سلسبیل
نسخهٔ تاریخ ۲۲ مهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۶:۲۴ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکتها)
سلسبيل به معناى نوشيدنى سبك و لذت بخش و روان؛ و نام چشمه اى در بهشت است.[۱]
سلسبیل در قرآن
اين واژه تنها يكبار در آيه 18 سوره انسان «عينا فيها تسمى سلسبيلا» به معنای نام چشمه اى در بهشت آمده است.
سلسبیل در روایت
در حديث ابن عباس آمده كه گفت: از پيغمبر صلی الله علیه و آله شنيدم، مي فرمود: خداوند پنج چيز به من داد و به على نيز پنج چيز عطا كرد: مرا كلمات جامع و على را علوم جامع، مرا نبوت و على را وصايت، مرا كوثر و على را سلسبيل، مرا وحى و على را الهام داد، مرا به معراج برد و درهاى آسمان براى على گشود كه من و او در آنجا يكديگر را بديديم. (بحار: 8/27)
پانویس
- ↑ مفردات، ص418، «سل»؛ مجمع البيان، ج9-10، ص621-622.
منابع
- فرهنگ قرآن، جلد16، صفحه269.
- سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.
