سعیر

یکی از نامهای دوزخ در قرآن، «سعير» است.

واژه شناسى «سعير»

اين واژه در اصل به معناى افروخته شدن چيزى و بالا آمدن آن است. بدين جهت به آتشى كه زبانه مى كشد و بالا مى آيد، «سعير» گفته مى شود. ابن فارس مى گويد: السين و العين والراء أصل واحد يدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلك السعير سعير النار. س ع ر، ريشه اى است كه بر شعله كشيدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همين واژه است سعير النار. (شعله آتش)

واژه «سعير» در قرآن و حديث

در قرآن واژه «سعير»، شانزده بار و واژه «سُعِّرتْ» يك بار آمده است. در قرآن، واژه «سعير» گاهى در توصيف آتش دوزخ بكار رفته است. مانند: «مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِيرًا»؛ جايگاهشان دوزخ است. هر زمان آتش آن فرونشيند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاييم!

ولى قرار گرفتن اين واژه در برابر «جنّت (بهشت)» مانند: «فَرِيقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِيقٌ فِى السَّعِيرِ»؛ گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند.

و تعبير «أَصْحَابِ السَّعِيرِ» در چند آيه ديگر قرينه اند كه «سعير» علاوه بر معناى وصفى، يكى از نامهاى دوزخ نيز هست. در احاديث نيز از دوزخ با عنوان «سعير» ياد شده است، مانند: «حرّ السعير» و «عذاب السعير».

منابع

• محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حديث، ج2، قم: دارالحدیث، چاپ اول، 1389ش، ص55، در دسترس در پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه، بازیابی: 16 اردیبهشت 1393.