منابع و پی نوشتهای ضعیف
رعایت سطح مخاطب عام متوسط است
عنوان بندی ضعیف
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

آب چین: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (سنجش کیفی مقاله)
 
(۳ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
آب چيننده يا قطيفه (به عربي) در لغت به پارچه يا جامه‌اي اطلاق مي‌شده است كه پس از [[غسل]] دادن مرده، او را به‌ وسيله آن خشك مي‌كرده‌اند.
+
«آب‌چین» نام پارچه‌ای است که از آن برای خشک کردن میّت پس از [[غسل]] استفاده می‌شده است. همچنین در عُرفِ کاتبان متأخر، به‌ گونه‌ای از کاغذ گفته می‌شده که مرکب نوشتۀ تر را توسط آن خشک می‌کرده‌اند.
  
در عُرفِ كاتبان متأخر به‌ گونه‌اي از كاغذ گفته مي‌شده كه سياهي و مركّب نوشته تر و آبگين را توسط آن خشك مي‌كرده‌اند. اين نوع كاغذ ـ كه "مداد پاك‌كن" و "كاغذ آب خشك‌كن" نيز ناميده شده ـ به‌ لحاظ آن كه الياف آن از بافتي فشرده برخوردار نيست، با سرعت، آب مركّب مانده بر حروف و نوشته‌ها را به خود مي‌كشد. به همين سبب آن را جاذب و هم كاغذ نشاف خوانده‌اند.
+
== معنای آب‌چین ==
 +
آب چیننده یا قطیفه (به عربی) در لغت به پارچه یا جامه‌ای اطلاق می‌شده است که پس از [[غسل]] دادن مرده، او را به‌ وسیله آن خشک می‌کرده‌اند.  
  
البته كاربرد صورت‌هاي مفرد و تركيبي اين واژه، در حوزه كتابت و نسخه‌نويسي، پيشينه‌اي ديرينه ندارد و ظاهراً از سده 10 ق. به بعد ـ كه گونه‌هاي كاغذ فرنگي به مشرق‌ زمين راه و رواج يافته است ـ با كاغذ مورد بحث آشنا شده‌اند. پيش از آن كاتبان، نوشته‌ها را در معرض هوا مي‌گذاشته و خشك مي‌كرده‌اند يا بر نوشته آبگين و تر، خاك نرم و ماسه مي‌ريخته و آب مركّب و سياهي را مي‌گرفته و به اين عمل "خاك‌پاشي" مي‌گفته‌اند. معزالدين استرآبادي در كشكول خويش اين عمل كاتبان را از زمره آداب كتابت برشمرده و به‌استناد حديث نبوي: "اذا كتب احدكم فليتربه فانّ التراب مبارك"، آن را مؤكد كرده است.
+
همچنین در عُرفِ کاتبان متأخر به‌ گونه‌ای از کاغذ گفته می‌شده که سیاهی و مرکب نوشته تر و آبگین را توسط آن خشک می‌کرده‌اند. این نوع کاغذ ـ که "مداد پاک‌کن" و "کاغذ آب خشک‌کن" نیز نامیده شده ـ به‌ لحاظ آن که الیاف آن از بافتی فشرده برخوردار نیست، با سرعت، آب مرکب مانده بر حروف و نوشته‌ها را به خود می‌کشد. به همین سبب آن را جاذب و هم کاغذ نشاف خوانده‌اند.
  
در عملِ خاك‌پاشي بر نوشته‌هاي تر، كاتبان از ماسه قرمز يا خاك استفاده مي‌كرده‌اند و به اين مناسبت ظرفي مانند دوات چوبي يا فلزي با سوراخ‌هايي بسيار كوچك و تَنگ داشته‌اند كه خاك نرم يا ماسه را در آن مي‌كرده و بر نوشته مي‌پاشيده‌اند. اين ظرف را كاتبان عربي‌زبان مِرمَلَه و مِترَبَه مي‌خوانده‌اند.
+
البته کاربرد صورت‌های مفرد و ترکیبی این واژه، در حوزه کتابت و نسخه‌نویسی، پیشینه‌ای دیرینه ندارد و ظاهراً از سده ۱۰ ق. به بعد ـ که گونه‌های کاغذ فرنگی به مشرق‌ زمین راه و رواج یافته است ـ با کاغذ مورد بحث آشنا شده‌اند. پیش از آن کاتبان، نوشته‌ها را در معرض هوا می‌گذاشته و خشک می‌کرده‌اند یا بر نوشته آبگین و تر، خاک نرم و ماسه می‌ریخته و آب مرکب و سیاهی را می‌گرفته و به این عمل "خاک‌پاشی" می‌گفته‌اند. معزالدین استرآبادی در کشکول خویش این عمل کاتبان را از زمره آداب کتابت برشمرده و به‌استناد [[حدیث]] نبوی: "اذا کتبَ احدُکم فَلیُترِبه فانّ التراب مبارک"، آن را مؤکد کرده است.
 +
 
 +
در عملِ خاک‌پاشی بر نوشته‌های تر، کاتبان از ماسه قرمز یا خاک استفاده می‌کرده‌اند و به این مناسبت ظرفی مانند دوات چوبی یا فلزی با سوراخ‌هایی بسیار کوچک و تَنگ داشته‌اند که خاک نرم یا ماسه را در آن می‌کرده و بر نوشته می‌پاشیده‌اند. این ظرف را کاتبان عربی‌زبان مِرمَلَه و مِترَبَه می‌خوانده‌اند.
  
 
==منابع==
 
==منابع==
* [http://portal.nlai.ir/daka/Wiki%20Pages/%D8%A2%D8%A8%20%DA%86%D9%8A%D9%86.aspx دائره المعارف کتابداری و اطلاع رسانی، مدخل "آب چین" از نجيب مايل‌هروي]، بازیابی: 5 مرداد 1392.
+
*[http://portal.nlai.ir/daka/Wiki%20Pages/%D8%A2%D8%A8%20%DA%86%D9%8A%D9%86.aspx دائرةالمعارف کتابداری و اطلاع‌رسانی، مدخل "آب چین" از نجيب مايل‌هروی]، بازیابی: ۵ مرداد ۱۳۹۲.
 
{{سنجش کیفی
 
{{سنجش کیفی
 
|سنجش=شده
 
|سنجش=شده
|شناسه= ضعیف
+
|شناسه= خوب
 
|عنوان بندی مناسب= ضعیف
 
|عنوان بندی مناسب= ضعیف
 
|کفایت منابع و پی نوشت ها= ضعیف
 
|کفایت منابع و پی نوشت ها= ضعیف
سطر ۲۲: سطر ۲۵:
  
 
[[رده:اصطلاحات فرهنگ و تمدن]]
 
[[رده:اصطلاحات فرهنگ و تمدن]]
 +
[[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]]
 +
{{خوب}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۱۳

«آب‌چین» نام پارچه‌ای است که از آن برای خشک کردن میّت پس از غسل استفاده می‌شده است. همچنین در عُرفِ کاتبان متأخر، به‌ گونه‌ای از کاغذ گفته می‌شده که مرکب نوشتۀ تر را توسط آن خشک می‌کرده‌اند.

معنای آب‌چین

آب چیننده یا قطیفه (به عربی) در لغت به پارچه یا جامه‌ای اطلاق می‌شده است که پس از غسل دادن مرده، او را به‌ وسیله آن خشک می‌کرده‌اند.

همچنین در عُرفِ کاتبان متأخر به‌ گونه‌ای از کاغذ گفته می‌شده که سیاهی و مرکب نوشته تر و آبگین را توسط آن خشک می‌کرده‌اند. این نوع کاغذ ـ که "مداد پاک‌کن" و "کاغذ آب خشک‌کن" نیز نامیده شده ـ به‌ لحاظ آن که الیاف آن از بافتی فشرده برخوردار نیست، با سرعت، آب مرکب مانده بر حروف و نوشته‌ها را به خود می‌کشد. به همین سبب آن را جاذب و هم کاغذ نشاف خوانده‌اند.

البته کاربرد صورت‌های مفرد و ترکیبی این واژه، در حوزه کتابت و نسخه‌نویسی، پیشینه‌ای دیرینه ندارد و ظاهراً از سده ۱۰ ق. به بعد ـ که گونه‌های کاغذ فرنگی به مشرق‌ زمین راه و رواج یافته است ـ با کاغذ مورد بحث آشنا شده‌اند. پیش از آن کاتبان، نوشته‌ها را در معرض هوا می‌گذاشته و خشک می‌کرده‌اند یا بر نوشته آبگین و تر، خاک نرم و ماسه می‌ریخته و آب مرکب و سیاهی را می‌گرفته و به این عمل "خاک‌پاشی" می‌گفته‌اند. معزالدین استرآبادی در کشکول خویش این عمل کاتبان را از زمره آداب کتابت برشمرده و به‌استناد حدیث نبوی: "اذا کتبَ احدُکم فَلیُترِبه فانّ التراب مبارک"، آن را مؤکد کرده است.

در عملِ خاک‌پاشی بر نوشته‌های تر، کاتبان از ماسه قرمز یا خاک استفاده می‌کرده‌اند و به این مناسبت ظرفی مانند دوات چوبی یا فلزی با سوراخ‌هایی بسیار کوچک و تَنگ داشته‌اند که خاک نرم یا ماسه را در آن می‌کرده و بر نوشته می‌پاشیده‌اند. این ظرف را کاتبان عربی‌زبان مِرمَلَه و مِترَبَه می‌خوانده‌اند.

منابع