بنگلادش

حکومت مسلمانان

حکومت مسلمانان در بنگلادش ، از 598 تا 1171 هجری به طول انجامید . مسلمانان طی دهه های متوالی ، موفق به فتح بخش ها و فرمانداری های گوناگون این نواحی شدند و ظرف مدت کوتاهی ، بنگلادش فعلی و بنگلادش غربی هند تحت نفوذ آنان درآمد .

طی 135 سال پس از فتح بنگال ، این سرزمین از سوی 24 حاکم ترک که از دهلی منسوب می شدند اداره می گردید . عده ای از تاریخ نگاران معتقدند
 

اولین حکومت مستقل

فخرالدین مبارک شاه ، نخستین فرمانروای این خطه بود که به منظور کسب استقلال ، ضد حاکمان دهلی شورید و سلطنت مستقلی را از سال 739 ق در بنگال آغاز کرد . بنگلادش تا سال 1350ش با پاکستان سرنوشت مشترکی داشت و در این سال به عنوان کشوری مستقل در صحنه بین المللی ظاهر گردید .

نظام سیاسی بنگلادش

بنابر قانون اساسی مصوب سال 1351 ش ، نظام سیاسی آن جمهوری اعلام شد که به موجب آن ، رئیس جمهور در راس قوه مجریه قرار دارد و با آرای مستقیم برگزیده می شود .

این کشور تا پیش از کودتای 1354 ش که طی آن شیخ مجیب الرحمان ، بنیان گذار بنگلادش به قتل رسید ، با هندوستان روابط دوستانه فوق العاده ای داشت ، ولی با تغییراتی که در نظام حکومتی اش رخ داد ، از گرمی روابط این دو کشور کاسته شد . همچنین با این کودتا ، روابط سیاسی بنگلادش با شوروی سابق کاهش یافت و در عوض مناسباتش با غرب گسترده شد . 

وضعیت جغراقیائی

بنگلادش سرزمین جلگه ای مسطحی در شبه قاره هند است که از سوی شمال ، شرق و غرب به هند و در قسمتی از جنوب شرقی به کشور برمه (میانمار) محدود می گردد . در بخش جنوبی آن خلیج بنگال قرار دارد . آب و هوئای بنگلادش تحت تاثیر مستقیم بادها و باران های موسمی است ، نزدیکی به خط استوا و وجود این گونه ریزش ها ، سبب شده است که بنگلادش از آب و هوایی گرم و مرطوب برخوردار باشد .

گنگ و برهماپوترا ، مهم ترین رودخانه های این کشورند که هر یک قبل از آنکه به دریا بریزد ، به رودخانه های کوچک تری تقسیم می شوند و دلتای بزرگ سندربن 

(Sunderbon)را در خلیج بنگال به وجود می آورند . جلگه ای که کشور بنگلادش را تشکیل می دهد ، در دلتای این رودخانه قرار دارد . بخش بزرگی از سرزمین یاد شده ، از جنگل های انبوه پوشیده شده و مهم ترین مناطق جنگلی آن در جنوب غربی ، مرکز بنگلادش و چیتاگنگ است . نبگلاد شبا 144 هزار کیلومتر مربع وسعت ، نزدیک به یکصد و پنجاه میلیون نفر جمعیت دارد که از نژاد زرد و سفیدند . 85 درصد در شهرها و 15 درصد در روستاها اقامت دارند و 87 درصد آن ها را مسلمانان تشکیل می دهند .

زبان اصلی مردم بنگلادش بنگالی است که ریشه سانسکریت دارد . در عصر فرمانروایی مسلمانان بر شبه قاره هند ، واژه های متعدد فارسی و عربی وارد این زبان شده است . در دانشگاه ها و مراکز اداری ، زبان انگلیسی رواج دارد . 

مرکز حکومت بنگلادش ، شهر داکا است . از دیگر شهرهای آن می توان بندر چیتاگنگ ، رانگپور و سیلهت(Sylhet) را نام برد . تضاد طبقاتی در شهر داکا بیش از هر جای دیگری آشکار است .

وضعیت اقتصادی

عده قابل توجهی از مردم بنگلادش برای تهیه معاش و تغذیه مشکل دارند . این سرزمین با حدود هفتاد هزار روستا ، کشوری است با سیمایی روستایی ، و کشاورزی مهمترین رکن اقتصاد آن به شمار می آید. این کشور ، بزرگترین تولید کننده و صادر کننده کنف در جهان است و حدود چهل درصد جمعیت آن در کشت و تولید این محصول مشغول به کارند . چای و برنج ، دیگر محصولات کشاورزی آن است و ماهی از نظر تامین مواد غذایی مردم اهمیت دارد . بنگلادش نه تنها یکی از فقیرترین کشورهای جهان در درآمد سرانه است ، بلکه اساساً نابرابری توزیع ثروت و درآمد ، مردمان آن را رنج می دهد . حوادث طبیعی از قبیل توفان های موسمی و باران هایی با سیلاب شدید ، زمین های حاصل خیز آن را تهدید می کند .