آيه صالح المؤمنين: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
آیه 4 [[سوره تحریم]]/66 را «آیه صالح المؤمنین» نامیده‌اند:<ref> نهج الحق، ص 191.</ref> | آیه 4 [[سوره تحریم]]/66 را «آیه صالح المؤمنین» نامیده‌اند:<ref> نهج الحق، ص 191.</ref> | ||
| − | {{قرآن در قاب|إِن تَتُوبَا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُمَا وَإِن تَظَاهَرَا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبْرِيلُ وَصَالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمَلَائِكَةُ بَعْدَ ذَلِكَ ظَهِيرٌ|سوره= | + | {{قرآن در قاب|إِن تَتُوبَا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُمَا وَإِن تَظَاهَرَا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبْرِيلُ وَصَالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمَلَائِكَةُ بَعْدَ ذَلِكَ ظَهِيرٌ|سوره=66|آیه=4}} |
در این آیه، دو تن از همسران پیامبر صلى الله علیه و آله را كه به آزار حضرت اقدام كردند؛ عتاب كرده، مى‌فرماید: اگر از كار خود توبه كنید، بهتر است؛ زیرا دل‌هایتان منحرف شده و اگر بر ضد او به یكدیگر كمك كنید، در حقیقت خدا خود سرپرست او است و جبرئیل و «صالح المؤمنین» نیز یاور اویند و گذشته از این، [[فرشتگان]] هم به او یارى مى‌رسانند. | در این آیه، دو تن از همسران پیامبر صلى الله علیه و آله را كه به آزار حضرت اقدام كردند؛ عتاب كرده، مى‌فرماید: اگر از كار خود توبه كنید، بهتر است؛ زیرا دل‌هایتان منحرف شده و اگر بر ضد او به یكدیگر كمك كنید، در حقیقت خدا خود سرپرست او است و جبرئیل و «صالح المؤمنین» نیز یاور اویند و گذشته از این، [[فرشتگان]] هم به او یارى مى‌رسانند. | ||
نسخهٔ ۵ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۵۰
آیه 4 سوره تحریم/66 را «آیه صالح المؤمنین» نامیده‌اند:[۱]
در این آیه، دو تن از همسران پیامبر صلى الله علیه و آله را كه به آزار حضرت اقدام كردند؛ عتاب كرده، مى‌فرماید: اگر از كار خود توبه كنید، بهتر است؛ زیرا دل‌هایتان منحرف شده و اگر بر ضد او به یكدیگر كمك كنید، در حقیقت خدا خود سرپرست او است و جبرئیل و «صالح المؤمنین» نیز یاور اویند و گذشته از این، فرشتگان هم به او یارى مى‌رسانند.
بر اساس شأن نزول‌ها، مقصود از این دو زن، حفصه و عایشه‌اند. ابن عباس مى‌گوید: از عمر بن خطاب پرسیدم: دو زنى كه با رسول خدا صلى الله علیه و آله دشمنى كردند، كیست‌اند؟ گفت: عایشه و حفصه.[۲] بر اساس روایات شیعه و سنى، مقصود از صالح المؤمنین، على علیه‌السلام است.[۳]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 390
