سید محمد طباطبایی سنگلجی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(←‏آرشیو عکس و تصویر)
 
(۹ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
−
میرزا سید محمد معروف به میرزا سید‌ محمد (سنگلجی) از رهبران بزرگ مشروطه و از روحانیان بزرگ و بانفوذ دوره ناصرالدین شاه و فرزند عالم بزرگ سید صادق طباطبائی بود.
+
'''آیت الله سید محمد طباطبایی''' (۱۲۵۷ - ۱۳۳۹ ق)، [[فقیه]] مجاهد [[شیعه]] در قرن ۱۴ قمری و از شاگردان [[میرزا محمدحسن شیرازی|میرزای شیرازی]] بود. وی از مؤسسان و رهبران بزرگ نهضت [[مشروطیت|مشروطه]] در [[ایران]] به شمار می‌رود و اولین نفری بود که خواستار برپایی مجلس عدالت یا عدالتخانه شد.
 +
{{شناسنامه عالم
 +
||نام کامل = سید محمد طباطبایی سنگلجی
 +
||تصویر= [[پرونده:طباطبائی سنگلجی.jpg|۲۳۰px]]
 +
||زادروز =  ۱۲۵۷ قمری
 +
|زادگاه = [[کربلا]]
 +
|وفات =  ۱۳۳۹ قمری
 +
|مدفن = شهر ری، حرم [[حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام|حضرت عبدالعظیم حسنی]]
 +
|اساتید =  [[میرزا محمدحسن شیرازی|میرزا محمدحسن شیرازی]]، [[میرزا ابوالحسن جلوه]]، شیخ هادی نجم آبادی،...
 +
|شاگردان =
 +
|آثار =
 +
}}
 +
==ولادت==
  
−
==تولد==
+
سید محمد طباطبایی سنگلجی در ۱۹ [[ذی الحجه]] سال ۱۲۵۷ ق. در [[کربلا]] دیده به دنیا گشود. وی در یک سالگی به همدان منتقل شد و در حدود شش سال را نزد جدش سید مهدی طباطبایی گذراند و آنگاه به [[تهران]] آمد و نزد پدر عالمش سید محمدصادق طباطبایی پرورش یافت.<ref>تاریخ بیداری ایرانیان، ناظم الاسلام کرمانی، ص۶۱.</ref>
  
−
سید محمد طباطبایی در 19 [[ذی الحجه]] سال 1257 ق. در [[کربلا]]ی معلا دیده به دنیا گشود. وی در یک سالگی به همدان منتقل شد و در حدود شش سال را نزد جدش سید مهدی طباطبایی گذراند و آنگاه به تهران آمد و نزد پدرش پرورش یافت.<ref>تاریخ بیداری ایرانیان، ناظم الاسلام کرمانی، ص61.</ref>
+
==تحصیل و استادان==
  
−
==تحصیل==
+
سید محمد پس از تحصیل [[ادبیات عرب|ادبیات]] و مقدمات علوم دینی، [[فقه]] و [[اصول فقه‌‌‌‌|اصول]] را نزد پدرش آموخت و [[حکمت]] و علوم عقلی را در مکتب [[میرزا ابوالحسن جلوه]]، حکیم نامور آن عصر فراگرفت. او همچنین مدتی نیز نزد شیخ هادی نجم آبادی به کسب تعالیم [[اخلاق|اخلاقی]] پرداخت و آماده عزیمت به حوزه گرانسنگ [[سامرا]] شد.
  
−
سید محمد پس از تحصیل ادبیات و مقدمات علوم دینی، فقه و اصول را نزد پدرش سید محمدصادق طباطبایی آموخت و حکمت و علوم عقلی را در مکتب میرزا ابوالحسن جلوه، حکیم نامور آن عصر فراگرفت. او همچنین مدتی نیز نزد شیخ هادی نجم آبادی به کسب تعالیم اخلاقی پرداخت و آماده عزیمت به حوزه گرانسنگ [[سامرا]] شد.
+
طباطبایی در ۱۵ [[شوال]] ۱۲۹۹ به عزم سفر [[مکه]] مکرمه، تهران را ترک کرد و از راه دریای خزر به سمت آسیای صغیر و آنگاه به اسلامبول رفت و از آنجا به مکه و [[مدینه]] مشرف شد؛ سپس راهی [[نجف]]، [[کربلا]]، [[سامرا]] و [[کاظمین]] شد و در سامرا به حضور پیشوای بزرگ جهان [[شیعه|تشیع]]، [[میرزا محمدحسن شیرازی]] رسید و برای تحصیل سطح عالی در آن حوزه، رحل اقامت افکند. طباطبایی بیشترین بهره علمی را در مکتب سامرا، نزد میرزای شیرازی بدست آورد و بیش از یک دهه در آن سامان به شاگردی گذرانید و از یاران و نزدیکان میرزای بزرگ به شمار می رفت. آیت الله طباطبایی خود در این باره می گوید: «دوازده سال در سامرا خدمت جنت مکانت، میرزای شیرازی ماندم».<ref>یادداشتهای سید محمد طباطبایی به کوشش حسن طباطبایی، نشر آبی، ص۷۰.</ref>
  
−
'''سفر به سامرا'''
+
==فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی==
  
−
طباطبایی در 15 [[شوال]] 1299 به عزم سفر [[مکه]] مکرمه، تهران را ترک کرد و از راه دریای خزر به سمت آسیای صغیر و آنگاه به اسلامبول رفت و از آنجا به مکه و [[مدینه]] مشرف شد؛ سپس راهی [[نجف]]، [[کربلا]]، [[سامرا]] و [[کاظمین]] شد و در سامرا به حضور پیشوای بزرگ جهان تشیع، میرزا محمدحسن شیرازی رسید و برای تحصیل سطح عالی در آن حوزه، رحل اقامت افکند.
+
'''ورود به تهران:'''
  
−
طباطبایی بیشترین بهره علمی را در مکتب سامرا، نزد میرزای شیرازی بدست آورد و بیش از یک دهه در آن سامان به شاگردی گذرانید و از یاران و نزدیکان میرزای بزرگ به شمار می رفت.
+
ناصرالدین شاه چون از محبوبیت و نفوذ فوق‌العاده [[میرزا محمد حسن آشتیانی|میرزای آشتیانی]] سخت به هراس افتاده بود، برای تضعیف موقعیت و تخفیف منزلت او، در پی مطرح کردن یکی از عالمان در مقابل وی بود. از این رو از [[میرزا محمدحسن شیرازی|میرزای شیرازی]] درخواست کرد تا یکی از عالمان مورد اعتماد خویش را به پایتخت اعزام دارد. میرزا نیز سید محمد طباطبایی را فرستاد.
  
−
آیت الله طباطبایی خود در این باره می گوید: «دوازده سال در سامرا خدمت جنت مکانت، میرزای شیرازی ماندم».<ref>یادداشتهای سید محمد طباطبایی به کوشش حسن طباطبایی، نشر آبی، ص70.</ref>
+
سید محمد در [[جمادی الاول]] ۱۳۱۱ ق. وارد تهران شد و به جای پدر در [[مسجد]] به وظایف دینی و اجتماعی قیام نمود. با آمدن سید و درایت او، صف یک پارچه و متحد عالمان [[تهران]]، مانعی بزرگ برای درخواست ناصواب شاه شد. گویا مشی اعتراضی و انتقادگونه سید، از آغاز ورود به مرز به گونه ای بوده است که ناصرالدین شاه نه تنها طباطبایی را مفید برای نیل به هدف خود نمی دانست، بلکه حضور او را نیز برای سلطنت خویش، خطرناک قلمداد می کرد. سید محمد طباطبایی در یادداشتی که به سال ۱۳۲۹ هـ.ق نوشته است، از سفر خود چنین یاد می کند: «ناصرالدین شاه گمان کرده بود که غفران مآب میرزای شیرازی اعلی الله مقامه، مرا برای بر هم زدن وضع به تهران فرستاده، خبر ورود من به کرمانشاه که رسید، ناصرالدین شاه خبر شد. به رجال دولت گفت: فلانی را هر چه ممکن است بدهید، برگردد؛ اعتنا نکرده رو به تهران کردم؛ به [[حضرت عبدالعظیم حسنی]] علیه السلام که وارد شدم، نایب السلطنه به شاه گفت: فلان کس وارد تهران می شود؛ تشریفاتی از جانب دولت لازم است؟ جواب داد که هیچ لازم نیست. وارد تهران که شدم از جانب دولت ابدا تشریفاتی نبود؛ ولی مردم زیاد احترام کردند...».<ref>یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص۷۸.</ref>
  
−
'''ورود به تهران'''
+
طباطبایی در تهران از کسانی بود که قدم در راه معارف جدید برداشت. او مدرسه مبارکه اسلام را به سال ۱۳۱۷ ق. در تهران تأسیس کرد و به خاطر جلب اطمینان کامل طبقات مردم، برادرش سید اسدالله طباطبایی را که روحانی با [[تقوا]] و مطلعی بود، به عنوان رئیس مدرسه انتخاب کرد و سرپرستی آنجا را هم به فرزند خود محمدصادق طباطبایی سپرد و میرزا محمد کرمانی را به عنوان ناظم آن برگزید که بعدا «ناظم الاسلام» لقب گرفت.
  
−
ناصرالدین شاه چون از محبوبیت و نفوذ فوق‌العاده میرزای آشتیانی سخت به هراس افتاده بود، برای تضعیف موقعیت و تخفیف منزلت او در پی مطرح کردن یکی از عالمان در مقابل وی بود. از این رو از میرزای شیرازی درخواست کرد تا یکی از عالمان مورد اعتماد خویش را به پایتخت اعزام دارد. میرزا نیز سید محمد را فرستاد.
+
'''ارتباط با سید جمال‌الدین اسدآبادی:'''
  
−
سید محمد طباطبایی در [[جمادی الاول]] 1311 ق. وارد تهران شد و به جای پدر در مسجد و محراب به وظایف دینی و اجتماعی قیام نمود. با آمدن سید و درایت او، صف یک پارچه و متحد عالمان تهران، مانعی بزرگ برای درخواست ناصواب شاه شد.
+
آغاز زندگی سیاسی سید محمد طباطبایی را می توان متاثر از فعالیت های سیاسی [[سید جمال الدین اسدآبادی]] دانست. هنگام حضور سید محمد طباطبایی در [[سامرا]]، وی با سید جمال مکاتباتی داشته است و سید جمال الدین که در لندن حضور داشت با ارسال نامه هایی، طباطبایی را برای ورود به [[ایران]] و رهبری جامعه اسلامی آماده می ساخت.<ref>ایران و جهان اسلام، عبدالهادی حائری، آستان قدس رضوی، مشهد، ۱۳۶۹، ص۱۳۴.</ref>
  
−
گویا مشی اعتراضی و انتقادگونه سید، از آغاز ورود به مرز به گونه ای بوده است که ناصرالدین شاه نه تنها طباطبایی را مفید برای نیل به هدف خود نمی دانست بلکه حضور او را نیز برای سلطنت خویش، خطرناک قلمداد می کرد. سید محمد طباطبایی در یادداشتی که به سال 1329 هـ.ق نوشته است، از سفر خود چنین یاد می کند: «ناصرالدین شاه گمان کرده بود که غفران مآب میرزای شیرازی اعلی الله مقامه، مرا برای بر هم زدن وضع به تهران فرستاده، خبر ورود من به کرمانشاه که رسید، ناصرالدین شاه خبر شد. به رجال دولت گفت: فلانی را هر چه ممکن است بدهید؛ برگردد؛ اعتنا نکرده رو به تهران کردم؛ به [[حضرت عبدالعظیم حسنی]] علیه السلام که وارد شدم، نایب السلطنه به شاه گفت: فلان کس وارد تهران می شود؛ تشریفاتی از جانب دولت لازم است؟ جواب داد که هیچ لازم نیست. وارد تهران که شدم از جانب دولت ابدا تشریفاتی نبود؛ ولی مردم زیاد احترام کردند...».<ref>یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص78.</ref>
+
بی شک افکار روشنگر سید جمال الدین، به عنوان یک اندیشمند دینی در عصر ناصری، نهضت بیداری اسلامی را بر ضد استبداد داخلی و استعمار خارجی، شکل داد؛ به نحوی که می توان از ارتباط این نهضت با شکل گیری نهضت [[مشروطیت]] سخن گفت. امتیاز سید جمال با روشنفکران و تحصیل کرده های خارجی، چون میرزا ملکم خان نیز قابل توجه است. روشنفکران، الگوهای غربی را تنها راه نجات می پنداشتند. این غربزدگی، فقط به شعارهای آزادی خواهی و حق حاکمیت ملت و مبارزه با استبداد داخلی خلاصه می‌شد؛ هر چند به قیمت خودباختگی و زمینه سازی استعمار خارجی باشد. سید جمال الدین اسدآبادی در مدت اقامت در ایران و پس از آن، آماج حملات ریز و درشت بود و هر کس که به نحوی با وی در ارتباط بود نیز از این موج در امان نماند. سید محمد طباطبایی هم به جرم دوستی با سید جمال متهم بود؛ بدان حد که درباریان، مردم را از مصاحبت با سید محمد برحذر می داشتند.
  
−
طباطبایی در تهران از کسانی بود که قدم در راه معارف جدید برداشت. او مدرسه مبارکه اسلام را به سال 1317 ق. در تهران تاسیس کرد و به خاطر جلب اطمینان کامل طبقات مردم، برادرش سید اسدالله طباطبایی را که روحانی با تقوا و مطلعی بود، به عنوان رییس مدرسه انتخاب کرد و سرپرستی آنجا را هم به فرزند خود محمدصادق طباطبایی سپرد و میرزا محمد کرمانی را به عنوان ناظم آن برگزید. میرزا محمد، بعدها به مناسبت این مسئولیت و بنا به پیشنهاد سید محمدصادق طباطبایی، به ناظم الاسلام شهرت یافت.
+
'''انقلاب مشروطیت:'''
  
−
==نقطه آغازین فعالیت سیاسی==
+
طباطبایی از ارکان مهم [[مشروطیت]] در [[ایران]] و از مؤسسان آن است. سعی و مجاهدات او به حدی حائز اهمیت است که می توان گفت بدون کوشش ها و حمایت های او، آزادی خواهان موفق به برقراری مشروطیت نمی شدند.<ref>تاریخ انقلاب مشروطیت ایران، مهدی ملک زاده، ج۱، ص۱۷۲ و۱۷۳.</ref> سید محمد طباطبایی مدعی است که از اول ورود به تهران، در صدد تأسیس مجلس شورای ملی و ایجاد عدالت خانه بوده است؛ عدالتخانه ای که بعدها به مشروطه تغییر یافت. ناصرالدین شاه از این سلوک سید ناراضی و غالباً گله مند بود.
  
−
آغاز زندگی سیاسی سید محمد طباطبایی را می توان متاثر از فعالیت های سیاسی سید جمال الدین دانست. هنگام حضور سید محمد طباطبایی در [[سامرا]]، وی با سید جمال مکاتباتی داشته است و سید جمال الدین که در لندن حضور داشت با ارسال نامه هایی، طباطبایی را برای ورود به ایران و رهبری جامعه اسلامی آماده می ساخت.<ref>ایران و جهان اسلام، عبدالهادی حائری، آستان قدس رضوی، مشهد، 1369، ص134.</ref>
+
'''مهاجرت صغری:'''
  
−
بی شک افکار روشنگر سید جمال الدین اسدآبادی، به عنوان یک اندیشمند دینی در عصر ناصری، نهضت بیداری اسلامی را بر ضد استبداد داخلی و استعمار خارجی، شکل داد؛ به نحوی که می توان از ارتباط این نهضت با شکل گیری نهضت مشروطیت سخن گفت. امتیاز سید جمال با روشنفکران و تحصیل کرده های خارجی، چون میرزا ملکم خان نیز قابل توجه است. روشنفکران، الگوهای غربی را تنها راه نجات می پنداشتند. این غربزدگی، فقط به شعارهای آزادی خواهی و حق حاکمیت ملت و مبارزه با استبداد داخلی خلاصه می‌شد؛ هر چند به قیمت خودباختگی و زمینه سازی استعمار خارجی باشد.
+
آیت الله طباطبایی در ماه [[ماه شوال|شوال]] ۱۳۲۳ق. با دیگر همراهان، عالمان و روحانیان به حرم [[حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام|حضرت عبدالعظیم]] پناهنده شدند. آیت الله طباطبایی می نویسد: «بنا شد مقاصد نوشته شود؛ هر کسی چیزی خواست از قبیل رد مدرسه خان مروی که امام جمعه ضبط کرده بود و عزل عسکرگاری‌چی و امثال اینها؛ من نوشتم آنچه مقصود است، مجلس [[عدالت]] است؛ قبول کردند و به شهر آمدیم».<ref>همان، ص۵۸.</ref>
  
−
سید جمال الدین اسدآبادی در مدت اقامت در ایران و پس از آن، آماج حملات ریز و درشت بود و هر کس که به نحوی با وی در ارتباط بود نیز از این موج در امان نماند. سید محمد طباطبایی هم به جرم دوستی با سید جمال متهم بود؛ بدان حد که درباریان، مردم را از مصاحبت با سید محمد برحذر می داشتند.
+
آنچه که در این تحصن به چشم می خورد، «عدالتخانه» است؛ نه «مشروطه» و خواست اصلی سید محمد طباطبایی، ایجاد عدالت خانه برای کسب سعادت مردم بود. به گفته ناظم الاسلام، حتی عده ای از رجال درصدد برآمدند تا با دادن [[رشوه خواری|رشوه]]، او را از همگامی با مردم بازدارند؛ ولی وی استوار ایستاد.<ref>همان، ص۶.</ref>
  
−
'''انقلاب مشروطیت'''
+
شاه پس از شنیدن درخواست عالمان، اعلام کرد که با خواست آنان موافقت شده است و سرانجام عالمان و مردم همراه، به شهر تهران بازگشتند. اما عین الدوله هرگز حاضر به تن دادن به خواست آنان نشد و اجرای آن را به تاخیر می انداخت. سید محمد طباطبایی ساکت ننشست و نامه هایی را خطاب به شاه و عین الدوله نگاشت.
  
−
طباطبایی از ارکان مهم مشروطیت ایران و از موسسان آن است. سعی و مجاهدات او به حدی حائز اهمیت است که می توان گفت بدون کوشش ها و حمایت های او، آزادی خواهان موفق به برقراری مشروطیت نمی شدند.<ref>تاریخ انقلاب مشروطیت ایران، مهدی ملک زاده، ج1، ص172 و173.</ref>
+
سید که مظفرالدین شاه را پادشاهی رقیق القلب و کم درک می شمرد،<ref>همان، ۷۸.</ref> در نامه خود به شاه چنین نوشت:
 +
«اعلی حضرتا! مملکت خراب، رعیت پریشان و گداست، تعدی حکام و مامورین بر مال و عرض و جان رعیت دراز، [[ظلم]] حکام و مامورین اندازه ندارد. از مال رعیت، هر قدر میلشان اقتضا کند، می برند. قوه غضب و شهوتشان به هر چه میل و حکم کند، از زدن و کشتن و ناقص کردن اطاعت می کنند. این عمارت و مبلها و وجوهات و املاک، در اندک زمان، از کجا تحصیل شده؟ تمام، مال رعیت بیچاره است. این ثروت همان فقرای بی مکنت است که اعلی حضرت بر حالشان مطلعید. در اندک زمان، از مال رعیت، صاحب مکنت و ثروت شدند. حالت حالیه این مملکت اگر اصلاح نشود، عن قریب این مملکت جزء ممالک خارجه خواهد شد؛ البته اعلی حضرت راضی نمی شوند در تواریخ نوشته شود: در عهد همایونی، [[ایران]] به باد رفت؛ [[اسلام]] ضعیف و مسلمین ذلیل شدند. اعلی حضرتا! تمام این مفاسد را مجلس عدالت، یعنی انجمن مرکب از تمام اصناف مردم که در آن انجمن به داد عامه مردم برسند، شاه و گدا در آن مساوی باشند (برطرف خواهد کرد). مجلس اگر باشد، این ظلمها رفع خواهد شد؛ خرابیها آباد خواهد شد؛ خارجه طمع به مملکت نخواهد برد؛ عثمانی تعدی به ایران نمی تواند بکند؛ در زاویه حضرت عبدالعظیم علیه السلام سی روز با کمال سختی گذرانیدم تا دستخط همایونی در تاسیس مجلس مقصود شد. شکر به جا آوردیم و به شکرانه این مرحمت، چراغانی کرده جشن بزرگی گرفته شد؛ به انتظار انجام مضمون دست خط مبارک روزگار می گذراندیم؛ اثری ظاهر نشد. همه را به طفره گذرانیده بلکه صریحا می گویند: این کار نخواهد شد و تاسیس مجلس، منافی سلطنت است. نمی دانند سلطنت بی زوال، با بودن مجلس است. بی مجلس، سلطنت بی معنی و در معرض زوال است. اعلی حضرتا! سی کرور نفوس را که اولاد پادشاهند، اسیر استبداد یک نفر نفرمایید؛ به خاطر یک نفر مستبد، چشم از سی کرور فرزندان خود نپوشید».<ref>تاریخ مشروطه ایران، احمد کسروی، ص۸۵.</ref>
  
−
سید محمد طباطبایی مدعی است که از اول ورود به تهران، در صدد تاسیس مجلس شورای ملی و ایجاد عدالت خانه بوده است؛ عدالتخانه ای که بعدها به مشروطه تغییر یافت. ناصرالدین شاه از این سلوک سید ناراضی و غالباً گله مند بود.
+
'''به توپ بستن مجلس:'''
  
−
'''مهاجرت صغری'''
+
پس از درگذشت مظفرالدین شاه، فرزندش محمدعلی میرزا بنای ناسازگاری را با مشروطه گذاشت. با وجودی که مجلس اول مدارا می کرد و مقاومت جدی از خود نشان نمی داد ولی سید محمد طباطبایی به همراه [[سید عبدالله بهبهانی]] به خوبی مقاومت کرد. در ۴ [[جمادی الاول]] ۱۳۲۶ ق. شاه به باغشاه کوچید و آرایش جنگی گرفت و در ۲۳ همان ماه، قوای قزاق به فرماندهی لیاخوف روسی، مجلس را به توپ بستند.
  
−
آیت الله طباطبایی در ماه شوال 1323ق. با دیگر همراهان، عالمان و روحانیان به حرم حضرت عبدالعظیم پناهنده شدند.
+
طباطبایی به اتفاق بهبهانی به ناچار به باغ امین الدوله رفتند و در آنجا اوباش و اراذل لیاخوف آن دو را یافتند و پس از اهانت و آزار بسیار تا آنجا پیش رفتند که محاسن ایشان را کنده با هتاکی آنان را به باغشاه بردند.<ref>یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص۶.</ref>
  
−
آیت الله طباطبایی می نویسد: «بنا شد مقاصد نوشته شود؛ هر کسی چیزی خواست از قبیل رد مدرسه خان مروی که امام جمعه ضبط کرده بود و عزل عسکرگاری‌چی و امثال اینها؛ من نوشتم آنچه مقصود است، مجلس عدالت است؛ قبول کردند و به شهر آمدیم».<ref>همان، ص58.</ref>
+
طباطبایی عاقبت پس از مدتی که در حوالی شمیران و ونک متواری بود، در ماه [[شعبان]] ۱۳۲۶ ق. به دستور محمدعلی شاه به [[مشهد]] تبعید گشت و در این شهر فعالیت سیاسی را ادامه داد و کمیته مجاهدین را تشکیل داد و به روشنگری ادامه داد.
  
−
آنچه که در این تحصن به چشم می خورد، «عدالتخانه» است؛ نه «مشروطه» و خواست اصلی سید محمد طباطبایی، ایجاد عدالت خانه برای کسب سعادت مردم بود. به گفته ناظم الاسلام، حتی عده ای از رجال درصدد برآمدند تا با دادن رشوه، او را از همگامی با مردم بازدارند؛ ولی وی استوار ایستاد.<ref>همان، ص6.</ref>
+
سرانجام [[تهران]] فتح شد و احمد شاه به جای پدر نشست. طباطبایی پس از فتح تهران توسط مشروطه خواهان، در هفتم شعبان ۱۳۲۷ق وارد تهران شد.<ref>همان.</ref> این در شرایطی بود که [[شیخ فضل الله نوری]] اعدام شده بود. سید محمد می نویسد: «محمدعلی میرزا به تخت نشست و کرد آنچه کرد؛ مجلس را به توپ بست. آقا سید عبدالله مرحوم را روانه کرمانشاه و مرا به مشهد مقدس فرستاد تا بختیاری ها مملکت را از شر او آسوده کردند و من به تهران آمدم.<ref>همان، ص۳۵.</ref>
  
−
شاه پس از شنیدن درخواست عالمان، اعلام کرد که با خواست آنان موافقت شده است و سرانجام عالمان و مردم همراه، به شهر تهران بازگشتند. عین الدوله هرگز حاضر به تن دادن به خواست آنان نشد و اجرای آن را به تاخیر می انداخت. سید محمد طباطبایی ساکت ننشست و نامه هایی را خطاب به شاه و عین الدوله نگاشت.
+
آیت الله طباطبایی پس از بازگشت به تهران، در پیامی که برای خانواده شیخ فرستاد، ضمن تسلیت شهادت شیخ، صریحاً اعدام وی را عمل دشمنان اسلام و ایران خواند که «برای ضعف روحانیت و استقلال و عظمت ایران، مخالفین بدان مبادرت ورزیده اند».<ref>مکتوبات، اعلامیه ها و چند گزارش پیرامون نقش شیخ فضل الله نوری در مشروطیت، محمد ترکمان، ج۲، ص۳۵۶.</ref>
  
−
سید که مظفرالدین شاه را پادشاهی رقیق القلب و کم درک می شمرد،<ref>همان، 78.</ref> در نامه خود به شاه چنین نوشت:
+
==ویژگی‌های رفتاری==
−
«اعلی حضرتا! مملکت خراب، رعیت پریشان و گداست، تعدی حکام و مامورین بر مال و عرض و جان رعیت دراز، ظلم حکام و مامورین اندازه ندارد. از مال رعیت، هر قدر میلشان اقتضا کند، می برند. قوه غضب و شهوتشان به هر چه میل و حکم کند، از زدن و کشتن و ناقص کردن اطاعت می کنند. این عمارت و مبلها و وجوهات و املاک، در اندک زمان، از کجا تحصیل شده؟ تمام، مال رعیت بیچاره است. این ثروت همان فقرای بی مکنت است که اعلی حضرت بر حالشان مطلعید. در اندک زمان، از مال رعیت، صاحب مکنت و ثروت شدند.
 
  
−
حالت حالیه این مملکت اگر اصلاح نشود، عن قریب این مملکت جزء ممالک خارجه خواهد شد؛ البته اعلی حضرت راضی نمی شوند در تواریخ نوشته شود: در عهد همایونی، ایران به باد رفت؛ اسلام ضعیف و مسلمین ذلیل شدند.
+
طباطبایی در میان مردم، از احترام زیادی برخوردار بود. دربار و دولت سخت از او حساب می بردند و مردم نیز به شدت به او دلبسته بودند.<ref>همان، ص۶.</ref>
  
−
اعلی حضرتا! تمام این مفاسد را مجلس عدالت، یعنی انجمن مرکب از تمام اصناف مردم که در آن انجمن به داد عامه مردم برسند، شاه و گدا در آن مساوی باشند. (برطرف خواهد کرد)
+
ناظم الاسلام کرمانی می نویسد: «تاکنون عالمی به این خوبی و آگاهی و صحت و انصاف ندیدیم. سیاست می داند؛ خطور خارجه را می خواند؛ به حقوق ملل عارف به قوانین ممالک و دول واقف، ملت دوست، معارف خواه، وطن شناس، دولتخواه، به مواقف و مقتضیات عصر آگاه، با دانش و دوربین، موشکاف و جوانمرد، باذوق و اهل درد، برای وطن شب و روز در چاره جویی و خیرگویی...».<ref>تاریخ بیداری ایرانیان، ص۷۲.</ref>
  
−
مجلس اگر باشد، این ظلمها رفع خواهد شد؛ خرابیها آباد خواهد شد؛ خارجه طمع به مملکت نخواهد برد؛ عثمانی تعدی به ایران نمی تواند بکند؛ در زاویه حضرت عبدالعظیم علیه السلام سی روز با کمال سختی گذرانیدم تا دستخط همایونی در تاسیس مجلس مقصود شد. شکر به جا آوردیم و به شکرانه این مرحمت، چراغانی کرده جشن بزرگی گرفته شد؛ به انتظار انجام مضمون دست خط مبارک روزگار می گذراندیم؛ اثری ظاهر نشد. همه را به طفره گذرانیده بلکه صریحا می گویند: این کار نخواهد شد و تاسیس مجلس، منافی سلطنت است. نمی دانند سلطنت بی زوال، با بودن مجلس است. بی مجلس، سلطنت بی معنی و در معرض زوال است.
+
در نوشته های سالهای پایانی عمر طباطبایی چنین آمده است: «انسان هر چه به [[مرگ]] نزدیکتر می شود، معنی فرمایشات بزرگان دین را می فهمد که می فرمایند به [[دنیا]] علاقه پیدا نکنید و دل به علایق آن نبندید؛ زیرا صدمه مرگ، جز علاقه چیزی نیست».<ref>همان، ص۸۴.</ref>
  
−
اعلی حضرتا! سی کرور نفوس را که اولاد پادشاهند، اسیر استبداد یک نفر نفرمایید؛ به خاطر یک نفر مستبد، چشم از سی کرور فرزندان خود نپوشید.<ref>تاریخ مشروطه ایران، احمد کسروی، ص85.</ref>
+
==وفات==
  
−
'''به توپ بستن مجلس و رنجهای پس از آن'''
+
آیت الله طباطبایی سالهای واپسین عمر را به گوشه نشینی و انزوا گذرانید. وی در حالی که از کشتن آیت الله [[سید عبدالله بهبهانی]] بسیار متاثر بود،<ref>یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص۳۵.</ref> از صدمات وارده بر خود چنین یاد می کرد: «از صدماتی که در توپ بستن مجلس به من زدند، حالت وحشت و خیال دست داده است و از این رو به من سخت می گذرد... جز به خداوند و رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه هدی علیهم السلام امیدی ندارم».<ref>همان، ص۸۶.</ref>
  
−
پس از درگذشت مظفرالدین شاه، فرزندش محمد علی میرزا بنای ناسازگاری را با مشروطه گذاشت با وجودی که مجلس اول مدارا می کرد و مقاومت جدی از خود نشان نمی داد ولی سید محمد طباطبایی به همراه سید عبدالله بهبهانی به خوبی مقاومت کرد. در 4 [[جمادی الاول]] 1326 ق. شاه به باغشاه کوچید و آرایش جنگی گرفت و در 23 همان ماه، قوای قزاق به فرماندهی لیاخوف روسی، مجلس را به توپ بستند.
+
سرانجام آیت الله سید محمد طباطبایی، که بیش از نیم قرن برای کسب عظمت مردم ستمدیده ایران تلاش کرد، در سال ۱۳۳۹ قمری در [[تهران]] درگذشت. پیکر مطهرش را پس از [[تشییع جنازه|تشییع]] باشکوه، در جوار حرم [[حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام|حضرت عبدالعظیم حسنی]] علیه السلام در کنار قبر پدرش به خاک سپردند.
−
 
 
−
طباطبایی به اتفاق بهبهانی به ناچار به باغ امین الدوله رفتند و در آنجا اوباش و اراذل لیاخوف آن دو را یافتند و پس از اهانت و آزار بسیار تا آنجا پیش رفتند که محاسن ایشان را کنده با هتاکی آنان را به باغشاه بردند، هنگامی که مردم از این حادثه آگاهی یافتند، فریاد می زدند: «ای نامسلمانان! اینان پیشوایان دین و رهبران ما هستند، چه کرده بودند که آنها را به این حال انداختید».
 
−
 
 
−
به گردن سید زنجیر انداختند و با بی احترامی زیاد وی را در باغشاه محبوس کردند.<ref>یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص6.</ref>
 
−
 
 
−
سید محمد از باغشاه به فرزندش سید عبدالمهدی نامه ای ارسال کرد که در آن آمده بود: «نورچشمی! آقایان تمام و میرزا (سید محمدصادق طباطبایی) در باغ شاه سالم هستند؛ چند نفر از وکلا هم هستند. در راه، سربازها ما را برهنه کرده اند؛ دو سه ثوب عبا و عمامه زود بدهید بیاورند. مبادا دست به تفنگ بکنید که کار خیلی خراب است و تعزیه تمام نشده (است)».
 
−
 
 
−
طباطبایی عاقبت پس از مدتی که در حوالی شمیران و ونک متواری بود، در ماه [[شعبان]] 1326 ق. به دستور محمدعلیشاه به مشهد تبعید گشت و در این شهر فعالیت سیاسی را ادامه داد و کمیته مجاهدین را تشکیل داد و به روشنگری ادامه داد.
 
−
 
 
−
سید محمد می نویسد: «محمدعلی میرزا به تخت نشست و کرد آنچه کرد؛ مجلس را به توپ بست. آقا سید عبدالله مرحوم را روانه کرمانشاه و مرا به مشهد مقدس فرستاد تا بختیاری ها مملکت را از شر او آسوده کردند و من به تهران آمدم.<ref>همان، ص35.</ref>
 
−
 
 
−
نقش علمای نجف در دوران استبداد صغیر، برجسته بود و زمینه قیام عمومی علیه شاه را فراهم آورد. سرانجام تهران فتح شد و احمد شاه به جای پدر نشست. طباطبایی پس از فتح تهران توسط مشروطه خواهان، در هفتم شعبان 1327ق وارد تهران شد.<ref>همان.</ref> این در شرایطی بود که شیخ فضل الله نوری اعدام شده بود.
 
−
 
 
−
به دلیل نفوذ عناصر و جریانهای روشنفکر و ضداسلام و حتی مخالفان سابق مشروطیت، حرکت عمومی به انحراف کشیده شد و فاتحان تهران با کشتن شیخ فضل الله نوری، به انزوای راهبران دینی پرداختند.
 
−
 
 
−
آیت الله طباطبایی پس از بازگشت به تهران، در پیامی که برای خانواده شیخ فرستاد، ضمن تسلیت شهادت شیخ، صریحاً اعدام وی را عمل دشمنان اسلام و ایران خواند که «برای ضعف روحانیت و استقلال و عظمت ایران، مخالفین بدان مبادرت ورزیده اند».<ref>مکتوبات، اعلامیه ها و چند گزارش پیرامون نقش شیخ فضل الله نوری در مشروطیت، محمد ترکمان، ج2، ص356.</ref>
 
−
 
 
−
==ویژگیهای رفتاری==
 
−
 
 
−
طباطبایی در میان مردم، از احترام زیادی برخوردار بود. دربار و دولت سخت از او حساب می بردند و مردم نیز به شدت به او دلبسته بودند.<ref>همان، ص6.</ref>
 
−
 
 
−
ناظم الاسلام کرمانی می نویسد: «تاکنون عالمی به این خوبی و آگاهی و صحت و انصاف ندیدیم. سیاست می داند؛ خطور خارجه را می خواند؛ به حقوق ملل عارف به قوانین ممالک و دول واقف، ملت دوست، معارف خواه، وطن شناس، دولتخواه، به مواقف و مقتضیات عصر آگاه با دانش و دوربین، موشکاف و جوانمرد، باذوق و اهل درد، برای وطن، شب و روز در چاره جویی و خیرگویی...».<ref>تاریخ بیداری ایرانیان، ص72.</ref>
 
−
 
 
−
==سالهای واپسین==
 
−
 
 
−
آیت الله طباطبایی سالهای واپسین عمر را به گوشه نشینی و انزوا گذرانید. وی در حالی که از کشتن آیت الله سید عبدالله بهبهانی بسیار متاثر بود،<ref>یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص35.</ref> از صدمات وارده بر خود چنین یاد می کرد: از صدماتی که در توپ بستن مجلس به من زدند، حالت وحشت و خیال دست داده است و از این رو به من سخت می گذرد. اگر کسی باشد که مرا مشغول کند، حالم بهتر می شود. در ونک، کسی نیست؛ من تنها هستم. دستم از چاره ها کوتاه و راه دراز پیش؛ جز به خداوند و رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه هدی علیهم السلام امیدی ندارم».<ref>همان، ص86.</ref>
 
−
 
 
−
سرانجام آیت الله طباطبایی در سال 1339ق در تهران درگذشت. در حالی که از فرجام نهضت مشروطه دلخوش نبود. پیکر سید را که بیش از نیم قرن برای کسب عظمت مردم ستمدیده تلاش کرد، پس از تشییع باشکوه در جوار حرم حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام در کنار قبر پدرش به خاک سپردند.
 
  
 
کتابخانه باارزشی از مرحوم طباطبایی به یادگار ماند که بعدها توسط بازماندگان وی به کتابخانه مجلس شورای اسلامی اهدا شد و امروزه در تالاری در دسترس دانش‌پژوهان و اهل تحقیق قرار دارد.
 
کتابخانه باارزشی از مرحوم طباطبایی به یادگار ماند که بعدها توسط بازماندگان وی به کتابخانه مجلس شورای اسلامی اهدا شد و امروزه در تالاری در دسترس دانش‌پژوهان و اهل تحقیق قرار دارد.
−
 
−
در نوشته های سالهای پایانی عمر طباطبایی چنین آمده است: «انسان هر چه به مرگ نزدیکتر می شود، معنی فرمایشات بزرگان دین را می فهمد که می فرمایند به دنیا علاقه پیدا نکنید و دل به علایق آن نبندید؛ زیرا صدمه مرگ، جز علاقه چیزی نیست».<ref>همان، ص84.</ref>
 
−
 
 
==پانویس==  
 
==پانویس==  
−
<references/>
+
<references />
−
 
 
 
==منابع==
 
==منابع==
−
* تلخیص از کتاب گلشن ابرار، ج6، ص84 از محمد باقرپور امینی، در دسترس در [http://www.andisheqom.com/Files/olamabio.php?level=4&scid=31049 اندیشه قم]، بازیابی: 14 اردیبهشت 1393.
+
*[[گلشن ابرار (کتاب)|گلشن ابرار]]، ج۶، ص۸۴ از محمد باقرپور امینی، در دسترس در [http://www.andisheqom.com/Files/olamabio.php?level=4&scid=31049 اندیشه قم]، بازیابی: ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۳.
−
* [http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%B3%DB%8C%D8%AF+%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF+%D8%B7%D8%A8%D8%A7%D8%B7%D8%A8%D8%A7%D8%A6%DB%8C&SSOReturnPage=Check&Rand=0 دانشنامه رشد]، بازیابی: 15 اردیبهشت 1393.
+
*[http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/mavara-index.php?page=%D8%B3%DB%8C%D8%AF+%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF+%D8%B7%D8%A8%D8%A7%D8%B7%D8%A8%D8%A7%D8%A6%DB%8C&SSOReturnPage=Check&Rand=0 دانشنامه رشد]، بازیابی: ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۳.
 +
==آرشیو عکس و تصویر==
 +
<gallery mode="packed" heights="170">
 +
پرونده:سنگلجی (2).jpg|سید محمد طباطبایی سنگلجی در جوانی
 +
پرونده:بهبهانی (6).jpg|1. [[سید عبدالله بهبهانی|سید عبدالله موسوی بهبهانی]]، 2. [[سید محمد طباطبایی سنگلجی]] در دربار قجری
 +
پرونده:سنگلجی (1).jpg|سید محمد طباطبایی سنگلجی (نفر سمت راست)
  
−
[[رده: علمای قرن سیزدهم]]
+
پرونده:سنگلجی (4).jpg|1. سید احمد طباطبایی سنگلجی و 2. [[سید محمد طباطبایی سنگلجی]]
 +
پرونده:کجوری (5).jpg|۱ - علی‌اکبر مجتهد بروجردی ۲- سید ابوالقاسم خاتون‌آبادی اصفهانی تهرانی  ۳- [[سید محمد طباطبایی سنگلجی]] و ۴ - [[شیخ فضل الله نوری|فضل الله کجوری طبرسی نوری]]
 +
پرونده:سنگلجی (3).jpg|سید محمد طباطبایی سنگلجی
 +
</gallery>
 +
[[رده: علمای قرن چهاردهم|طباطبایی،سید محمد]]
 
[[رده:فقیهان]]
 
[[رده:فقیهان]]
−
[[رده:مراجع تقلید]]
 
 
[[رده:مجتهدین]]
 
[[رده:مجتهدین]]
 +
[[رده:مدفونین در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۳۶

آیت الله سید محمد طباطبایی (۱۲۵۷ - ۱۳۳۹ ق)، فقیه مجاهد شیعه در قرن ۱۴ قمری و از شاگردان میرزای شیرازی بود. وی از مؤسسان و رهبران بزرگ نهضت مشروطه در ایران به شمار می‌رود و اولین نفری بود که خواستار برپایی مجلس عدالت یا عدالتخانه شد.

۲۳۰px
نام کامل سید محمد طباطبایی سنگلجی
زادروز ۱۲۵۷ قمری
زادگاه کربلا
وفات ۱۳۳۹ قمری
مدفن شهر ری، حرم حضرت عبدالعظیم حسنی

Line.png

اساتید

میرزا محمدحسن شیرازی، میرزا ابوالحسن جلوه، شیخ هادی نجم آبادی،...



ولادت

سید محمد طباطبایی سنگلجی در ۱۹ ذی الحجه سال ۱۲۵۷ ق. در کربلا دیده به دنیا گشود. وی در یک سالگی به همدان منتقل شد و در حدود شش سال را نزد جدش سید مهدی طباطبایی گذراند و آنگاه به تهران آمد و نزد پدر عالمش سید محمدصادق طباطبایی پرورش یافت.[۱]

تحصیل و استادان

سید محمد پس از تحصیل ادبیات و مقدمات علوم دینی، فقه و اصول را نزد پدرش آموخت و حکمت و علوم عقلی را در مکتب میرزا ابوالحسن جلوه، حکیم نامور آن عصر فراگرفت. او همچنین مدتی نیز نزد شیخ هادی نجم آبادی به کسب تعالیم اخلاقی پرداخت و آماده عزیمت به حوزه گرانسنگ سامرا شد.

طباطبایی در ۱۵ شوال ۱۲۹۹ به عزم سفر مکه مکرمه، تهران را ترک کرد و از راه دریای خزر به سمت آسیای صغیر و آنگاه به اسلامبول رفت و از آنجا به مکه و مدینه مشرف شد؛ سپس راهی نجف، کربلا، سامرا و کاظمین شد و در سامرا به حضور پیشوای بزرگ جهان تشیع، میرزا محمدحسن شیرازی رسید و برای تحصیل سطح عالی در آن حوزه، رحل اقامت افکند. طباطبایی بیشترین بهره علمی را در مکتب سامرا، نزد میرزای شیرازی بدست آورد و بیش از یک دهه در آن سامان به شاگردی گذرانید و از یاران و نزدیکان میرزای بزرگ به شمار می رفت. آیت الله طباطبایی خود در این باره می گوید: «دوازده سال در سامرا خدمت جنت مکانت، میرزای شیرازی ماندم».[۲]

فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی

ورود به تهران:

ناصرالدین شاه چون از محبوبیت و نفوذ فوق‌العاده میرزای آشتیانی سخت به هراس افتاده بود، برای تضعیف موقعیت و تخفیف منزلت او، در پی مطرح کردن یکی از عالمان در مقابل وی بود. از این رو از میرزای شیرازی درخواست کرد تا یکی از عالمان مورد اعتماد خویش را به پایتخت اعزام دارد. میرزا نیز سید محمد طباطبایی را فرستاد.

سید محمد در جمادی الاول ۱۳۱۱ ق. وارد تهران شد و به جای پدر در مسجد به وظایف دینی و اجتماعی قیام نمود. با آمدن سید و درایت او، صف یک پارچه و متحد عالمان تهران، مانعی بزرگ برای درخواست ناصواب شاه شد. گویا مشی اعتراضی و انتقادگونه سید، از آغاز ورود به مرز به گونه ای بوده است که ناصرالدین شاه نه تنها طباطبایی را مفید برای نیل به هدف خود نمی دانست، بلکه حضور او را نیز برای سلطنت خویش، خطرناک قلمداد می کرد. سید محمد طباطبایی در یادداشتی که به سال ۱۳۲۹ هـ.ق نوشته است، از سفر خود چنین یاد می کند: «ناصرالدین شاه گمان کرده بود که غفران مآب میرزای شیرازی اعلی الله مقامه، مرا برای بر هم زدن وضع به تهران فرستاده، خبر ورود من به کرمانشاه که رسید، ناصرالدین شاه خبر شد. به رجال دولت گفت: فلانی را هر چه ممکن است بدهید، برگردد؛ اعتنا نکرده رو به تهران کردم؛ به حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام که وارد شدم، نایب السلطنه به شاه گفت: فلان کس وارد تهران می شود؛ تشریفاتی از جانب دولت لازم است؟ جواب داد که هیچ لازم نیست. وارد تهران که شدم از جانب دولت ابدا تشریفاتی نبود؛ ولی مردم زیاد احترام کردند...».[۳]

طباطبایی در تهران از کسانی بود که قدم در راه معارف جدید برداشت. او مدرسه مبارکه اسلام را به سال ۱۳۱۷ ق. در تهران تأسیس کرد و به خاطر جلب اطمینان کامل طبقات مردم، برادرش سید اسدالله طباطبایی را که روحانی با تقوا و مطلعی بود، به عنوان رئیس مدرسه انتخاب کرد و سرپرستی آنجا را هم به فرزند خود محمدصادق طباطبایی سپرد و میرزا محمد کرمانی را به عنوان ناظم آن برگزید که بعدا «ناظم الاسلام» لقب گرفت.

ارتباط با سید جمال‌الدین اسدآبادی:

آغاز زندگی سیاسی سید محمد طباطبایی را می توان متاثر از فعالیت های سیاسی سید جمال الدین اسدآبادی دانست. هنگام حضور سید محمد طباطبایی در سامرا، وی با سید جمال مکاتباتی داشته است و سید جمال الدین که در لندن حضور داشت با ارسال نامه هایی، طباطبایی را برای ورود به ایران و رهبری جامعه اسلامی آماده می ساخت.[۴]

بی شک افکار روشنگر سید جمال الدین، به عنوان یک اندیشمند دینی در عصر ناصری، نهضت بیداری اسلامی را بر ضد استبداد داخلی و استعمار خارجی، شکل داد؛ به نحوی که می توان از ارتباط این نهضت با شکل گیری نهضت مشروطیت سخن گفت. امتیاز سید جمال با روشنفکران و تحصیل کرده های خارجی، چون میرزا ملکم خان نیز قابل توجه است. روشنفکران، الگوهای غربی را تنها راه نجات می پنداشتند. این غربزدگی، فقط به شعارهای آزادی خواهی و حق حاکمیت ملت و مبارزه با استبداد داخلی خلاصه می‌شد؛ هر چند به قیمت خودباختگی و زمینه سازی استعمار خارجی باشد. سید جمال الدین اسدآبادی در مدت اقامت در ایران و پس از آن، آماج حملات ریز و درشت بود و هر کس که به نحوی با وی در ارتباط بود نیز از این موج در امان نماند. سید محمد طباطبایی هم به جرم دوستی با سید جمال متهم بود؛ بدان حد که درباریان، مردم را از مصاحبت با سید محمد برحذر می داشتند.

انقلاب مشروطیت:

طباطبایی از ارکان مهم مشروطیت در ایران و از مؤسسان آن است. سعی و مجاهدات او به حدی حائز اهمیت است که می توان گفت بدون کوشش ها و حمایت های او، آزادی خواهان موفق به برقراری مشروطیت نمی شدند.[۵] سید محمد طباطبایی مدعی است که از اول ورود به تهران، در صدد تأسیس مجلس شورای ملی و ایجاد عدالت خانه بوده است؛ عدالتخانه ای که بعدها به مشروطه تغییر یافت. ناصرالدین شاه از این سلوک سید ناراضی و غالباً گله مند بود.

مهاجرت صغری:

آیت الله طباطبایی در ماه شوال ۱۳۲۳ق. با دیگر همراهان، عالمان و روحانیان به حرم حضرت عبدالعظیم پناهنده شدند. آیت الله طباطبایی می نویسد: «بنا شد مقاصد نوشته شود؛ هر کسی چیزی خواست از قبیل رد مدرسه خان مروی که امام جمعه ضبط کرده بود و عزل عسکرگاری‌چی و امثال اینها؛ من نوشتم آنچه مقصود است، مجلس عدالت است؛ قبول کردند و به شهر آمدیم».[۶]

آنچه که در این تحصن به چشم می خورد، «عدالتخانه» است؛ نه «مشروطه» و خواست اصلی سید محمد طباطبایی، ایجاد عدالت خانه برای کسب سعادت مردم بود. به گفته ناظم الاسلام، حتی عده ای از رجال درصدد برآمدند تا با دادن رشوه، او را از همگامی با مردم بازدارند؛ ولی وی استوار ایستاد.[۷]

شاه پس از شنیدن درخواست عالمان، اعلام کرد که با خواست آنان موافقت شده است و سرانجام عالمان و مردم همراه، به شهر تهران بازگشتند. اما عین الدوله هرگز حاضر به تن دادن به خواست آنان نشد و اجرای آن را به تاخیر می انداخت. سید محمد طباطبایی ساکت ننشست و نامه هایی را خطاب به شاه و عین الدوله نگاشت.

سید که مظفرالدین شاه را پادشاهی رقیق القلب و کم درک می شمرد،[۸] در نامه خود به شاه چنین نوشت: «اعلی حضرتا! مملکت خراب، رعیت پریشان و گداست، تعدی حکام و مامورین بر مال و عرض و جان رعیت دراز، ظلم حکام و مامورین اندازه ندارد. از مال رعیت، هر قدر میلشان اقتضا کند، می برند. قوه غضب و شهوتشان به هر چه میل و حکم کند، از زدن و کشتن و ناقص کردن اطاعت می کنند. این عمارت و مبلها و وجوهات و املاک، در اندک زمان، از کجا تحصیل شده؟ تمام، مال رعیت بیچاره است. این ثروت همان فقرای بی مکنت است که اعلی حضرت بر حالشان مطلعید. در اندک زمان، از مال رعیت، صاحب مکنت و ثروت شدند. حالت حالیه این مملکت اگر اصلاح نشود، عن قریب این مملکت جزء ممالک خارجه خواهد شد؛ البته اعلی حضرت راضی نمی شوند در تواریخ نوشته شود: در عهد همایونی، ایران به باد رفت؛ اسلام ضعیف و مسلمین ذلیل شدند. اعلی حضرتا! تمام این مفاسد را مجلس عدالت، یعنی انجمن مرکب از تمام اصناف مردم که در آن انجمن به داد عامه مردم برسند، شاه و گدا در آن مساوی باشند (برطرف خواهد کرد). مجلس اگر باشد، این ظلمها رفع خواهد شد؛ خرابیها آباد خواهد شد؛ خارجه طمع به مملکت نخواهد برد؛ عثمانی تعدی به ایران نمی تواند بکند؛ در زاویه حضرت عبدالعظیم علیه السلام سی روز با کمال سختی گذرانیدم تا دستخط همایونی در تاسیس مجلس مقصود شد. شکر به جا آوردیم و به شکرانه این مرحمت، چراغانی کرده جشن بزرگی گرفته شد؛ به انتظار انجام مضمون دست خط مبارک روزگار می گذراندیم؛ اثری ظاهر نشد. همه را به طفره گذرانیده بلکه صریحا می گویند: این کار نخواهد شد و تاسیس مجلس، منافی سلطنت است. نمی دانند سلطنت بی زوال، با بودن مجلس است. بی مجلس، سلطنت بی معنی و در معرض زوال است. اعلی حضرتا! سی کرور نفوس را که اولاد پادشاهند، اسیر استبداد یک نفر نفرمایید؛ به خاطر یک نفر مستبد، چشم از سی کرور فرزندان خود نپوشید».[۹]

به توپ بستن مجلس:

پس از درگذشت مظفرالدین شاه، فرزندش محمدعلی میرزا بنای ناسازگاری را با مشروطه گذاشت. با وجودی که مجلس اول مدارا می کرد و مقاومت جدی از خود نشان نمی داد ولی سید محمد طباطبایی به همراه سید عبدالله بهبهانی به خوبی مقاومت کرد. در ۴ جمادی الاول ۱۳۲۶ ق. شاه به باغشاه کوچید و آرایش جنگی گرفت و در ۲۳ همان ماه، قوای قزاق به فرماندهی لیاخوف روسی، مجلس را به توپ بستند.

طباطبایی به اتفاق بهبهانی به ناچار به باغ امین الدوله رفتند و در آنجا اوباش و اراذل لیاخوف آن دو را یافتند و پس از اهانت و آزار بسیار تا آنجا پیش رفتند که محاسن ایشان را کنده با هتاکی آنان را به باغشاه بردند.[۱۰]

طباطبایی عاقبت پس از مدتی که در حوالی شمیران و ونک متواری بود، در ماه شعبان ۱۳۲۶ ق. به دستور محمدعلی شاه به مشهد تبعید گشت و در این شهر فعالیت سیاسی را ادامه داد و کمیته مجاهدین را تشکیل داد و به روشنگری ادامه داد.

سرانجام تهران فتح شد و احمد شاه به جای پدر نشست. طباطبایی پس از فتح تهران توسط مشروطه خواهان، در هفتم شعبان ۱۳۲۷ق وارد تهران شد.[۱۱] این در شرایطی بود که شیخ فضل الله نوری اعدام شده بود. سید محمد می نویسد: «محمدعلی میرزا به تخت نشست و کرد آنچه کرد؛ مجلس را به توپ بست. آقا سید عبدالله مرحوم را روانه کرمانشاه و مرا به مشهد مقدس فرستاد تا بختیاری ها مملکت را از شر او آسوده کردند و من به تهران آمدم.[۱۲]

آیت الله طباطبایی پس از بازگشت به تهران، در پیامی که برای خانواده شیخ فرستاد، ضمن تسلیت شهادت شیخ، صریحاً اعدام وی را عمل دشمنان اسلام و ایران خواند که «برای ضعف روحانیت و استقلال و عظمت ایران، مخالفین بدان مبادرت ورزیده اند».[۱۳]

ویژگی‌های رفتاری

طباطبایی در میان مردم، از احترام زیادی برخوردار بود. دربار و دولت سخت از او حساب می بردند و مردم نیز به شدت به او دلبسته بودند.[۱۴]

ناظم الاسلام کرمانی می نویسد: «تاکنون عالمی به این خوبی و آگاهی و صحت و انصاف ندیدیم. سیاست می داند؛ خطور خارجه را می خواند؛ به حقوق ملل عارف به قوانین ممالک و دول واقف، ملت دوست، معارف خواه، وطن شناس، دولتخواه، به مواقف و مقتضیات عصر آگاه، با دانش و دوربین، موشکاف و جوانمرد، باذوق و اهل درد، برای وطن شب و روز در چاره جویی و خیرگویی...».[۱۵]

در نوشته های سالهای پایانی عمر طباطبایی چنین آمده است: «انسان هر چه به مرگ نزدیکتر می شود، معنی فرمایشات بزرگان دین را می فهمد که می فرمایند به دنیا علاقه پیدا نکنید و دل به علایق آن نبندید؛ زیرا صدمه مرگ، جز علاقه چیزی نیست».[۱۶]

وفات

آیت الله طباطبایی سالهای واپسین عمر را به گوشه نشینی و انزوا گذرانید. وی در حالی که از کشتن آیت الله سید عبدالله بهبهانی بسیار متاثر بود،[۱۷] از صدمات وارده بر خود چنین یاد می کرد: «از صدماتی که در توپ بستن مجلس به من زدند، حالت وحشت و خیال دست داده است و از این رو به من سخت می گذرد... جز به خداوند و رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه هدی علیهم السلام امیدی ندارم».[۱۸]

سرانجام آیت الله سید محمد طباطبایی، که بیش از نیم قرن برای کسب عظمت مردم ستمدیده ایران تلاش کرد، در سال ۱۳۳۹ قمری در تهران درگذشت. پیکر مطهرش را پس از تشییع باشکوه، در جوار حرم حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام در کنار قبر پدرش به خاک سپردند.

کتابخانه باارزشی از مرحوم طباطبایی به یادگار ماند که بعدها توسط بازماندگان وی به کتابخانه مجلس شورای اسلامی اهدا شد و امروزه در تالاری در دسترس دانش‌پژوهان و اهل تحقیق قرار دارد.

پانویس

  1. ↑ تاریخ بیداری ایرانیان، ناظم الاسلام کرمانی، ص۶۱.
  2. ↑ یادداشتهای سید محمد طباطبایی به کوشش حسن طباطبایی، نشر آبی، ص۷۰.
  3. ↑ یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص۷۸.
  4. ↑ ایران و جهان اسلام، عبدالهادی حائری، آستان قدس رضوی، مشهد، ۱۳۶۹، ص۱۳۴.
  5. ↑ تاریخ انقلاب مشروطیت ایران، مهدی ملک زاده، ج۱، ص۱۷۲ و۱۷۳.
  6. ↑ همان، ص۵۸.
  7. ↑ همان، ص۶.
  8. ↑ همان، ۷۸.
  9. ↑ تاریخ مشروطه ایران، احمد کسروی، ص۸۵.
  10. ↑ یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص۶.
  11. ↑ همان.
  12. ↑ همان، ص۳۵.
  13. ↑ مکتوبات، اعلامیه ها و چند گزارش پیرامون نقش شیخ فضل الله نوری در مشروطیت، محمد ترکمان، ج۲، ص۳۵۶.
  14. ↑ همان، ص۶.
  15. ↑ تاریخ بیداری ایرانیان، ص۷۲.
  16. ↑ همان، ص۸۴.
  17. ↑ یادداشت های سید محمد طباطبایی، ص۳۵.
  18. ↑ همان، ص۸۶.

منابع

آرشیو عکس و تصویر

برگرفته از «https://wiki.ahlolbait.com/index.php?title=سید_محمد_طباطبایی_سنگلجی&oldid=148879»
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام تلگرام قرآن و حدیث کانال قرآن و حدیث در ایتا