آيه اذُن واعيه
-
«اذن واعيه» به معناى گوش شنوا و فراگيرنده، عنوانى است كه براى آيه 12 سوره حاقه/ 69 قرار داده شده است.[۱]
«لِنَجعَلهَا لَكُم تَذكِرةً و تَعَيها أذنٌ وعِيَة».
آيات پيشين به نابودى قوم نوح و رهايى گروندگان به نوح اشاره دارد و در اين آيه مى گويد: اين نابودى و نجات را وسيله عبرت و تذكرى براى شما قرار داديم تا «گوش هاى شنوا» آن را دريابد و بفهمد.
مفسران شيعه و سنى، در ذيل اين آيه گفته اند: حضرت رسول صلى الله عليه و آله پس از نزول اين آيه، خطاب به امام على عليه‌السلام فرمود: اى على! از خدا خواسته ام كه گوش تو را «واعيه» (شنوا) گرداند و على عليه‌السلام گفت: پس از آن، هرگز چيزى را فراموش نكردم.[۲]
بر پايه روايتى ديگر، پيغمبر صلى الله عليه و آله به على عليه‌السلام فرمود: خداوند به من فرمان داد كه تو را به خود نزديك كنم و دور نسازم و آموزشت دهم تا آن را حفظ كنى و بر خدا است كه آنچه را مى شنوى، حفظ نمايى؛ آنگاه اين آيه نازل شد.[۳]
پانویس
- ↑ نهج الحق، ص 183؛ بحارالانوار، ج 35، ص 326.
- ↑ جامع البيان، مج 14، ج 29، ص 69؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 267.
- ↑ اسباب النزول، واحدى، ص 379؛ مجمع البيان، ج 10، ص 519.
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كريم، جلد 1، ص 368
