آیه اذُن

-

آيه 61 سوره توبه/ 9 را «آيه اذُن» گويند. اذن، كنايه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذيرد. بر اساس اين آيه، منافقان پيامبر را مى آزردند و چون حضرت، عذر و دروغ آنان را مى پذيرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد.

خداوند در پاسخ آنان فرمود: او براى شما گوش نيكو است. به خدا ايمان دارد و سخن مؤمنان را با خوش گمانى مى پذيرد:

«و مِنهُم الَّذينَ يَؤُذونَ النّبىّ و يَقولونَ هُو أذُنٌ قُل أُذُنُ خَيرٍ لَكُم يُؤمِنُ بِاللّهِ و يُؤمنُ لِلمُؤمِنينَ و رَحمةٌ لِلّذينَ ءَامَنوا مِنكُم والّذينَ يُؤذونَ رَسولَ اللّهِ لَهُم عَذابٌ ألِيم».

شأن نزول اين آيه را گروهى از منافقان دانسته اند كه در خلوت خود، سخنانى ناشايست را بر زبان جارى ساختند و برخى از آنان گفتند: اين سخنان را نگوييد؛ زيرا ممكن است به گوش محمد برسد و بر ما برآشوبد.

«جلاس بن سويد» گفت: هر آنچه را مى خواهيم، مى گوييم و نزدش خلافش را بيان مى كنيم و مى پذيرد؛ زيرا محمد «اذن سامعه» (گوش شنوا) است. در اين هنگام آيه نازل شد.

پانویس

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كريم، جلد 1، ص 367-368