حدیث مرفوع
نسخهٔ تاریخ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۹ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکتها)
حدیث مرفوع
حدیث مَرفوع:
از اقسام خبر واحد.
حدیث مرفوع - از اصطلاحات علم درایه و - در دو معنا بكار رفته است:
- حدیثى كه یك - یا بیشتر از یك - راوى آن از میانه یا آخر سند آن افتاده باشد، با تصریح به لفظ رفع مانند آن كه گفته شود: «روى الكلینى عن على بن ابراهیم، عن ابیه، رَفَعَهُ عن ابى عبدالله علیه‌السلام» این نوع رفع، مصداق حدیث مرسل است.
- حدیثى كه آخر سند آن به قول یا فعل و یا تقریر معصوم علیه‌السلام اضافه شود؛ خواه در سند آن ارسال باشد یا نباشد، مانند اینكه صحابى امام بگوید: امام صادق علیه‌السلام چنین فرمود یا دیدم امام چنین كارى كرد یا من در محضر امام فلان كار را كردم و آن حضرت انكار نكرد. حدیث مرفوع به معناى دوم از اقسام مشترك بین چهار قسم اصلى حدیث است.[۱]
پانویس
- ↑ وصول الاخیار/ 103-104؛ نهایة الدرایة (سید حسن صدر)/ 182-183.
منابع
جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد 3، صفحه 271.
