مجمع البحرین (واژه قرآنی): تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (ایجاد) |
جز (Zamani صفحهٔ مجمع البحرین را به مجمع البحرین (واژه قرآنی) منتقل کرد) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | {{ | + | به معنای "جای به هم پیوستن دو دریا". در آیه 60 [[سوره کهف]] آمده است: {{متن قرآن|«لَا أَبْرَحُ حَتَّى أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَيْنِ»}} (سوره کهف، 60) ([[حضرت موسی علیه السلام|موسی]] علیه السلام) به غلام خود گفت: پیوسته می روم تا وقتی به جای پیوستن دو دریا رسم. |
| − | + | [[علامه شعرانی]] در مورد محل مورد اشاره آیه می گوید: «جای آن به تحقیق معلوم نیست، البته تنگه ایست در حوالی [[شام]] و [[مصر]] که یکی از دریاهای آن به خلیجی می پیوندد».<ref>[[نثر طوبی]]، علامه شعرانی، انتشارات اسلامیه، ص63.</ref> | |
| − | |||
| − | علامه شعرانی در مورد محل مورد اشاره آیه می گوید :«جای آن به تحقیق معلوم | ||
| − | |||
| − | |||
| + | برخی نیز گفته اند: منتهى اليه درياى روم (مديترانه) از ناحيه شرقى و منتهى اليه خليج فارس از ناحيه غربى است كه بنابراين مقصود از مجمع البحرين آن قسمت از زمين است كه به يك اعتبار در آخر شرقى مديترانه و به اعتبار ديگر در آخر غربى خليج فارس قرار دارد و به نوعى مجاز آن را محل اجتماع دو دريا خوانده‌اند.<ref>ترجمه [[المیزان فی تفسیر القرآن|تفسير الميزان]]، ج13، ص471.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۲۴
به معنای "جای به هم پیوستن دو دریا". در آیه 60 سوره کهف آمده است: «لَا أَبْرَحُ حَتَّى أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَيْنِ» (سوره کهف، 60) (موسی علیه السلام) به غلام خود گفت: پیوسته می روم تا وقتی به جای پیوستن دو دریا رسم.
علامه شعرانی در مورد محل مورد اشاره آیه می گوید: «جای آن به تحقیق معلوم نیست، البته تنگه ایست در حوالی شام و مصر که یکی از دریاهای آن به خلیجی می پیوندد».[۱]
برخی نیز گفته اند: منتهى اليه درياى روم (مديترانه) از ناحيه شرقى و منتهى اليه خليج فارس از ناحيه غربى است كه بنابراين مقصود از مجمع البحرين آن قسمت از زمين است كه به يك اعتبار در آخر شرقى مديترانه و به اعتبار ديگر در آخر غربى خليج فارس قرار دارد و به نوعى مجاز آن را محل اجتماع دو دريا خوانده‌اند.[۲]
پانویس
- ↑ نثر طوبی، علامه شعرانی، انتشارات اسلامیه، ص63.
- ↑ ترجمه تفسير الميزان، ج13، ص471.
