استعاذه
نسخهٔ تاریخ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۵۴ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی '-------- '''استعاذه:''' گفتن «أعوذ باللّه من الشيطان الرجيم» و مانند آن. مراد از استع...' ایجاد کرد)
استعاذه:
گفتن «أعوذ باللّه من الشيطان الرجيم» و مانند آن.
مراد از استعاذه در اين مقام، استعاذه لفظى است نه معنوى و آن عبارت است از گفتن «أعوذ باللّه من الشيطان الرجيم» و مانند آن كه بيانگر التجاء و پناه بردن انسان به خداى تعالى از شياطين است[۱] و از آن در باب‌هاى طهارت، صلات، حج و نكاح به مناسبت سخن رفته است.
حكم:
استعاذه در هر حال و در همه امور مستحب است[۲]، ليكن در مواردى خاص، تأكيد و به آن امر شده است:
- در آغاز تلاوت قرآن.[۳] در روايات، كيفيت استعاذه در اين مورد مختلف ذكر شده است. از جمله: «أعوذ باللّه من الشيطان الرجيم» و «أعوذ باللّه السّميع العليم من الشّيطان الرّجيم». صورت نخست به مشهور نسبت داده شده؛ گرچه صورت‌هاى ديگر نيز جايز است.(4)
- در ركعت اول نماز، پيش از قرائت به قول مشهور.[۴] چگونگى استعاذه در اين مورد، همانند مورد پيشين است. قول مشهور، استحباب آهسته گفتن استعاذه در همه نمازها است.[۵]
- استعاذه از عذاب هنگام خواندن يا شنيدن آيات عذاب.[۶]
- پيش از آميزش.[۷]
- استعاذه از آتش جهنم در گرمابه.[۸]
- هنگام ورود به مستراح.[۹]
پانویس
(4). جواهرالكلام، 9/420 و مستند الشيعة، 5/173-176.
منابع
جمعى از پژوهشگران زير نظر سيد محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم‌السلام، جلد 1، ص 433
