حدیث مرفوع
نسخهٔ تاریخ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۵۳ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی '-------- '''حديث مَرفوع:''' از اقسام خبر واحد. حديث مرفوع - از اصطلاحات علم درايه و - د...' ایجاد کرد)
حديث مَرفوع:
از اقسام خبر واحد.
حديث مرفوع - از اصطلاحات علم درايه و - در دو معنا بكار رفته است:
- حديثى كه يك - يا بيشتر از يك - راوى آن از ميانه يا آخر سند آن افتاده باشد، با تصريح به لفظ رفع مانند آن كه گفته شود: «روى الكلينى عن على بن ابراهيم، عن ابيه، رَفَعَهُ عن ابى عبدالله عليه‌السلام» اين نوع رفع، مصداق حديث مرسل است.
- حديثى كه آخر سند آن به قول يا فعل و يا تقرير معصوم عليه‌السلام اضافه شود؛ خواه در سند آن ارسال باشد يا نباشد، مانند اينكه صحابى امام بگويد: امام صادق عليه‌السلام چنين فرمود يا ديدم امام چنين كارى كرد يا من در محضر امام فلان كار را كردم و آن حضرت انكار نكرد. حديث مرفوع به معناى دوم از اقسام مشترك بين چهار قسم اصلى حديث است.[۱]
پانویس
- ↑ وصول الاخيار/ 103-104؛ نهاية الدراية (سيد حسن صدر)/ 182-183.
منابع
جمعى از پژوهشگران زير نظر سيد محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم‌السلام، جلد 3، صفحه 271.
