هیبت

«هیبت» در لغت، هم به معنای خوف و ترس و هول، و هم به معنای شکوه و عظمت آمده است. البته هر خوفى را «هيبت» نمى‌گويند، بلکه خوفى است که به سبب بزرگداشت و عظمت و جلالت از کسى برای انسان حاصل مى‌شود.

هيبت از خداى تعالى حالتى است که از شناختن قدرت خدا و حشمت و مهابت و نفوذ مشيت او و ناچيزبودن خود و در همه چيز نيازمند بودنش به خداى تعالى براى انسان پديد مى‌آيد و قهراً پيدايش مراتب و درجات آن هم بستگى به پيدايش مراتب معرفت مذکور است. هيبت و خشیت از خداى تعالى در انبياء و اولياى الهى و علما بيشتر از ديگران و در آن‌ها نيز بحسب مراتب شناخت آن‌ها نسبت به عظمت خداى تعالى و شناخت آن‌ها از توحيد متفاوت است.

هيبت از خداوند هنگام نماز، از آداب باطنى نماز و نوعی عبادت است و فراتر از تعظيم می باشد. در سیره امام سجاد عليه السلام آمده است: هنگامى که ایشان براى نماز وضو مى‌گرفت، رنگ مبارکش زرد مى‌شد و چون به نماز مى‌ايستاد، لرزش به اندامش مى افتاد. وقتی از علت اين حالت پرسيده شد، در پاسخ فرمود: نمى‌دانيد که پيش روى چه کسى مى‌ايستم؟!