ابوالفتوح رازی
{منبع اين نوشتار يک سايت است. آن را با نوشته خودتان جايگزين کنيد.}
ابوالفتوح رازی
جمال الدین ابوالفتوح حسین بن علی ملقب به رازی از علمای تفسیر و كلام وناقلین بنام حدیث عالم تشیع است . تاریخ دقیق تولد و وفات وی در دست نیست ولی با توجه به قرائن موجود تولد وی در اواخر قرن پنجم و وفاتش در اواسط قرن ششم بوده است. نسب وی به نافع بن بدیل خزاعی یكی از صحابه بزرگ پیامبر صلّی الله علیه و آله وسلّم می رسد كه در سال چهارم هجرت به شهادت رسید . اجداد ابوالفتوح از علمای بزرگ شیعه و صاحب تالیفات بسیار بوده اند كه از نیشابور به ری آمدند. از اساتید ایشان می توان شیخ ابوالوفا عبدالجبار رازی ، پدرش علی بن محمد ، قاضی حسن استرآبادی و شیخ ابوعلی حسن بن محمد طوسی را نام برد. و از شاگردان ایشان نیز می توان به ابن شهر آشوب صاحب كتاب معالم و مناقب ـ شیخ منتجب الدین وشیخ فقیه عبدالله بن حمزه طوسی نام برد كه از وی اجازه روایت داشته اند . مهمترین اثر ابوالفتوح رازی كتاب روح(یا روض) الجِنان و روح الجَنان است كه از تفاسیر جامع و معتبر قرآن و مهمترین و اولین تفسیر شیعی به زبان فارسی است . اثر دیگر او روح الاحباب و روح الالباب فی شرح الشهاب كه شرحی است بركتاب شهاب الاخبار قاضی قضائی كه مجموعه ای است از كلمات قصار حضرت رسول اكرم صلّی الله علیه و آله وسلّم . مرحوم ابوالفتوح رازی را پس از فوت در حجره خویش كه در مدرسه ای جنب بقعه امامزاده حمزه علیه السّلام بود دفن نمودند كه اكنون جنب مقبره امامزاده حمزه بن موسی علیه السّلام در زاویه شمالی واقع شده است كه در طرح توسعه آستان مقدس به نام رواق ابوالفتوح در بین الحرمین قرار گرفت
منبع:سایت استان قدس عبد العظیم علیه السلام
پیوند
