شفاعت امام حسین علیه السلام
«شفاعت» به معنای واسطه شدن برای آمرزش گناهان نزد خداوند است. مقام برجسته‌اى که خداوند به پیامبر و ائمه و علما و شهدا داده است. مفسران تعبیر «مقام محمود» را در قرآن، به شفاعت تفسیر کرده‌اند.
یکى از شفیعان هم حسین بن على علیه السلام است. شفاعت حسین علیه السلام هم در آخرت سبب نجات گنهکاران از عذاب دوزخ است، هم در دنیا سبب فلاح و رستگارى علاقه‌مندان به آن حضرت و سوگواران در عزاى اوست. به فرموده پیامبر، همه دیده‌ها در قیامت گریانند مگر چشمى که در عزاى حسینى گریسته باشد که خندان و مژده یافته به بهشت است: «کل عین باکیة یوم القیامة الا عین بکت على مصائب الحسین فانها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنة».[۱]
طبق احادیثى، رسول خدا پاداش شهادت حسین علیه السلام را به صورت حق شفاعت براى گنهکاران امت از خدا دریافت کرده است. حسین بن على علیه السلام شفیع شیعیان است. در زیارتنامه او هم آمده است: «و إن شَفَعتَ شُفِّعتَ»،[۲] «فکن لى شفیعا الى الله»[۳] و «اللهم ارزقنى شفاعة الحسین یوم الورود».[۴] محبان امام حسین علیه السلام نیز به شفاعت او معتقدند و باور دارند که بخاطر گریه و عزادارى و محبت نسبت به ابا عبدالله علیه السلام، خداوند آنان را عذاب نخواهد کرد.
نه تنها امام حسین علیه السلام، بلکه هر شهیدى حق شفاعت دارد و این مقام را در سایه شهادت یافته است. در حدیث است: «ثلاثة یشفعون الى الله عز و جل فیشفعون: الانبیاء ثم العلماء ثم الشهداء».[۵]
ناگفته نماند که حسین بن على علیه السلام گرچه شفیع محشر است و گریه بر او گرچه بیمه کننده از عذاب دوزخ است، لیکن لیاقت شفاعت یافتن براى ما، در سایه صلاح و پاکى است. عقیده به شفاعت حسین علیه السلام نباید دوستداران را به گناه و معصیت، گستاخ و جرى سازد. این که بگوییم: «تمام غرق گناهیم و یک حسین داریم»، مجوزى براى ارتکاب گناه نیست. همان گونه که مسیحیان معتقدند مسیح به دار آویخته شد تا موجب آمرزش مسیحیان شود، عده‌اى نیز از شیعیان فکر مى‌کنند فلسفه شهادت سیدالشهدا آمرزش گناهان امت مصطفى صلی الله علیه و آله است و این خطاست و چنین تفکرى زمینه‌ساز جرأت بر معصیت است. شفاعت ابا عبدالله علیه السلام درست است، ولى ارتکاب گناه و بى مبالاتى در امر دین به امید شفاعت آن حضرت، انحراف است. شفاعت آن حضرت شامل کسانى مى‌شود که نماز و واجبات دینى را سبک نشمارند و حق مردم را تضییع نکنند و لایق شفاعت او باشند.
پانویس
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
