سلسبیل
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
سلسبيل به معناى نوشيدنى سبك و لذّت بخش و روان؛ و نام چشمه اى در بهشت است.[۱]
سلسبیل در قرآن
اين واژه تنها يك بار در آيه 18 سوره انسان(عينا فيها تسمى سلسبيلا) به معنای نام چشمه اى در بهشت آمده است.
سلسبیل در روایت
در حديث ابن عباس آمده كه گفت : از پيغمبر (ص) شنيدم ميفرمود : خداوند پنج چيز به من داد وبه على نيز پنج چيز عطا كرد: مرا كلمات جامع وعلى را علوم جامع ، مرا نبوّت وعلى را وصايت ، مرا كوثر وعلى را سلسبيل ، مرا وحى وعلى را الهام داد ، مرا به معراج برد ودرهاى آسمان براى على گشود كه من و او در آنجا يكديگر را بديديم. (بحار:8/27)
پانویس
- ↑ مفردات، ص 418، «سل»؛ مجمع البيان، ج 9 - 10، ص 621 - 622 .
منابع
- فرهنگ قرآن، جلد 16، صفحه 269.
- سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.
