رکن الدین دعویدار: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | شاعر | + | '''قاضی رکن الدین دعویدار قمی'''، شاعر ذواللسانین، [[فقیه]] و دانشمند [[شیعه|شیعی]] در قرن ششم و هفتم هجری است. وی در بیشتر سروده هایش، تحت تاثیر فرهنگ و [[شعر]] عربی قرار گرفته است. |
| − | ==ولادت و | + | ==ولادت و خاندان== |
| − | رکن الدین در [[قم]] به دنیا آمد در مورد تاریخ تولد و وفات او چندان سخنی در تذکره ها گفته نشده است. اما با توجه به تاریخ زندگی ممدوحان | + | رکن الدین در [[قم]] به دنیا آمد. در مورد تاریخ تولد و وفات او چندان سخنی در تذکره ها گفته نشده است. اما با توجه به تاریخ زندگی ممدوحان وی، سال تولد و وفات او حدود ۶۰۷-۵۴۰ یا ۶۱۰ برآورده می شود. |
| − | + | او از خاندان های معروف ایران در سده ششم هجری یعنی خاندان دعویدار قمی می باشد که از خاندان های بزرگ [[شیعه]] به شمار آمده و در [[قم]] از اعتبار فراوانی برخوردار بوده اند. این خاندان به دانش، [[زهد]] و [[تقوا|تقوی]] مشهور بوده و پیشه [[قضاوت]] داشته اند. | |
| − | |||
| − | او از خاندان های معروف ایران در سده | ||
==القاب شاعر== | ==القاب شاعر== | ||
| − | شاعر | + | رکن الدین دعویدار، شاعر ذواللسانین، در دربار ممدوحان به سبب جایگاه والای ادبی شاعر حکیم نام گرفت و مقام امیرالشعرایی یافت. او را نیز به عنوان شاعر مدح نیز می شناسند زیرا بخش اعظم [[دیوان (شعر)|دیوان]] وی، شامل مدح بزرگان [[دین]] است. او همانند دیگر شاعران در انتخاب [[تخلص]] و نام شعری اقدام می ورزد و «داعی» به معنی انگیزه را برای خویش برمی گزیند. |
==شعر دعویدار== | ==شعر دعویدار== | ||
| − | + | این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی در بیشتر سروده هایش، تحت تاثیر فرهنگ و [[شعر]] عربی قرار گرفته است. وی را تألیفات ارزشمندی بوده که از میان آنها می توان به دیوانش اشاره نمود که آن را به فرمان حاکم زمانه اش «عزالدین یحیی»، گردآوری کرده است. دیوانش، آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش به [[قصیده|قصاید]] عربی وی اختصاص دارد. | |
| − | + | ویژگی بارز شعر او تقلید است که در دیوانش جلوه گری می نماید؛ به طوری که قصاید عربی و فارسی را به سبک شعری شاعران [[عراق]] و دیگر پیشگامان شعر عربی و فارسی به نیکویی سروده و همین مساله سبب شده که اندکی شعر وی از نوآوری و ابتکار بی بهره بماند. | |
| − | + | '''نمونه شعر داعی:''' | |
| − | در مدح [[امام علی]] علیه السلام و درایت و تدبیر آن حضرت می سراید: | + | وی در مدح [[امام علی]] علیه السلام و درایت و تدبیر آن حضرت می سراید: |
| − | {{بیت|کم مِن معضَل أعیا البرایا | | + | {{بیت|کم مِن معضَل أعیا البرایا |غداً یدعو أبا حسن علیاً}} |
| − | چه بسیار مشکلات و مصائبی که مردم را خسته و درمانده کرده و برای حل آن باید از اباالحسن علی بن ابی طالب علیه السلام کمک بگیریم | + | ترجمه: چه بسیار مشکلات و مصائبی که مردم را خسته و درمانده کرده و برای حل آن باید از اباالحسن [[امام علی علیه السلام|علی بن ابی طالب]] علیه السلام کمک بگیریم. |
| − | {{بیت|گر خود نباشد | + | و در جای دیگر از [[شجاعت]] و دلاوری آن حضرت سخن گفته است: |
| + | {{بیت|گر خود نباشد الّا، بیش از قضاش هیبت|ور خود ندارد الّا، بیش از ستاره لشکر}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * تورج | + | |
| + | *تورج زینی وند، لیلا قلندرلکی سلطانی، بازتاب فرهنگ و شعر عربی در دیوان رکن الدین دعویدار قمی شاعر ذواللسانین، نشریه ادبیات تطبیقی، زمستان ۱۳۸۹: ۱(۳):۱۳۵-۱۵۶. | ||
| + | *[http://www.sid.ir/fa/ViewPaper.asp?ID=147953&varStr=3 پایگاه اطلاعات علمی جهاددانشگاهی]، تاریخ بازیابی: ۲۱ مهرماه ۱۳۹۲. | ||
[[رده: ادبیات عرب]] | [[رده: ادبیات عرب]] | ||
نسخهٔ ۲۰ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۰۶:۱۶
قاضی رکن الدین دعویدار قمی، شاعر ذواللسانین، فقیه و دانشمند شیعی در قرن ششم و هفتم هجری است. وی در بیشتر سروده هایش، تحت تاثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است.
ولادت و خاندان
رکن الدین در قم به دنیا آمد. در مورد تاریخ تولد و وفات او چندان سخنی در تذکره ها گفته نشده است. اما با توجه به تاریخ زندگی ممدوحان وی، سال تولد و وفات او حدود ۶۰۷-۵۴۰ یا ۶۱۰ برآورده می شود.
او از خاندان های معروف ایران در سده ششم هجری یعنی خاندان دعویدار قمی می باشد که از خاندان های بزرگ شیعه به شمار آمده و در قم از اعتبار فراوانی برخوردار بوده اند. این خاندان به دانش، زهد و تقوی مشهور بوده و پیشه قضاوت داشته اند.
القاب شاعر
رکن الدین دعویدار، شاعر ذواللسانین، در دربار ممدوحان به سبب جایگاه والای ادبی شاعر حکیم نام گرفت و مقام امیرالشعرایی یافت. او را نیز به عنوان شاعر مدح نیز می شناسند زیرا بخش اعظم دیوان وی، شامل مدح بزرگان دین است. او همانند دیگر شاعران در انتخاب تخلص و نام شعری اقدام می ورزد و «داعی» به معنی انگیزه را برای خویش برمی گزیند.
شعر دعویدار
این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی در بیشتر سروده هایش، تحت تاثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است. وی را تألیفات ارزشمندی بوده که از میان آنها می توان به دیوانش اشاره نمود که آن را به فرمان حاکم زمانه اش «عزالدین یحیی»، گردآوری کرده است. دیوانش، آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش به قصاید عربی وی اختصاص دارد.
ویژگی بارز شعر او تقلید است که در دیوانش جلوه گری می نماید؛ به طوری که قصاید عربی و فارسی را به سبک شعری شاعران عراق و دیگر پیشگامان شعر عربی و فارسی به نیکویی سروده و همین مساله سبب شده که اندکی شعر وی از نوآوری و ابتکار بی بهره بماند.
نمونه شعر داعی:
وی در مدح امام علی علیه السلام و درایت و تدبیر آن حضرت می سراید:
کم مِن معضَل أعیا البرایا غداً یدعو أبا حسن علیاً
ترجمه: چه بسیار مشکلات و مصائبی که مردم را خسته و درمانده کرده و برای حل آن باید از اباالحسن علی بن ابی طالب علیه السلام کمک بگیریم.
و در جای دیگر از شجاعت و دلاوری آن حضرت سخن گفته است:
گر خود نباشد الّا، بیش از قضاش هیبت ور خود ندارد الّا، بیش از ستاره لشکر
منابع
- تورج زینی وند، لیلا قلندرلکی سلطانی، بازتاب فرهنگ و شعر عربی در دیوان رکن الدین دعویدار قمی شاعر ذواللسانین، نشریه ادبیات تطبیقی، زمستان ۱۳۸۹: ۱(۳):۱۳۵-۱۵۶.
- پایگاه اطلاعات علمی جهاددانشگاهی، تاریخ بازیابی: ۲۱ مهرماه ۱۳۹۲.
