قاسطین: تفاوت بین نسخه‌ها
(رده اولویت مقاله) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{متوسط}} | {{متوسط}} | ||
| − | + | این کلمه - به معناى ستمگران حق ستیز - لقب گروهى از دشمنان [[امام علی]] علیه السلام است که سرکرده آن، [[معاویه|معاویة بن ابى سفیان]] بود. او سال‌ها پیش به حکومت [[شام]] رسیده و سخت بدین حکومت دلبسته بود و از آن رو که امام على علیه السلام حکومت کسى چون او را بر مسلمانان روا نمى‌دانست، به مخالفت با امام علیه السلام برخاست. | |
| − | + | معاویه خونخواهى [[عثمان بن عفان|عثمان]] را بهانه کرد و جنگى علیه امام على علیه السلام راه انداخت. این جنگ که به «[[جنگ صفین]]» مشهور است، در [[شوال]] سال ۳۶ ق. آغاز گشت و تا سال ۳۷ ق. ادامه یافت. سرانجام نشانه‌هاى شکست کامل در لشکر معاویه هویدا گشت؛ امّا [[عمرو بن عاص]] نیرنگى زد و لشکر را از شکست رهانید. او [[قرآن|قرآن‌ها]] را بر نیزه کرد و گفت که خدا و قرآن باید میان دو لشکر داورى کنند. عده‌اى از لشکریان امام علیه السلام نیز فریب خوردند و خواهان آتش‌بس شدند. | |
| − | + | امام على علیه السلام بدانان فرمود که این نیرنگ است و سپاه شام پیرو قرآن نیست؛ امّا لشکریان و از جمله [[اشعث بن قیس|اشعث بن قیس کندى]]، نپذیرفتند و امام علیه السلام را مجبور کردند که از نبرد بازایستد و تن به «[[حکمیت]]» دهد. بدین سان، جنگ صفین - که کشتگان فراوانى بر جاى نهاد - بدون نتیجه پایان یافت. | |
| − | + | ==منابع== | |
| − | + | * جمعی از نویسندگان، [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ج1، ص 96. | |
| − | |||
| − | |||
| − | جمعی از نویسندگان، فرهنگ | ||
[[رده:دشمنان امام علی علیه السلام]] | [[رده:دشمنان امام علی علیه السلام]] | ||
[[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | [[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]] | ||
نسخهٔ ۱۰ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۳۱
این کلمه - به معناى ستمگران حق ستیز - لقب گروهى از دشمنان امام علی علیه السلام است که سرکرده آن، معاویة بن ابى سفیان بود. او سال‌ها پیش به حکومت شام رسیده و سخت بدین حکومت دلبسته بود و از آن رو که امام على علیه السلام حکومت کسى چون او را بر مسلمانان روا نمى‌دانست، به مخالفت با امام علیه السلام برخاست.
معاویه خونخواهى عثمان را بهانه کرد و جنگى علیه امام على علیه السلام راه انداخت. این جنگ که به «جنگ صفین» مشهور است، در شوال سال ۳۶ ق. آغاز گشت و تا سال ۳۷ ق. ادامه یافت. سرانجام نشانه‌هاى شکست کامل در لشکر معاویه هویدا گشت؛ امّا عمرو بن عاص نیرنگى زد و لشکر را از شکست رهانید. او قرآن‌ها را بر نیزه کرد و گفت که خدا و قرآن باید میان دو لشکر داورى کنند. عده‌اى از لشکریان امام علیه السلام نیز فریب خوردند و خواهان آتش‌بس شدند.
امام على علیه السلام بدانان فرمود که این نیرنگ است و سپاه شام پیرو قرآن نیست؛ امّا لشکریان و از جمله اشعث بن قیس کندى، نپذیرفتند و امام علیه السلام را مجبور کردند که از نبرد بازایستد و تن به «حکمیت» دهد. بدین سان، جنگ صفین - که کشتگان فراوانى بر جاى نهاد - بدون نتیجه پایان یافت.
منابع
- جمعی از نویسندگان، فرهنگ شیعه، ج1، ص 96.
