شیخ علی رشتی

{منبع اين نوشتار يک سايت است. آن را با نوشته خودتان جايگزين کنيد.}

شهيد شاهد و آيت باهر حاج علی رشتی فرزند حجت کبری آيت الله فومنی طاب ثراه یکی از دانشمندان بزرگ و شهدای عزيز مکتب ما در اوايل قرن چهاردهم هجری است. او در سال 1268 در بيت علم به جهان ديده گشود. مقدمات علوم فقهی و دانشهای عقلی را در ايران به پايان برد و در بيست سالگی عازم کربلا گرديد و از حضور علامه مازندرانی مدتها درس اجتهاد آموخت و سپس عازم نجف اشرف گرديد و چند سال نيز از محضر اساتيد عظام اين حوزه مانند آيت الله رشتی و ديگران برخوردار بود. و از اعلام عصر به دريافت اجازه اجتهاد و روايت مفتخر گرديد. سرانجام اين آيت بزرگ الهی در تمام علوم متداوله فقه و اصول و حديث فلسفه و حکمت و اصول عقايد مهارت یافت و ضمن تدريس علما یک دوره رسائلی در اصول فقه (در چهار جلد) به رشته تحرير برد و تقريرات درسی حاج ميرزا حبيب الله رشتی را مدون نمود و پس از فوت استاد به درخواست مردم عازم زادگاه خويش گرديد. سالها در استان گيلان در مقام قضاوت و زعامت، اقامه جمعه و جماعت مواظبت کامل می نمود.

علامه امينی در شهداء الفضيله ضمن تجليل از مقام علمی او می نويسد: اين آيت بزرگ الهی در تعظيم شعائر مذهبی و انجام فرائض الهی امر به معروف و نهی از منکرات جديتی کامل به خرج می داد. از گفتن سخن حق هراسی نداشت، و از ملامت ملامت کنندگان بيمی به دل راه نداد. اما متأسفانه عمال کثيف استعمارگران درصدد برآمدند چراغ حق را به خيال خويش خاموش کنند، لذا در جريان مشروطيت شباهنگام گروهی از اشرار ناگهان به منزلش ريختند و او را هدف گلوله قرار دادند. بلافاصله شهيد نشد و زبان دلداری و نصيحت گشود، مجددا همان جانيان سنگدل در دلهای شب به خانه اش ريختند، و ضمن تهديد و ارعاب اهل و عيالش اين آيت حق را به شهادت رسانيدند و به ظاهر از چنگ انتقام گريختند و عذاب ابد برای خويش خريدند. شهيد رشت در دم آخر کلامش آيه شريفه انی وجهت وجهی للذي فطر السموات والارض... بود که به لقای معبود نائل شد. جنازه خون آلود او را سالهای بعد از گيلان به کنار سالار شهيدان مدفون نمودند.

منبع:سايت شعائر