آيه خوف
-
به آيه 102 سوره نساء/ 4 «آيه خوف» گفته‌اند؛[۱] زيرا در اين آيه، چگونگى نماز خوف كه هنگام جنگ بايد اقامه شود، بيان شده است:
«و إِذا كُنتَ فِيهم فَأَقمتَ لَهُم الصَّلوةَ فَلتقُم طَائِفةٌ مِنهُم...».
در شأن نزول اين آيه گفته‌اند: هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله با عده‌اى از مسلمانان به عزم مكه وارد حديبيه شد، خالد بن وليد به سرپرستى گروهى از قريش، براى جلوگيرى از پيشروى مسلمانانِ مكه، در كوه‌هاى نزديك مكه استقرار يافت.
هنگام ظهر، پيامبر صلى الله عليه و آله نماز ظهر را با مسلمانان به جماعت به جاى آورد و خالد تصميم گرفت هنگام نماز عصر، ناگهان به مسلمانان حمله بَرَد كه در اين هنگام، آيه نازل شد[۲] و دستور داد: در اين گونه مواقع كه خوف هجومِ دشمن وجود دارد، مسلمانان بايد به دو دسته تقسيم شوند: نخست عده‌اى با حمل اسلحه با پيامبر صلى الله عليه و آله به نماز بايستند؛ سپس هنگامى كه اين گروه سجده كردند، با سرعت ركعت دوم را خود به اتمام رسانده به ميدان نبرد بروند و گروه دوم كه نماز نخوانده‌اند به جاى گروه اول بيايند و نماز را با پيامبر به جاى آورند.
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كريم، جلد 1، ص 383
