقع است. بر گرد شهر ديوار و خندق است. باروى آن سه دروازه دارد، در ميان شهر دژى است كه به گرد آن دو ديوار است.<ref>معجم البلدان؛ ج2، ص265.</ref> بعد از قرن هشتم قمرى، حصن منصور به اديمان معروف شد و روميان (عثماني ها) در آن زمان آن را پرها مىگفتند.<ref>سرزمين هاى خلافت شرقى؛ ص 131.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | |||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | + | ==منابع== | |
| − | |||
| − | == | ||
| − | |||
حسین قره چانلو، جغرافياى تاريخى كشورهاى اسلامى، سمت، تهران، 1380، ج1، ص 325 و 326. | حسین قره چانلو، جغرافياى تاريخى كشورهاى اسلامى، سمت، تهران، 1380، ج1، ص 325 و 326. | ||
| − | + | [[رده:شهرهای تاریخی از بین رفته]] | |
| − | [[رده:شهرهای تاریخی از بین رفته ]] | ||
نسخهٔ ۸ آوریل ۲۰۱۳، ساعت ۱۱:۰۸
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب است که برای اینجا مناسب بوده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
اين قلعه به نام بانى آن منصور از قبيله قيس همزمان با مروان بن محمد آخرين خليفه اموى است.[۱] هارون الرشيد قلعه منصور را در ايام خلافت پدرش مهدى ساخت و با سپاهيان مجهز كرد.[۲] ابن خرداذبه، حصن منصور را از مرزهاى جزيره نام برده و مىنويسد: از سميساط تا حصن منصور شش فرسخ و از حصن منصور تا ملطيه ده فرسخ راه است.[۳]
اين شهر در نيمه اول قرن چهارم هجرى قمرى حصار كوچكى بوده است. كشت آن به آب باران بوده و منبر و مسجد جامع داشته است.[۴] در سال 303 روميان بر ثغور جزيره حمله و حصن منصور را غارت كردند.[۵]
مقدسى درباره حصن منصور فقط همين قدر اشاره كرده كه در مرز واقع است.[۶] به نوشته ادريسى ميان سميساط و ملطيه شهر كوچكى است كه حصن منصور نام دارد و آن دژ خوب و مشهورى است و داراى روستاها و آبادي هاست. در آنجا نعمت فراوان است.[۷]
ياقوت مىگويد: حصن منصور از نواحى ديار مضر و در مغرب فرات نزديك سميساط واقع است. بر گرد شهر ديوار و خندق است. باروى آن سه دروازه دارد، در ميان شهر دژى است كه به گرد آن دو ديوار است.[۸] بعد از قرن هشتم قمرى، حصن منصور به اديمان معروف شد و روميان (عثماني ها) در آن زمان آن را پرها مىگفتند.[۹]
پانویس
منابع
حسین قره چانلو، جغرافياى تاريخى كشورهاى اسلامى، سمت، تهران، 1380، ج1، ص 325 و 326.
