حدیث لوح: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{منبع الکترونیکی معتبر}} {{نیازمند ویرایش فنی}} لوحی که خداوند به پیامبر اکرم(ص) ب...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{منبع الکترونیکی معتبر}} | {{منبع الکترونیکی معتبر}} | ||
{{نیازمند ویرایش فنی}} | {{نیازمند ویرایش فنی}} | ||
| − | لوحی که خداوند به پیامبر اکرم(ص) به عنوان هدیه برای تولد امام حسین(ع) اهداء نموده و برای شاد شدن دختر گرامی‌اش به ایشان اعطاء می‌شود.<ref>- کلینی، محمد بن یعقوب؛ الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1365 ه ش، ج 1 ص 527</ref> | + | لوحی که خداوند به [[پیامبر اکرم]](ص) به عنوان هدیه برای تولد [[امام حسین(ع)]] اهداء نموده و برای شاد شدن دختر گرامی‌اش به ایشان اعطاء می‌شود.<ref>- کلینی، محمد بن یعقوب؛ الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1365 ه ش، ج 1 ص 527</ref> |
==مفاد حدیث لوح== | ==مفاد حدیث لوح== | ||
| سطر ۸: | سطر ۸: | ||
==حجیت حدیث لوح== | ==حجیت حدیث لوح== | ||
| − | حدیث لوح از احادیث جامعی است که در کتب مورد اعتماد | + | حدیث لوح از احادیث جامعی است که در کتب مورد اعتماد [[شیعه]]، با وجود راویان و عالمان فرهیخته نقل شده است. مطالب مختلفی نیز در تأیید این روایت وجود دارد که صحت آن را تقویت کرده و بر ارزش آن افزوده است. اکنون به کتب معتبر اصلی شیعه و راویان معتبری که در سند این روایت وجود دارند، اشاره می‌کنیم. |
| − | این روایت را ثقة الاسلام کلینی(ره) در کتاب مشهور کافی از طریق راویان مورد اعتماد به این صورت بیان نموده:مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی وَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ ظَرِیفٍ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَال<ref>- کلینی، محمد بن یعقوب؛ الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1365 ه ش، ج 1 ص 527</ref> | + | این روایت را ثقة الاسلام [[کلینی]](ره) در کتاب مشهور کافی از طریق راویان مورد اعتماد به این صورت بیان نموده:مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی وَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ ظَرِیفٍ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَال<ref>- کلینی، محمد بن یعقوب؛ الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1365 ه ش، ج 1 ص 527</ref> |
| − | برای توضیح این سند که در واقع از سه سند تشکیل یافته‌است، آنها را از هم جدا می‌کنیم و تعیین می‌کنیم که هر سه سند صحیح و مورد اعتماد است. بنابراین این حدیث فقط در کتاب شریف کافی دارای سه سند است که عبارتند از: | + | برای توضیح این سند که در واقع از سه سند تشکیل یافته‌است، آنها را از هم جدا می‌کنیم و تعیین می‌کنیم که هر سه سند صحیح و مورد اعتماد است. بنابراین این [[حدیث]] فقط در کتاب شریف کافی دارای سه سند است که عبارتند از: |
الف. محمد بن یحیی عن عبد الله بن جعفر عن الحسن بن ظریف عن بکر بن صالح عن عبد الرحمن بن سالم عن أبی بصیر عن أبی عبد الله (ع) | الف. محمد بن یحیی عن عبد الله بن جعفر عن الحسن بن ظریف عن بکر بن صالح عن عبد الرحمن بن سالم عن أبی بصیر عن أبی عبد الله (ع) | ||
| سطر ۲۰: | سطر ۲۰: | ||
ج. علی بن محمد عن صالح بن أبی حماد عن بکر بن صالح عن عبد الرحمن بن سالم عن أبی بصیر عن أبی عبد الله (ع) | ج. علی بن محمد عن صالح بن أبی حماد عن بکر بن صالح عن عبد الرحمن بن سالم عن أبی بصیر عن أبی عبد الله (ع) | ||
| − | علاوه بر کلینی در کتاب کافی عالمان دیگری نیز این روایت را معتبر دانسته و آن را در کتاب خودشان با همان اسناد و یا اسناد دیگر نقل کرده‌اند. نعمانی در کتاب غیبت و شیخ صدوق(ره) در عیون اخبارالرضا(ع) و کمال الدین و شیخ مفید نیز در کتاب اختصاص و شیخ طوسی نیز در کتاب الغیبه<ref>- نعمانی، محمد بن ابراهیم؛ الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، 1397ه ق، ص 62 و شیخ صدوق، کمال الدین، قم، دارالکتب الاسلامیه، 1395ه ق، ج 1 ص 308 و شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا (ع)، انتشارات جهان، 1378 ه ق،ج1،ص41 و تاج الدین شعیری، جامع الاخبار، قم، انتشارات رضی، 1363ش، ص 18و مجلسی، محمد باقر؛ بحار الانوار، بیروت، موسسة الوفا، 1404 ه ق، ج 36، ص 195و شیخ مفید، الاختصاص،قم، کنگره شیخ مفید، 1413ه ق، ص 210 و شیخ طوسی،الغیبه، قم، موسسه معارف اسلامی، 1411ه ق، ص 143</ref> و همچنین در کتابهای دیگری چون احتجاج و ارشاد القلوب و تأویل الآیات و تقریب المعارف و فضائل فضل بن شاذان و مناقب ابن شهر آشوب و کشف الغمه و الفصول المختاره و الصراط المستقیم و الارشاد شیخ مفید... به این روایت بطور کلی یا جزئی، با ذکر سند یا اسناد و یا بدون آن نیز نقل کرده‌اند. | + | علاوه بر کلینی در کتاب [[کافی]] عالمان دیگری نیز این روایت را معتبر دانسته و آن را در کتاب خودشان با همان اسناد و یا اسناد دیگر نقل کرده‌اند. نعمانی در کتاب غیبت و شیخ صدوق(ره) در عیون اخبارالرضا(ع) و کمال الدین و [[شیخ مفید]] نیز در کتاب اختصاص و شیخ طوسی نیز در کتاب الغیبه<ref>- نعمانی، محمد بن ابراهیم؛ الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، 1397ه ق، ص 62 و شیخ صدوق، کمال الدین، قم، دارالکتب الاسلامیه، 1395ه ق، ج 1 ص 308 و شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا (ع)، انتشارات جهان، 1378 ه ق،ج1،ص41 و تاج الدین شعیری، جامع الاخبار، قم، انتشارات رضی، 1363ش، ص 18و مجلسی، محمد باقر؛ بحار الانوار، بیروت، موسسة الوفا، 1404 ه ق، ج 36، ص 195و شیخ مفید، الاختصاص،قم، کنگره شیخ مفید، 1413ه ق، ص 210 و شیخ طوسی،الغیبه، قم، موسسه معارف اسلامی، 1411ه ق، ص 143</ref> و همچنین در کتابهای دیگری چون احتجاج و ارشاد القلوب و تأویل الآیات و تقریب المعارف و فضائل فضل بن شاذان و مناقب [[ابن شهر آشوب]] و کشف الغمه و الفصول المختاره و الصراط المستقیم و الارشاد شیخ مفید... به این روایت بطور کلی یا جزئی، با ذکر سند یا اسناد و یا بدون آن نیز نقل کرده‌اند. |
==کرامتی دیگر برای اهل‌بیت (ع)== | ==کرامتی دیگر برای اهل‌بیت (ع)== | ||
| − | شأن نزول این حدیث را [[جابر بن عبدالله انصاری]] نقل می‌کند که آن نیز از عظمت و فضیلت اهل‌بیت(ع) نزد خداوند حکایت می‌کند. جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید:وقتی امام حسین(ع) به دنیا آمد، برای تبریک و گفتن تهنیت و شادباش خدمت حضرت فاطمه زهرا(س) رسیدم دیدم که در دست ایشان لوحی سبز، مانند زمرد است که نوشته‌هائی نورانی مانند نور خورشید در آن بود. گفتم:پدر و مادر به فدایتان، این لوح چیست؟ فرمودند:این لوحی است که خدا آن را به رسولش(ص) بخشیده‌است. اسم پدرم، شوهرم، دو پسرم و اسم اوصیای از فرزندانم در آن نوشته شده‌است و پدرم آن را به عنوان چشم روشنی به من عطا فرموده است. سپس آن حضرت لوح را به جابر داد تا آن را بخواند. جابر نیز بعد از خواندن نسخه‌ای از روی آن نوشت و نزد خود نگهداری کرد.<ref>- کلینی، محمد بن یعقوب؛ پیشین، ج 1 ص 527</ref> قدسی بودن حدیث و کلام الله بودن آن در ابتدای آن جلوه کرده‌است. حدیث اینگونه آغاز می‌شود:این نامه از جانب خداوند عزیز حکیم است، برای محمد، پیامبر او و نور و سفیر و دربان (واسطه میان خالق و مخلوق) و دلیل او که روح الامین (جبرئیل) از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود.<ref>- مجلسی، محمد باقر؛ پیشین، ج36،ص:195</ref> | + | [[شأن نزول]] این حدیث را [[جابر بن عبدالله انصاری]] نقل می‌کند که آن نیز از عظمت و فضیلت اهل‌بیت(ع) نزد خداوند حکایت می‌کند. جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید:وقتی امام حسین(ع) به دنیا آمد، برای تبریک و گفتن تهنیت و شادباش خدمت [[حضرت فاطمه زهرا(س)]] رسیدم دیدم که در دست ایشان لوحی سبز، مانند زمرد است که نوشته‌هائی نورانی مانند نور خورشید در آن بود. گفتم:پدر و مادر به فدایتان، این لوح چیست؟ فرمودند:این لوحی است که خدا آن را به رسولش(ص) بخشیده‌است. اسم پدرم، شوهرم، دو پسرم و اسم اوصیای از فرزندانم در آن نوشته شده‌است و پدرم آن را به عنوان چشم روشنی به من عطا فرموده است. سپس آن حضرت لوح را به جابر داد تا آن را بخواند. جابر نیز بعد از خواندن نسخه‌ای از روی آن نوشت و نزد خود نگهداری کرد.<ref>- کلینی، محمد بن یعقوب؛ پیشین، ج 1 ص 527</ref> قدسی بودن حدیث و کلام الله بودن آن در ابتدای آن جلوه کرده‌است. حدیث اینگونه آغاز می‌شود:این نامه از جانب خداوند عزیز حکیم است، برای محمد، پیامبر او و نور و سفیر و دربان (واسطه میان خالق و مخلوق) و دلیل او که روح الامین (جبرئیل) از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود.<ref>- مجلسی، محمد باقر؛ پیشین، ج36،ص:195</ref> |
==موقعیت حدیث لوح== | ==موقعیت حدیث لوح== | ||
| − | موقعیت این حدیث به دلیل شأن و مقام اوصیاء و برگزیدگان خداوند است که فقط خود او می‌تواند آنها را معرفی کند. همچنین امامت و جانشینی پیامبر(ص) نیز مسأله مهم و اساسی در جهان اسلام است که باید از نظر مفهوم و مصداق با قوت و حکمت بیان شده و تبیین گردد. این حدیث خود دلیلی محکم بر ادعای شیعه بر امامت ائمه اثنی عشر است در حالی که دراین موقعیت – سال سوم هجرت - هنوز بحث ولایت بطور خاص مطرح نشده است و همچنین زمانی که جابر و یا امام باقر(ع) و امام صادق(ع) آن را نقل می‌کنند بر اهمیت این روایت و اهداف آن می‌افزاید. | + | موقعیت این حدیث به دلیل شأن و مقام اوصیاء و برگزیدگان خداوند است که فقط خود او می‌تواند آنها را معرفی کند. همچنین امامت و جانشینی پیامبر(ص) نیز مسأله مهم و اساسی در جهان اسلام است که باید از نظر مفهوم و مصداق با قوت و حکمت بیان شده و تبیین گردد. این حدیث خود دلیلی محکم بر ادعای شیعه بر امامت ائمه اثنی عشر است در حالی که دراین موقعیت – سال سوم هجرت - هنوز بحث ولایت بطور خاص مطرح نشده است و همچنین زمانی که جابر و یا [[امام باقر(ع)]] و [[امام صادق(ع)]] آن را نقل می‌کنند بر اهمیت این روایت و اهداف آن می‌افزاید. |
اهتمام امام باقر(ع) به این حدیث و تطبیق حدیث لوح که نزد آن حضرت بوده با آنچه که نزد جابر بوده علاوه بر بیان روایت توجه دادن به مفهوم روایت را گوشزد می‌کند. همراهی امام صادق (ع) در این عرصه برموقعیت و اهمیت این حدیث بیش از پیش می‌افزاید. ابوبصیر که این روایت امام صادق(ع) را برای عبدالرحمن بن سالم نقل کرده، می‌گوید:اگر در دوران عمرت جز این حدیث نشنیده باشی تو را کفایت می‌کند؛ پس آن را از نا اهلش پنهان دار.<ref>- شیخ صدوق، کمال الدین، قم، دارالکتب الاسلامیه، 1395ه ق، ج1، ص 311</ref> امام باقر(ع) علاوه بر این این حدیث را برای فرزندان و نزدیکان خویش که نزد او آمده بودند و از جمله ایشان زید بن علی است، قرائت کرده این نشان دهنده اهمیت فوق العاده این حدیث است.<ref>- مجلسی، محمد باقر؛ پیشین،ج36،ص:201</ref> | اهتمام امام باقر(ع) به این حدیث و تطبیق حدیث لوح که نزد آن حضرت بوده با آنچه که نزد جابر بوده علاوه بر بیان روایت توجه دادن به مفهوم روایت را گوشزد می‌کند. همراهی امام صادق (ع) در این عرصه برموقعیت و اهمیت این حدیث بیش از پیش می‌افزاید. ابوبصیر که این روایت امام صادق(ع) را برای عبدالرحمن بن سالم نقل کرده، می‌گوید:اگر در دوران عمرت جز این حدیث نشنیده باشی تو را کفایت می‌کند؛ پس آن را از نا اهلش پنهان دار.<ref>- شیخ صدوق، کمال الدین، قم، دارالکتب الاسلامیه، 1395ه ق، ج1، ص 311</ref> امام باقر(ع) علاوه بر این این حدیث را برای فرزندان و نزدیکان خویش که نزد او آمده بودند و از جمله ایشان زید بن علی است، قرائت کرده این نشان دهنده اهمیت فوق العاده این حدیث است.<ref>- مجلسی، محمد باقر؛ پیشین،ج36،ص:201</ref> | ||
| سطر ۳۷: | سطر ۳۷: | ||
بسم اللَّه الرحمن الرحیم | بسم اللَّه الرحمن الرحیم | ||
| − | این نامه از جانب خداوند عزیز حکیم است برای محمد،پیامبر او و نور و سفیر و دربان و دلیل او که روح الامین از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود. ای محمّد! اسم‌های مرا بزرگ شمار و نعمت‌های مرا سپاس گزار و الطاف مرا انکار مدار. همانا منم خدایی که جز من شایان پرستش نیست. منم شکننده جبّاران و دولت رساننده مظلومان و جزا دهنده روز رستاخیز. همانا منم خدایی که جز من کسی شایان پرستش نیست. هر که جز فضل مرا امیدوار باشد و از غیر عدالت من بترسد، او را عذابی کنم که هیچ یک از جهانیان را نکرده باشم؛ پس تنها مرا پرستش کن و تنها بر من توکّل نما. من هیچ پیامبری را مبعوث نساختم که دورانش کامل شود و مدّتش تمام گردد جز این که برای او وصی و جانشینی مقرّر کردم و من تو را بر پیامبران دیگر برتری دادم و وصی تو را بر اوصیای دیگر و تو را به دو شیرزاده و دو نوه‌ات حسن و حسین گرامی داشتم و حسن را بعد از سپری شدن روزگار پدرش کانون علم خود قرار دادم و حسین را خزانه‌دار وحی خود ساختم و او را به شهادت گرامی داشتم و پایان کارش را به سعادت رسانیدم. او برترین شهداست و مقامش از همه آنها عالی‌تر است. کلمه تامه خود را همراه او و حجت رسای خود را نزد او قرار دادم، به سبب عترت او پاداش و کیفر دهم. نخستین آنها سرور عابدان و زینت اولیای گذشته من است و پسر او که مانند جدّ محمود خود محمّد است، او شکافنده علم من و کانون حکمت من است و جعفر است که شک کنندگان درباره او هلاک می‌شوند هر که او را نپذیرد مرا نپذیرفته. سخن و وعده پا برجای من است که مقام جعفر را گرامی دارم و او را به پیروان و یاران و دوستانش مسرور سازم. پس از او موسی است که آشوبی سخت و گیج کننده فرا گیرد؛ زیرا رشته وجوب اطاعت من منقطع نگردد و حجّت من پنهان نشود و همانا اولیای من با جامی سرشار سیراب شوند. هر کس یکی از آنها را انکار کند، نعمت مرا انکار کرده و آن که یک آیه از کتاب مرا تغییر دهد، بر من دروغ بسته است. پس از گذشتن دوران بنده و دوست و برگزیده‌ام موسی، وای بر دروغ بندان و منکران علی و دوست و یاور من و کسی که بارهای سنگین نبوّت را به دوش او گذارم و به وسیله انجام دادن آنها امتحانش کنم. او را مردی پلید و گردن‌کش می‌کشد و در شهری که بنده صالح آن را ساخته است، در کنار بدترین مخلوقم به خاک سپرده می‌شود. فرمان و وعده من ثابت شده که او را به وجود پسرش و جانشین و وارث علمش محمّد مسرور سازم. او کانون علم من و محلّ راز من و حجّت من بر خلقم خواهد بود. هر بنده‌ای به او ایمان آورد، بهشت را جایگاهش سازم و شفاعت او را بر هفتاد تن از خاندانش که همگی سزاوار دوزخ باشند، بپذیرم و عاقبت کار پسرش علی را که دوست و یاور من و شاهد و گواه در میان مخلوق من و امین وحی من است، به سعادت رسانم. از او دعوت کننده به سوی را هم و خزانه‌دار علمم حسن علیه السلام را به وجود آورم.و این رشته را به وجود پسر او «م، ح، م، د» که رحمت برای جهانیان است کامل‌کنم. او کمال موسی، رونق عیسی و صبر ایّوب دارد. در زمان (غیبت) او دوستانم خوار گردند و (ستمگران) سرهای آنها را برای یک‌دیگر هدیه فرستند، چنان که سرهای ترک و دیلم را به هدیه فرستند. ایشان را بکشند و بسوزانند و آنها ترسان و بیم‌ناک و هراسان باشند. زمین از خونشان رنگین گردد و ناله و واویلا در میان زنانشان بلند شود. آنها دوستان حقیقی من هستند. به وسیله آنها هر آشوب سخت و تاریک را بزدایم و از برکت آنها شبهات و مصیبات و زنجیرها را بردارم. درودها و رحمت پروردگارشان بر آنها باد و آنان هدایت شدگان هستند.<ref>- طبرسی، احمد بن علی؛ الاحتجاج، مشهد، مرتضی، اول، 1403ه ق، ج1، ص 67</ref> | + | این نامه از جانب خداوند [[عزیز]] [[حکیم]] است برای محمد،پیامبر او و نور و سفیر و دربان و دلیل او که روح الامین از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود. ای محمّد! اسم‌های مرا بزرگ شمار و نعمت‌های مرا سپاس گزار و الطاف مرا انکار مدار. همانا منم خدایی که جز من شایان پرستش نیست. منم شکننده جبّاران و دولت رساننده مظلومان و جزا دهنده روز رستاخیز. همانا منم خدایی که جز من کسی شایان پرستش نیست. هر که جز فضل مرا امیدوار باشد و از غیر عدالت من بترسد، او را عذابی کنم که هیچ یک از جهانیان را نکرده باشم؛ پس تنها مرا پرستش کن و تنها بر من[[ توکّل]] نما. من هیچ پیامبری را مبعوث نساختم که دورانش کامل شود و مدّتش تمام گردد جز این که برای او وصی و جانشینی مقرّر کردم و من تو را بر پیامبران دیگر برتری دادم و وصی تو را بر اوصیای دیگر و تو را به دو شیرزاده و دو نوه‌ات [[حسن]] و [[حسین]] گرامی داشتم و حسن را بعد از سپری شدن روزگار پدرش کانون علم خود قرار دادم و حسین را خزانه‌دار وحی خود ساختم و او را به شهادت گرامی داشتم و پایان کارش را به سعادت رسانیدم. او برترین شهداست و مقامش از همه آنها عالی‌تر است. کلمه تامه خود را همراه او و حجت رسای خود را نزد او قرار دادم، به سبب عترت او پاداش و کیفر دهم. نخستین آنها سرور عابدان و زینت اولیای گذشته من است و پسر او که مانند جدّ محمود خود محمّد است، او شکافنده علم من و کانون حکمت من است و [[جعفر]] است که شک کنندگان درباره او هلاک می‌شوند هر که او را نپذیرد مرا نپذیرفته. سخن و وعده پا برجای من است که مقام جعفر را گرامی دارم و او را به پیروان و یاران و دوستانش مسرور سازم. پس از او [[موسی]] است که آشوبی سخت و گیج کننده فرا گیرد؛ زیرا رشته وجوب اطاعت من منقطع نگردد و حجّت من پنهان نشود و همانا اولیای من با جامی سرشار سیراب شوند. هر کس یکی از آنها را انکار کند، نعمت مرا انکار کرده و آن که یک آیه از کتاب مرا تغییر دهد، بر من دروغ بسته است. پس از گذشتن دوران بنده و دوست و برگزیده‌ام موسی، وای بر دروغ بندان و منکران علی و دوست و یاور من و کسی که بارهای سنگین [[نبوّت]] را به دوش او گذارم و به وسیله انجام دادن آنها امتحانش کنم. او را مردی پلید و گردن‌کش می‌کشد و در شهری که بنده صالح آن را ساخته است، در کنار بدترین مخلوقم به خاک سپرده می‌شود. فرمان و وعده من ثابت شده که او را به وجود پسرش و جانشین و وارث علمش محمّد مسرور سازم. او کانون علم من و محلّ راز من و حجّت من بر خلقم خواهد بود. هر بنده‌ای به او ایمان آورد، بهشت را جایگاهش سازم و شفاعت او را بر هفتاد تن از خاندانش که همگی سزاوار دوزخ باشند، بپذیرم و عاقبت کار پسرش علی را که دوست و یاور من و شاهد و گواه در میان مخلوق من و امین وحی من است، به سعادت رسانم. از او دعوت کننده به سوی را هم و خزانه‌دار علمم حسن علیه السلام را به وجود آورم.و این رشته را به وجود پسر او «م، ح، م، د» که رحمت برای جهانیان است کامل‌کنم. او کمال موسی، رونق عیسی و صبر ایّوب دارد. در زمان (غیبت) او دوستانم خوار گردند و (ستمگران) سرهای آنها را برای یک‌دیگر هدیه فرستند، چنان که سرهای ترک و دیلم را به هدیه فرستند. ایشان را بکشند و بسوزانند و آنها ترسان و بیم‌ناک و هراسان باشند. زمین از خونشان رنگین گردد و ناله و واویلا در میان زنانشان بلند شود. آنها دوستان حقیقی من هستند. به وسیله آنها هر آشوب سخت و تاریک را بزدایم و از برکت آنها شبهات و مصیبات و زنجیرها را بردارم. درودها و رحمت پروردگارشان بر آنها باد و آنان هدایت شدگان هستند.<ref>- طبرسی، احمد بن علی؛ الاحتجاج، مشهد، مرتضی، اول، 1403ه ق، ج1، ص 67</ref> |
'''نکته''' | '''نکته''' | ||
| − | این حدیث از این جهت که کلام خداوند عزوجل است، حدیث قدسی است و در آن علاوه بر بیان شأن خداوند و دستور به پرستش خویش و تعیین وصی برای تمام پیامبران و اثبات | + | این حدیث از این جهت که کلام خداوند عزوجل است، [[حدیث قدسی]] است و در آن علاوه بر بیان شأن خداوند و دستور به پرستش خویش و تعیین وصی برای تمام پیامبران و اثبات [[امامت]]، یکی از مهمترین اخبار غیبی نیز محسوب می‌شود؛ زیرا این حدیث به امامت تک تک ائمه(ع) پرداخته و هر یک را با اسم بیان نموده و آثار وجودی و برکات آن حضرات را که خداوند به آنها داده نیز بیان کرده که ما وقوع آن را درطول 250 سال و بعد از آن تا به امروز مشاهده می‌کنیم و این خود دلیلی بر صحت و عظمت این حدیث است. بیان وصایت بلافصل امیرالمومنین علی(ع)، شهادت امام حسین(ع)، تأیید مرجعیت علمی امام باقر(ع)، امامت علی بن موسی الرضا(ع) و خبر شهادت او به دست جباران زمان(مأمون) و تعیین دفن ایشان در طوس در کنار هارون ملعون، شاد شدن امام رضا(ع) به وجود فرزندش امام محمد تقی(ع)، بشارت به وجود مقدس امام زمان(ع) و تشبیه آن به مقام پیامبران، گرفتاری‌های شیعه در عصر غیبت، بشارت رحمت خداوند برای هدایت شدگان(شیعیان) از جمله امور و قرائن محققی است که خبر آن در حدیث قدسی لوح ذکر شده‌است. |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۲ دسامبر ۲۰۱۳، ساعت ۱۰:۳۴
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
لوحی که خداوند به پیامبر اکرم(ص) به عنوان هدیه برای تولد امام حسین(ع) اهداء نموده و برای شاد شدن دختر گرامی‌اش به ایشان اعطاء می‌شود.[۱]
محتویات
مفاد حدیث لوح
روایاتی که در مورد ولایت و امامت اهل‌بیت (ع) وارد شده علاوه بر اثبات امامت به فضائل آیشان نیز وابستگی دارد. در این حدیث لوح نیز علاوه بر امامت اهل‌بیت(ع) توضیحاتی نیز از خصوصیات امامان بیان شده که خود نشانگر توجه خداوند به این ویژگی‌ها است. طبق این حدیث خداوند خودش تعیین کننده وصایت و حجت بر مردم در طول تاریخ بشر بوده است که از پیامبران و جانشینان ایشان شروع شده و به امامت ختم شده و طبق فرموده خدا با این معرفی دین خدا کامل شد و نعمت الهی به نهایت رسید.[۲]
حجیت حدیث لوح
حدیث لوح از احادیث جامعی است که در کتب مورد اعتماد شیعه، با وجود راویان و عالمان فرهیخته نقل شده است. مطالب مختلفی نیز در تأیید این روایت وجود دارد که صحت آن را تقویت کرده و بر ارزش آن افزوده است. اکنون به کتب معتبر اصلی شیعه و راویان معتبری که در سند این روایت وجود دارند، اشاره می‌کنیم.
این روایت را ثقة الاسلام کلینی(ره) در کتاب مشهور کافی از طریق راویان مورد اعتماد به این صورت بیان نموده:مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی وَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ ظَرِیفٍ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ عَنْ بَکْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَال[۳]
برای توضیح این سند که در واقع از سه سند تشکیل یافته‌است، آنها را از هم جدا می‌کنیم و تعیین می‌کنیم که هر سه سند صحیح و مورد اعتماد است. بنابراین این حدیث فقط در کتاب شریف کافی دارای سه سند است که عبارتند از:
الف. محمد بن یحیی عن عبد الله بن جعفر عن الحسن بن ظریف عن بکر بن صالح عن عبد الرحمن بن سالم عن أبی بصیر عن أبی عبد الله (ع)
ب. محمد بن عبد الله عن عبد الله بن جعفر عن الحسن بن ظریف عن بکر بن صالح عن عبد الرحمن بن سالم عن أبی بصیر عن أبی عبدالله (ع)
ج. علی بن محمد عن صالح بن أبی حماد عن بکر بن صالح عن عبد الرحمن بن سالم عن أبی بصیر عن أبی عبد الله (ع)
علاوه بر کلینی در کتاب کافی عالمان دیگری نیز این روایت را معتبر دانسته و آن را در کتاب خودشان با همان اسناد و یا اسناد دیگر نقل کرده‌اند. نعمانی در کتاب غیبت و شیخ صدوق(ره) در عیون اخبارالرضا(ع) و کمال الدین و شیخ مفید نیز در کتاب اختصاص و شیخ طوسی نیز در کتاب الغیبه[۴] و همچنین در کتابهای دیگری چون احتجاج و ارشاد القلوب و تأویل الآیات و تقریب المعارف و فضائل فضل بن شاذان و مناقب ابن شهر آشوب و کشف الغمه و الفصول المختاره و الصراط المستقیم و الارشاد شیخ مفید... به این روایت بطور کلی یا جزئی، با ذکر سند یا اسناد و یا بدون آن نیز نقل کرده‌اند.
کرامتی دیگر برای اهل‌بیت (ع)
شأن نزول این حدیث را جابر بن عبدالله انصاری نقل می‌کند که آن نیز از عظمت و فضیلت اهل‌بیت(ع) نزد خداوند حکایت می‌کند. جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید:وقتی امام حسین(ع) به دنیا آمد، برای تبریک و گفتن تهنیت و شادباش خدمت حضرت فاطمه زهرا(س) رسیدم دیدم که در دست ایشان لوحی سبز، مانند زمرد است که نوشته‌هائی نورانی مانند نور خورشید در آن بود. گفتم:پدر و مادر به فدایتان، این لوح چیست؟ فرمودند:این لوحی است که خدا آن را به رسولش(ص) بخشیده‌است. اسم پدرم، شوهرم، دو پسرم و اسم اوصیای از فرزندانم در آن نوشته شده‌است و پدرم آن را به عنوان چشم روشنی به من عطا فرموده است. سپس آن حضرت لوح را به جابر داد تا آن را بخواند. جابر نیز بعد از خواندن نسخه‌ای از روی آن نوشت و نزد خود نگهداری کرد.[۵] قدسی بودن حدیث و کلام الله بودن آن در ابتدای آن جلوه کرده‌است. حدیث اینگونه آغاز می‌شود:این نامه از جانب خداوند عزیز حکیم است، برای محمد، پیامبر او و نور و سفیر و دربان (واسطه میان خالق و مخلوق) و دلیل او که روح الامین (جبرئیل) از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود.[۶]
موقعیت حدیث لوح
موقعیت این حدیث به دلیل شأن و مقام اوصیاء و برگزیدگان خداوند است که فقط خود او می‌تواند آنها را معرفی کند. همچنین امامت و جانشینی پیامبر(ص) نیز مسأله مهم و اساسی در جهان اسلام است که باید از نظر مفهوم و مصداق با قوت و حکمت بیان شده و تبیین گردد. این حدیث خود دلیلی محکم بر ادعای شیعه بر امامت ائمه اثنی عشر است در حالی که دراین موقعیت – سال سوم هجرت - هنوز بحث ولایت بطور خاص مطرح نشده است و همچنین زمانی که جابر و یا امام باقر(ع) و امام صادق(ع) آن را نقل می‌کنند بر اهمیت این روایت و اهداف آن می‌افزاید.
اهتمام امام باقر(ع) به این حدیث و تطبیق حدیث لوح که نزد آن حضرت بوده با آنچه که نزد جابر بوده علاوه بر بیان روایت توجه دادن به مفهوم روایت را گوشزد می‌کند. همراهی امام صادق (ع) در این عرصه برموقعیت و اهمیت این حدیث بیش از پیش می‌افزاید. ابوبصیر که این روایت امام صادق(ع) را برای عبدالرحمن بن سالم نقل کرده، می‌گوید:اگر در دوران عمرت جز این حدیث نشنیده باشی تو را کفایت می‌کند؛ پس آن را از نا اهلش پنهان دار.[۷] امام باقر(ع) علاوه بر این این حدیث را برای فرزندان و نزدیکان خویش که نزد او آمده بودند و از جمله ایشان زید بن علی است، قرائت کرده این نشان دهنده اهمیت فوق العاده این حدیث است.[۸]
امام صادق(ع) نیز این حدیث را برای اسحاق بن عمار بیان می‌کند و می‌فرماید که با املاء پیامبر(ص) و خط امیرالمومنین علی(ع) است و می‌فرماید که دین پیامبران و ملائکه است.[۹] در روایتی دیگر می‌فرماید:این سر خداوند و دین او و دین ملائکه است.[۱۰]
بیان حدیث
بعد از اینکه امام باقر(ع) این حدیث را قرائت فرمود در حالی که جابر به نوشته خود نگاه می‌کرد و به فرموده امام صادق(ع) حتی یک حرف هم اختلاف نداشت، جابر نیز آن را قرائت کرد و گفت:خدا را گواه می‌گیرم که این گونه در آن لوح نوشته دیدم:
بسم اللَّه الرحمن الرحیم
این نامه از جانب خداوند عزیز حکیم است برای محمد،پیامبر او و نور و سفیر و دربان و دلیل او که روح الامین از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود. ای محمّد! اسم‌های مرا بزرگ شمار و نعمت‌های مرا سپاس گزار و الطاف مرا انکار مدار. همانا منم خدایی که جز من شایان پرستش نیست. منم شکننده جبّاران و دولت رساننده مظلومان و جزا دهنده روز رستاخیز. همانا منم خدایی که جز من کسی شایان پرستش نیست. هر که جز فضل مرا امیدوار باشد و از غیر عدالت من بترسد، او را عذابی کنم که هیچ یک از جهانیان را نکرده باشم؛ پس تنها مرا پرستش کن و تنها بر منتوکّل نما. من هیچ پیامبری را مبعوث نساختم که دورانش کامل شود و مدّتش تمام گردد جز این که برای او وصی و جانشینی مقرّر کردم و من تو را بر پیامبران دیگر برتری دادم و وصی تو را بر اوصیای دیگر و تو را به دو شیرزاده و دو نوه‌ات حسن و حسین گرامی داشتم و حسن را بعد از سپری شدن روزگار پدرش کانون علم خود قرار دادم و حسین را خزانه‌دار وحی خود ساختم و او را به شهادت گرامی داشتم و پایان کارش را به سعادت رسانیدم. او برترین شهداست و مقامش از همه آنها عالی‌تر است. کلمه تامه خود را همراه او و حجت رسای خود را نزد او قرار دادم، به سبب عترت او پاداش و کیفر دهم. نخستین آنها سرور عابدان و زینت اولیای گذشته من است و پسر او که مانند جدّ محمود خود محمّد است، او شکافنده علم من و کانون حکمت من است و جعفر است که شک کنندگان درباره او هلاک می‌شوند هر که او را نپذیرد مرا نپذیرفته. سخن و وعده پا برجای من است که مقام جعفر را گرامی دارم و او را به پیروان و یاران و دوستانش مسرور سازم. پس از او موسی است که آشوبی سخت و گیج کننده فرا گیرد؛ زیرا رشته وجوب اطاعت من منقطع نگردد و حجّت من پنهان نشود و همانا اولیای من با جامی سرشار سیراب شوند. هر کس یکی از آنها را انکار کند، نعمت مرا انکار کرده و آن که یک آیه از کتاب مرا تغییر دهد، بر من دروغ بسته است. پس از گذشتن دوران بنده و دوست و برگزیده‌ام موسی، وای بر دروغ بندان و منکران علی و دوست و یاور من و کسی که بارهای سنگین نبوّت را به دوش او گذارم و به وسیله انجام دادن آنها امتحانش کنم. او را مردی پلید و گردن‌کش می‌کشد و در شهری که بنده صالح آن را ساخته است، در کنار بدترین مخلوقم به خاک سپرده می‌شود. فرمان و وعده من ثابت شده که او را به وجود پسرش و جانشین و وارث علمش محمّد مسرور سازم. او کانون علم من و محلّ راز من و حجّت من بر خلقم خواهد بود. هر بنده‌ای به او ایمان آورد، بهشت را جایگاهش سازم و شفاعت او را بر هفتاد تن از خاندانش که همگی سزاوار دوزخ باشند، بپذیرم و عاقبت کار پسرش علی را که دوست و یاور من و شاهد و گواه در میان مخلوق من و امین وحی من است، به سعادت رسانم. از او دعوت کننده به سوی را هم و خزانه‌دار علمم حسن علیه السلام را به وجود آورم.و این رشته را به وجود پسر او «م، ح، م، د» که رحمت برای جهانیان است کامل‌کنم. او کمال موسی، رونق عیسی و صبر ایّوب دارد. در زمان (غیبت) او دوستانم خوار گردند و (ستمگران) سرهای آنها را برای یک‌دیگر هدیه فرستند، چنان که سرهای ترک و دیلم را به هدیه فرستند. ایشان را بکشند و بسوزانند و آنها ترسان و بیم‌ناک و هراسان باشند. زمین از خونشان رنگین گردد و ناله و واویلا در میان زنانشان بلند شود. آنها دوستان حقیقی من هستند. به وسیله آنها هر آشوب سخت و تاریک را بزدایم و از برکت آنها شبهات و مصیبات و زنجیرها را بردارم. درودها و رحمت پروردگارشان بر آنها باد و آنان هدایت شدگان هستند.[۱۱]
نکته این حدیث از این جهت که کلام خداوند عزوجل است، حدیث قدسی است و در آن علاوه بر بیان شأن خداوند و دستور به پرستش خویش و تعیین وصی برای تمام پیامبران و اثبات امامت، یکی از مهمترین اخبار غیبی نیز محسوب می‌شود؛ زیرا این حدیث به امامت تک تک ائمه(ع) پرداخته و هر یک را با اسم بیان نموده و آثار وجودی و برکات آن حضرات را که خداوند به آنها داده نیز بیان کرده که ما وقوع آن را درطول 250 سال و بعد از آن تا به امروز مشاهده می‌کنیم و این خود دلیلی بر صحت و عظمت این حدیث است. بیان وصایت بلافصل امیرالمومنین علی(ع)، شهادت امام حسین(ع)، تأیید مرجعیت علمی امام باقر(ع)، امامت علی بن موسی الرضا(ع) و خبر شهادت او به دست جباران زمان(مأمون) و تعیین دفن ایشان در طوس در کنار هارون ملعون، شاد شدن امام رضا(ع) به وجود فرزندش امام محمد تقی(ع)، بشارت به وجود مقدس امام زمان(ع) و تشبیه آن به مقام پیامبران، گرفتاری‌های شیعه در عصر غیبت، بشارت رحمت خداوند برای هدایت شدگان(شیعیان) از جمله امور و قرائن محققی است که خبر آن در حدیث قدسی لوح ذکر شده‌است.
پانویس
- ↑ - کلینی، محمد بن یعقوب؛ الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1365 ه ش، ج 1 ص 527
- ↑ - همان
- ↑ - کلینی، محمد بن یعقوب؛ الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، 1365 ه ش، ج 1 ص 527
- ↑ - نعمانی، محمد بن ابراهیم؛ الغیبه، تهران، مکتبة الصدوق، 1397ه ق، ص 62 و شیخ صدوق، کمال الدین، قم، دارالکتب الاسلامیه، 1395ه ق، ج 1 ص 308 و شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا (ع)، انتشارات جهان، 1378 ه ق،ج1،ص41 و تاج الدین شعیری، جامع الاخبار، قم، انتشارات رضی، 1363ش، ص 18و مجلسی، محمد باقر؛ بحار الانوار، بیروت، موسسة الوفا، 1404 ه ق، ج 36، ص 195و شیخ مفید، الاختصاص،قم، کنگره شیخ مفید، 1413ه ق، ص 210 و شیخ طوسی،الغیبه، قم، موسسه معارف اسلامی، 1411ه ق، ص 143
- ↑ - کلینی، محمد بن یعقوب؛ پیشین، ج 1 ص 527
- ↑ - مجلسی، محمد باقر؛ پیشین، ج36،ص:195
- ↑ - شیخ صدوق، کمال الدین، قم، دارالکتب الاسلامیه، 1395ه ق، ج1، ص 311
- ↑ - مجلسی، محمد باقر؛ پیشین،ج36،ص:201
- ↑ - همان،ج36،ص:200
- ↑ - همان،ج36،ص:201
- ↑ - طبرسی، احمد بن علی؛ الاحتجاج، مشهد، مرتضی، اول، 1403ه ق، ج1، ص 67
منابع
تاریخ بازیابی:1 دی ماه 1392.
