دعای توسل
«دعای توسل» یکی از ادعیه مشهور شیعه است و محتوای آن، دعا و درخواست حاجت از درگاه خداوند با واسطه قرار دادن اهل بیت علیهم السلام می‌باشد. شیخ صدوق این دعا را از امامان عليهم السلام روايت كرده و گفته است: «در هيچ امرى آن را نخواندم مگر آنكه به زودى اثر اجابت آنرا يافتم».
محتویات
معنای توسل
«توسّل»، یعنی واسطه قرار دادن امور خیر و افراد صالح مقرب درگاه الهی برای بر آورده شدن درخواست و اجابت دعا. توسل در لغت به معنای انجام دادن کاری برای تقرب به یک چیز یا شخص است و در اصطلاح به این معناست که انسان در هنگام دعا و استغاثه، به درگاه الهی چیزی عرضه کند که واسطه پذیرش توبه و اجابت دعای او و بر آورده شدن درخواستش باشد، مانند صفات و اسمای الهی یا نام پیامبر اکرم و دعای آن حضرت یا نام اولیای عظیم الشأن و فرشتگان.[۱]
سند دعا
دعای توسل یکی از ادعیه مأثور و مشهور در میان شیعیان است. شیخ عباس قمی در کتاب مفاتیح الجنان سند دعا را اینگونه ذکر می کند:
علامه مجلسى رحمة اللّه علیه فرموده است: در بعضى از كتابهاى معتبر از محمد بن بابويه نقل كرده‌اند كه اين دعا را از امامان عليهم السّلام روايت كرده و گفته است: در هيچ امرى آن را نخواندم مگر آنكه به زودى اثر اجابت آنرا يافتم.
پیوست
پانویس
- ↑ جعفر سبحانی، توسل، دانشنامه جهان اسلام.
