سینه زنی
از مراسم سنتى عزادارى براى سیدالشهدا علیه السلام و ديگر ائمه مظلوم كه همراه نوحه‌خوانى و با آهنگى خاص بر سر و سينه مى‌زنند، گاهى هم سينه خود را لخت كرده، بر آن مى‌زنند.
اصل اين سنت، به ويژه در ميان عرب ها رواج داشته است. بعدها به صورت موجود درآمده كه با انتخاب نوحه‌هاى سنگين، حركات دست بر سينه مى‌خورد. به فردى هم كه بر سينه خود زده عزادارى مى‌كند، «سينه زن» مى‌گويند.
اين گونه نوحه‌گرى، ابتدا به صورت فردى بوده اما با مرور زمان به شكل گروهى و دستجات سوگوارى درآمده است. «دسته گردانى و سينه زنى و نوحه خوانى كه در زمان صفويه رايج شده و توسعه پيدا كرده بود، در عصر قاجاريه با توسعه و تجمل بيشتر در پايتخت رواج داشت... دسته گردانى در عصر قاجار، به ويژه در زمان ناصرالدين شاه با آداب و تشريفات و تجمل بسيار برگزار مى‌شد. دسته‌هاى روز با نقاره و موزيك جديد و علم و بيرق و كتل و دسته‌هاى شب با طبق هاى چراغ زنبورى و حجله و مشعل به راه مى‌افتاد و در فواصل دسته سينه‌زنها با آهنگ موزون سينه مى‌زدند. نوحه خوانى و سينه‌زنى حتى در اندرون شاهان قاجار، بين خانم هاى اندرون نيز متداول بود...».[۱]
پانویس
- ↑ موسيقى مذهبى ايران، ص 26.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
