آیه مودت
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
آیه مودت
مزد رسالت، «مودت قربى» است. این موضوع در آیه 23 سوره شورى/42 آمده؛ از همین رو آن را «آیه مودت»[۱] یا «آیه قربى»[۲] گفته‌اند:
«...قُل لاَأَسئَلُكُم عَلیهِ أَجرًا إِلاّ المَودّةَ فِى القُربى و مَن یَقتَرِف حَسنةً نَزد لهُ فِیها حُسنًا إِنّ اللّهَ غَفورٌ شَكورٌ».
روایات و مفسران شیعه، مقصود از «قربى» را خویشاوندان و نزدیكان پیامبر صلى الله علیه و آله دانسته‌اند.[۳] به گفته طبرى، در بسیارى از روایات اهل سنت «قربى» به نزدیكان پیغمبر تفسیر شده است و او خود نیز همین نظر را برمى‌گزیند و برخى از این روایات را نقل مى‌كند.[۴] سیوطى نیز روایاتى را در این زمینه آورده است.[۵]
پانویس
- پرش به بالا ↑ تتمة المراجعات، ص 87؛ فضائل الخمسه، ج 1، ص 306.
- پرش به بالا ↑ تتمة المراجعات، ص 70.
- پرش به بالا ↑ نورالثقلین، ج 4، ص 572.
- پرش به بالا ↑ جامع البیان، مج 13، ج 25، ص 31.
- پرش به بالا ↑ الدرّالمنثور، ج 7، ص 348.
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 402-403
