سنت

اصطلاح «سنت» یکی از پركاربردترين اصطلاحات ، در كنار حديث است. و برای آن از دیدگاه های مختلف تعاریف مختلفی بیان شده است. اصولی ها سنت را یکی از منابع اجتهاد می دانند. از نگاه فقهاء شیعه، سنت هر آن چيزى است كه از پيامبر و اهل البیت علیهم السلام نقل شده،و گاهی آن را در مقابل بدعت به کار می برند.

سنت در لغت

سنت در لغت به معناى شيوه ، روش است . اعم از آن كه نيكو يا بد باشد. ابن منظور مى نويسد: ((السنة : السيرة ، حسنة كانت ، او قبيحة ... سنت به معناى سيره و شيوه است ، اعم از آن كه نيك باشد يا بد).

تعریف سنت

سنّت در اصل عبارت است از آن چه به جز قرآن از نبی اسلام(صلى الله علیه وآله) صادر شده، چه قول باشد (که شامل کتاب و نوشته نیز مى شود) و چه فعل یا تقریر، مشروط به آن که مربوط به احکام شرعیه باشد.

اما فقهای مکتب اهل بیت(علیهم السلام) سنّت را تعمیم داده و گفته اند: سنّت عبارت است از قول و فعل و تقریر معصوم، (پیامبر(صلى الله علیه وآله) و امامان اهل بیت(علیهم السلام)).

سنت در اصطلاح اصولیون

اصولی ها سنت را یکی از منابع تشریع می دانند و آن را چنین تعریف کرده اند: «هر آنچه که از پیامبر صادر شده باشد، اعم از آن که قول باشد یا فعل و یا تقریر.» همه اصولیون (شیعه و سنی) این تعریف را قبول دارند؛ ولی اختلاف در توسعه آن است که اهل سنت، سنت صحابه نیز داخل در آن دانسته و احکام آن را؛ که حجیت باشد بر سنت صحابه مترتب کرده اند؛ ولی شیعه سنت را به سنت اهلبیت تعمیم داده اند.

منابع

آیة الله مکارم شیرازی،دائرة المعارف فقه مقارن،ج۱

سید محمد جعفر سبحانی، پژوهشی درباره پنج اصطلاح «حدیث؛ خبر؛ سنت؛ روایت و اثر»، سایت موسسه آموزش پزوهشی مذاهب اسلامی، بازیابی : 1 اسفند 1391 علی نصیری، آشنائی با علوم حدیث] در دسترس در سایت مرکز تعلیمات اسلامی واشنگتن، بازیابی : 1 اسفند 1391