هیبت: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| (یک نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | '''«هیبت»''' در لغت، هم به معنای خوف و ترس و هول، و هم به معنای شکوه و عظمت آمده است. البته هر خوفى را «هيبت» نمى‌گويند، بلکه خوفى است که به سبب بزرگداشت و عظمت و جلالت از کسى برای [[انسان]] حاصل مى‌شود. | |
| − | هيبت از خداى تعالى حالتى است که از شناختن قدرت خدا و حشمت و مهابت و نفوذ مشيت او و ناچيزبودن خود و در همه چيز نيازمند بودنش به خداى تعالى براى انسان پديد مى‌آيد و قهراً پيدايش مراتب و درجات آن هم بستگى به پيدايش مراتب معرفت مذکور است. | + | هيبت از [[الله|خداى تعالى]] حالتى است که از شناختن [[قدرت الهی|قدرت خدا]] و حشمت و مهابت و نفوذ [[مشیت الهی|مشيت]] او و ناچيزبودن خود و در همه چيز نيازمند بودنش به خداى تعالى براى انسان پديد مى‌آيد و قهراً پيدايش مراتب و درجات آن هم بستگى به پيدايش مراتب [[معرفت]] مذکور است. هيبت و [[خشیت]] از خداى تعالى در [[انبياء]] و [[اولیاء الله|اولياى الهى]] و علما بيشتر از ديگران و در آن‌ها نيز بحسب مراتب شناخت آن‌ها نسبت به عظمت خداى تعالى و شناخت آن‌ها از [[توحید|توحيد]] متفاوت است. |
| − | هيبت از | + | هيبت از خداوند هنگام [[نماز]]، از آداب باطنى نماز و نوعی [[عبادت]] است و فراتر از تعظيم می باشد. در سیره [[امام سجاد]] عليه السلام آمده است: هنگامى که ایشان براى نماز [[وضو]] مى‌گرفت، رنگ مبارکش زرد مى‌شد و چون به نماز مى‌ايستاد، لرزش به اندامش مى افتاد. وقتی از علت اين حالت پرسيده شد، در پاسخ فرمود: نمى‌دانيد که پيش روى چه کسى مى‌ايستم؟! |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
| − | |||
| + | *[http://thesaurus.islamicdoc.org/thesaurus/ "هیبت"، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی]، بازیابی: 6 اسفند 92. | ||
| + | *فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه "هیبت". | ||
| + | [[رده:اخلاق فردی]] | ||
[[رده:صفات پسندیده]] | [[رده:صفات پسندیده]] | ||
| − | |||
| − | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۱
«هیبت» در لغت، هم به معنای خوف و ترس و هول، و هم به معنای شکوه و عظمت آمده است. البته هر خوفى را «هيبت» نمى‌گويند، بلکه خوفى است که به سبب بزرگداشت و عظمت و جلالت از کسى برای انسان حاصل مى‌شود.
هيبت از خداى تعالى حالتى است که از شناختن قدرت خدا و حشمت و مهابت و نفوذ مشيت او و ناچيزبودن خود و در همه چيز نيازمند بودنش به خداى تعالى براى انسان پديد مى‌آيد و قهراً پيدايش مراتب و درجات آن هم بستگى به پيدايش مراتب معرفت مذکور است. هيبت و خشیت از خداى تعالى در انبياء و اولياى الهى و علما بيشتر از ديگران و در آن‌ها نيز بحسب مراتب شناخت آن‌ها نسبت به عظمت خداى تعالى و شناخت آن‌ها از توحيد متفاوت است.
هيبت از خداوند هنگام نماز، از آداب باطنى نماز و نوعی عبادت است و فراتر از تعظيم می باشد. در سیره امام سجاد عليه السلام آمده است: هنگامى که ایشان براى نماز وضو مى‌گرفت، رنگ مبارکش زرد مى‌شد و چون به نماز مى‌ايستاد، لرزش به اندامش مى افتاد. وقتی از علت اين حالت پرسيده شد، در پاسخ فرمود: نمى‌دانيد که پيش روى چه کسى مى‌ايستم؟!
منابع
- "هیبت"، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی، بازیابی: 6 اسفند 92.
- فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه "هیبت".
