گفت: پروردگارا! به سبب اینکه مرا گمراه نمودی، من هم یقیناً [همه کارهای زشت را] در زمین برای آنان می آرایم [تا ارتکاب زشتی ها برای آنان آسان شود] و مسلماً همه را گمراه می کنم.
شیطان گفت: خدایا، چنانکه مرا به گمراهی و هلاکت کشاندی من نیز در زمین (هر باطلی را) در نظر فرزندان آدم جلوه می‌دهم (تا از یاد تو غافل شوند) و همه آنها را به گمراهی و هلاکت خواهم کشاند.
گفت: پروردگارا! به سبب اینکه مرا گمراه نمودی، من هم یقیناً [همه کارهای زشت را] در زمین برای آنان می آرایم [تا ارتکاب زشتی ها برای آنان آسان شود] و مسلماً همه را گمراه می کنم.
گفت: «پروردگارا، به سبب آنكه مرا گمراه ساختى، من [هم گناهانشان را] در زمين برايشان مى‌آرايم و همه را گمراه خواهم ساخت،
گفت: اى پروردگار من، چون مرا نوميد كردى، در روى زمين بديها را در نظرشان بيارايم و همگان را گمراه كنم،
گفت: «پروردگارا! چون مرا گمراه ساختی، من (نعمتهای مادّی را) در زمین در نظر آنها زینت می‌دهم، و همگی را گمراه خواهم ساخت،
He said, ‘My Lord! As You have consigned me to perversity, I will surely glamorize [evil] for them on the earth, and I will surely pervert them, all
He said: My Lord! because Thou hast made life evil to me, I will certainly make (evil) fair-seeming to them on earth, and I will certainly cause them all to deviate
He said: My Lord! Because Thou hast sent me astray, I verily shall adorn the path of error for them in the earth, and shall mislead them every one,
(Iblis) said: "O my Lord! because Thou hast put me in the wrong, I will make (wrong) fair-seeming to them on the earth, and I will put them all in the wrong,-
معانی کلمات آیه
اغويتنى: غى و غوايه: افتادن در راه هلاكت . اغواء در هر دو مورد، به معناى اضلال و گمراه كردن است.[۱]
(ابليس) گفت: پروردگارا! به سبب آنكه مرا گمراه ساختى، من هم در زمين (بدى‌ها را) برايشان مى‌آرايم و همه را فريب خواهم داد.
إِلَّا عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ «40»
مگر بندگان اخلاص‌مند (و برگزيده تو را) از ميان آنان.
جلد 4 - صفحه 460
نکته ها
خداوند كسى را گمراه نمى‌كند، ليكن اگر كسى با اراده خود راه انحراف را برگزيند، خدا او را به حال خود رها مى‌سازد و اين رهاكردن بزرگترين كيفر و قهر الهى است. ابليس نيز چون بااراده خود تكبر ولجاجت كرد، خداوند او را به حال خود رها كرد ومراد از جمله «أَغْوَيْتَنِي» نيز همين معناست؛ يعنى اكنون كه بخاطر لجاجتم مرا از مَدار لطف خود خارج كردى وبه حال خودم واگذاردى من چنين و چنان خواهم كرد.
ابليس مى‌داند كه گروهى از مردم، از برگزيدگان الهى خواهند بود، (يعنى او نبوّت و امامت را نيز پذيرفته است همان گونه كه از «رَبِّ بِما أَغْوَيْتَنِي» معلوم مى‌شود، خدا را پذيرفته است و از دعايش كه مرا تا قيامت مهلت بده، روشن مى‌شود معاد را نيز قبول داشته است.
بنابراين، ابليس اصول عقائدش درست بود، ليكن عيب او تكبّر ونداشتن روحيّه‌ى تسليم و عبوديّت بود. پس علم و ايمان به تنهايى كافى نيست، عمل وتسليم وعبوديّت لازم است.
پیام ها
1- ابليس و ابليس صفتان عيب خود را به خدا نسبت مى‌دهند. «أَغْوَيْتَنِي»
قالَ رَبِّ بِما أَغْوَيْتَنِي: گفت ابليس اى پروردگار من، به سبب آن كه مرا گمراه نمودى. نسبت گمراهى را به ساحت جلال الهى داد، و حال آن كه به سوء اختيار خود گمراه شد بدون اكراه و اجبار، زيرا گمراهى، فعل قبيح، و ذات احديت منزه و مبرى از تمام قبايح باشد، چه عالم به قبح و غنى بالذات را محال است صدور قبيح، و ايضا عتاب و عقاب و طرد و لعن ابليس هر آينه خلاف واقع، و ظلم شايسته مقام سبحانى نيست.
بنابراين اول كسى كه جبر گفت: ابليس بود كه گفت (رَبِّ بِما أَغْوَيْتَنِي) و اول كسى كه عدل گفت، آدم بود كه عرض كرد (رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا) «2» ابليس مى‌گويد: تو مرا گمراه كردى. آدم عليه السّلام مى‌گويد: بار خدايا ظلم كرديم. اگر آدمى، اقتدا به آدم كن، و از مذهب ابليسى صرف نظر نما.
آدم در زمين تا واقع شوند در آن و مرتكب گردند. وَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ: و هر آينه البتّه البتّه گمراه نمايم ايشان را از راه حق تماما. چند معنى ديگر در اين آيه ذكر شده. پروردگارا به سبب آنكه نااميد نمودى مرا از رحمت، هر آينه نااميد مى‌كنم بندگان را به دعوت به نافرمانى تو. يا به سبب آن كه گمراه ساختى مرا از بهشت خود، گمراه سازم ايشان را از طريق بهشت.
گفت اى پروردگار من پس مهلت ده مرا تا روزى كه برانگيخته ميشوند
گفت پس همانا تو از مهلت داده شدگانى
تا روز وقت دانسته شده
گفت پروردگار من براى آنكه موجب گمراهى من شدى هر آينه زينت ميدهم براى
جلد 3 صفحه 253
ايشان در زمين و هر آينه گمراه ميكنم آنها را بتمامى
مگر بندگان تو از آنها كه خالص شدگانند
گفت اين راهى است بر من راست
همانا بندگان من نيست مر تو را بر ايشان سلطنتى مگر كسانيكه پيروى كردند تو را از گمراهان
و همانا جهنم هرآينه وعده گاه آنها است تمامى
مر آنرا است هفت دراز براى هر درى است از آنها پاره‌اى قسمت شده.
تفسير
ابليس پس از آنكه از درگاه ربوبيّت رانده و از رحمت رحيميه نااميد گرديد از خداوند بپاداش عباداتى كه تا آنزمان كرده بود در خواست نمود كه خداوند باو تا قيامت كه روز بعث خلايق است عمر دهد و عذاب نفرمايد او را و اين مهلت را خداوند باو داد ولى تصريح بروز قيامت نفرمود بلكه فرمود تا روز كه وقت آن معلوم است براى خدا كه محتمل است روز قيامت باشد چنانچه جمعى گفته‌اند و محتمل است روز مرگ خلائق باشد كه آنوقتى است كه نفخه اوّل صور دميده ميشود چنانچه در علل از امام صادق عليه السّلام نقل شده و فرموده است ابليس ميان نفخه اوّل و دوم ميميرد و محتمل است روز بعث و ظهور امام زمان باشد چنانچه عياشى ره از آنحضرت نقل نموده و آنكه امام زمان آن ملعون را در مسجد كوفه ميكشد و آن روز وقت معلوم است و آنملعون پس از گرفتن مهلت عرضه داشت اى پروردگار من براى آنكه امر نمودى مرا بسجود آدم كه شأن من نبود و اين موجب محروميت من شد از رحمت تو زينت ميدهم در نظر بنى آدم باطل و معصيت تو را و گمراه ميكنم ايشانرا بتمامى مگر بندگان تو را از آنها كه خالص نمودى ايشانرا براى طاعت خود و بعضى مخلصين بكسر لام قرائت نموده‌اند يعنى مگر بندگان تو را كه خالص نمودند نفوس خود را براى طاعت تو و نسبت اغواء بخداوند بگمان شيطان رجيم بود كه تصوّر مينمود امر خداوند بسجود موجب گمراهى او شده با آنكه تكبر و غرور و خودسرى او موجب گمراهى و بدبختى و شقاوت ابدى او گرديد و الا خداوند كسيرا اغواء و اضلال نميفرمايد مگر مراد از اغواء نوميدى و محروميت باشد چنانچه مكرر در مواردى ذكر شده كه مراد از اضلال ترك اعانت و مخذوليت است و اينجا هم بعضى گفته‌اند و محتمل است مراد از اغواء حكم الهى بغوايت و ضلالت ابليس باشد يعنى براى آنكه حكم كردى بغوايت و ضلالت من گمراه
جلد 3 صفحه 254
ميكنم بندگان تو را و اين حكم را استفاده نموده از لعنت ابدى و طرد خود از درگاه احديّت در كلام الهى و اين معنى را نديدم كسى ذكر كرده باشد از مفسّرين با آنكه بنظر حقير لطيف و مناسب است و معانى ديگرى ذكر كرده‌اند كه ظاهرا بى‌وجه و دور از نظر و ذوق است در هر حال اين موجب لجاج و عناد و عداوت او با خدا و حضرت آدم عليه السّلام و اولاد او گرديد و كافر شد بكفرى كه اشدّ اقسام كفر است با آنكه معتقد بود بوحدانيّت خدا و نبوّت انبياء او پس بايد پناه برد بخدا از وجود اين صفات در نفس كه چه بسيار شخص را به اسفل السّافلين جهنّم خواهد كشاند و خداوند در جواب شيطان فرمود اين اخلاص در عقائد و اعمال كه خودت گفتى راهى است بسوى من اگر كلمه على بمعناى الى باشد چنانچه بعضى گفته‌اند يا راهى است كه لازم است بر من رعايت آن كه فيض ره فرموده و آن راه مستقيم و راست است انحراف و اعوجاجى ندارد هر كس ميتواند از آنراه بمن و اصل شود و تو نميتوانى كسيرا باجبار از آنراه باز دارى چون تو بر بندگان من سلطنت ندارى فقط ميتوانى آنها را وسوسه نمائى و از راه راست باز دارى و در اين صورت آنها خودشان باختيار در تحت تصرّف و سلطنت تو در آمده‌اند و از من بى‌لطفى نسبت بآنها نشده و موعد ما با آنها جهنم است كه تمامى بايد در آن جاى گيرند و آن هفت در دارد و هر درى مخصوص بدسته‌اى از گمراهان و اتباع شيطان است و بعضى كلمه على را بكسر لام بر وزن فعيل قرائت نموده‌اند و در مجمع اين قرائت را نسبت بامام صادق عليه السّلام داده و بعلوّ شرف تفسير ميشود و در كافى از آنحضرت اين قرائت بطورى نقل شده كه فيض ره احتمال داده بنحو اضافه صراط بعلى باشد يعنى اين راه راست ولايت على عليه السّلام است كه مستقيم است و از امام سجّاد عليه السّلام عيّاشى ره نقل نموده كه آن امير المؤمنين عليه السّلام است و بنابراين كلمه هذا اشاره بوجود مبارك آنحضرت است كه شايد شبح آن در عرش موجود و مرئى بوده است و نيز در كافى از آنحضرت نقل نموده كه و اللّه نيست مراد از بندگانى كه شيطان بر آنها سلطنت ندارد مگر ائمه و شيعيان ايشان و عيّاشى ره نيز اين معنى را از آنحضرت نقل نموده و قمّى ره از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه موعد وقوف مردم است بر صراط و نيز قمّى ره فرمودم كه داخل ميشود در هر درى از درهاى جهنم اهل ملّتى و در مجمع از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده كه فرمود جهنّم
جلد 3 صفحه 255
را هفت در است طبقه‌ها دارد هر طبقه‌اى فوق طبقه‌اى است و يك دست مبارك را روى دست ديگر گذارد و فرمود اين چنين است خداوند جنان را بر زمين وضع فرمود و نيران را بعضى فوق بعضى اسفل آنها جهنّم است و فوق آن لظى و فوق آن حطمه و فوق آن سقر و فوق آن جحيم و فوق آن سعير و فوق آن هاويه و در روايت ديگرى اسفل را هاويه ذكر نموده و اعلى را جهنّم و بعضى براى هر در و طبقه‌اى اهلى ذكر كرده‌اند و چون دليلى براى آن اقامه و مناسبتى اعتبار نشده بود حقير نقل ننمودم بلى از روايت خصال از امام صادق عليه السّلام استفاده ميشود كه يك در مخصوص باهل شرك و يك در مخصوص به بنى اميّه و يك در مخصوص بنو اصب و خوارج و كسانى است كه از ائمه اطهار اعراض نموده‌اند و اين هم معلوم است كه درك اسفل جايگاه منافقان است و بنظر حقير طبقات بحسب مراتب تبعيّت از شيطان است و از زير زمين شروع شده پائين ميرود و البتّه گناهكاران از اهل ايمان در طبقه اوّل جاى دارند كه عذابش خفيف‌تر و وقوفش آسان‌تر است و محتمل است مراد از هفت در دوزخ هفت معصيت كبيره باشد كه جمعى كبائر را منحصر بآنها دانسته‌اند شرك و قتل و قذف و اكل مال يتيم و زنا و فرار از جهاد و عقوق و الدين و بعضى هفت در جهنّم را عبارت از هفت خلق كه اصول اخلاق ذميمه است دانسته‌اند كه در اوّل كتاب ذيل آيه اهدنا الصراط المستقيم ذكر شد و اللّه اعلم ..
(گفت: شيطان پروردگار من بسبب آنكه تو مرا اغوي كردي و فريب دادي من نسبت باولاد آدم زينت ميدهم براي آنها در زمين و هر آينه تمام آنها را فريب ميدهم و اغوي ميكنم جميع آنها را مگر بنده‌گان خالص از آنها را).
قالَ رَبِّ بِما أَغوَيتَنِي يكي از اسباب كفر ابليس همين است که نسبت اغوي بخدا داده خداوند همان امري که بملائكه فرموده بابليس هم فرموده ملائكه اطاعت كردند سعادت پيدا كردند شيطان مخالفت كرد غاوي شد سبب غوايتش كبر و عجب و حسد و عداوت و خباثت او شد نه أمر الهي بلي بنا بر مذهب جبريه که افعال عباد را هم نسبت بخدا ميدهند ترك سجده شيطان را هم خدا نگذارد سجده كند پس شيطان از جبريه بود لَأُزَيِّنَنَّ لَهُم فِي الأَرض‌ِ كفر و شرك و كليه معاصي را بنظر آنها جلوه ميدهم و زينت ميدهم که خوب پندارند در مقابل ايمان و اطاعت که او را زشت و قبيح ميشمارند، چنانچه در خبر است که پيغمبر صلّي اللّه عليه و اله باصحاب فرمود: ميآيد زماني که ترك امر بمعروف و نهي از منكر ميكنند سلمان تعجب كرد فرمود: بدتر از اينکه هم ميشود که امر بمنكر ميكنند و نهي از معروف تعجبش بيشتر شد فرمود: بدتر از اينکه هم ميشود که منكر در نظر آنها معروف ميشود و معروف منكر ميگردد و امروز ما بعين مشاهده ميكنيم که بمعاصي مثل ساز و آواز و بي حجابي و ظلم افتخار
جلد 12 - صفحه 39
ميكنند و خوب ميپندارند و عبادت مثل نماز و روزه و حج و غير اينها را پست و بد ميشمارند او مد است و اينکه دمده مخصوصا زخارف دنيوي و هواهاي نفساني را وَ لَأُغوِيَنَّهُم أَجمَعِين‌َ هر که را بهر درجه که برايم ميسور باشد و خداوند ميفرمايد:
إِلّا عِبادَكَ مِنهُم‌ُ المُخلَصِين‌َ چون بنده صالح خدا متخلّق باخلاق حميده است درهاي ملائكه بقلب او باز است و إلهامات ملكي دائما باو ميشود و چون منزه از صفات خبيثه است درهاي إبليس بقلب او بسته و خيال سويي در قلب او راه ندارد هر چه صفات خبيثه بيشتر باشد راه شيطان بازتر است و خيالات سوء زيادتر و بالعكس هر چه صفات حميده بيشتر راه ملائكه بازتر و خيالات حسنه و الهامات ملكي زيادتر و مجرد خيال تأثير ندارد دنيا هم جلوه ميكند و هواي نفس امّاره هم طلب ميكند انسان را بفعل سوء، چنانچه ايمان و فيوضات اخروي و نفس مطمئنه هم طلب ميكند انسان را باعمال صالحه بتوفيق الهي.
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 39)- در اینجا ابلیس نیّت باطنی خود را آشکار ساخت هر چند چیزی از خدا پنهان نبود و «عرض کرد: پروردگارا! به خاطر این که مرا گمراه ساختی (و این انسان زمینه بدبختی مرا فراهم ساخت) من نعمتهای مادی روی زمین را در نظر آنها زینت می‌دهم (و انسانها را به آن مشغول می‌دارم) و سر انجام همه را گمراه خواهم ساخت» (قالَ رَبِّ بِما أَغْوَیْتَنِی لَأُزَیِّنَنَّ لَهُمْ فِی الْأَرْضِ وَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ).
سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:
