حجّة الإسلام: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]}} | {{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]}} | ||
| − | + | به [[حج|حجّى]] که به اصل [[شرع]] (فرمان مستقیم و ابتدایى شارع مقدس) تنها یک بار در طول عمر بر [[استطاعت در حج|مستطیع]]، [[واجب]] مى‌شود، «حِجّة الإسلام» گویند.<ref> جواهرالکلام ج۱۷، ص۲۲۳؛ معتمد العروة ۱/۱۳. </ref> در مقابلِ حجّى که با [[نذر]] و مانند آن بر مکلف واجب مى‌گردد، که سبب وجوب آن مکلف است که با ایجاد سبب (نذر)، مسبَّب (حج) را بر خود واجب مى‌کند؛ هر چند سبب وجوب، شرعى است.<ref> مسالک الافهام، ۲/۱۲۱. </ref> | |
| − | + | منشأ کاربرد عنوان یاد شده در کلمات [[فقیه|فقها]] روایات است<ref> وسائل الشیعة، ج۱۱، ص ۲۷-۲۸. </ref> و علت نامیدن آن به «حجة‌الإسلام» بنابر آنچه در کلام برخى آمده، روایاتى است که مى‌گوید: [[اسلام]] بر پنج پایه استوار است: [[نماز]]، [[زکات]]، [[حج]]، [[روزه]] و [[ولایت]].<ref> جواهرالکلام ج۱۷، ص۲۲۳؛ العروة الوثقىٰ ۴/۳۱۷. </ref> | |
| − | |||
| − | منشأ | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | جمعى از | + | |
| + | * [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]، جمعى از پژوهشگران، زیر نظر [[سید محمود هاشمی شاهرودی|سید محمود هاشمى شاهرودى]]، ج۳، ص۲۴۲. | ||
[[رده:حج]] | [[رده:حج]] | ||
نسخهٔ ۱۶ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۲۸
به حجّى که به اصل شرع (فرمان مستقیم و ابتدایى شارع مقدس) تنها یک بار در طول عمر بر مستطیع، واجب مى‌شود، «حِجّة الإسلام» گویند.[۱] در مقابلِ حجّى که با نذر و مانند آن بر مکلف واجب مى‌گردد، که سبب وجوب آن مکلف است که با ایجاد سبب (نذر)، مسبَّب (حج) را بر خود واجب مى‌کند؛ هر چند سبب وجوب، شرعى است.[۲]
منشأ کاربرد عنوان یاد شده در کلمات فقها روایات است[۳] و علت نامیدن آن به «حجة‌الإسلام» بنابر آنچه در کلام برخى آمده، روایاتى است که مى‌گوید: اسلام بر پنج پایه استوار است: نماز، زکات، حج، روزه و ولایت.[۴]
پانویس
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعى از پژوهشگران، زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، ج۳، ص۲۴۲.
