هیبت
هیبت در لغت هم به معنای ترس و هول، و هم به معنای شکوه و عظمت آمده است.
هيبت از خداى تعالى حالتى است که از شناختن قدرت خدا و حشمت و مهابت و نفوذ مشيت او و ناچيز بودن خود و در همه چيز نيازمند بودنش به خداى تعالى براى انسان پديد مى‌آيد و قهرا پيدايش مراتب و درجات آن هم بستگى به پيدايش مراتب معرفت مذکور است.
هيبت از آداب باطنى نماز و نوعی عبادت است و فراتر از تعظيم است. هر خوفى را هيبت نمى‌گويند بلکه خوفى است که به سبب بزرگداشت و عظمت و جلالت از کسى برای انسان حاصل مى‌شود؛ هیبت نامیده می شود.
هيبت و خشيت از خداى تعالى در انبياء اولياء و علماى الهى بيش تر از ديگران و در آن‌ها نيز بحسب مراتب شناخت آن‌ها نسبت به عظمت خداى تعالى و شناخت آن‌ها از توحيد متفاوت است.
از سيد الساجدين عليه السلام روايت شده: هنگامى که براى نماز گزاران وضو مى‌گرفت رنگ مبارکش زرد مى‌شد و چون به نماز خواندن مى‌ايستاد لرزش به اندامش
مى افتد از علت اين حالت پرسيده شد در پاسخ فرمود: نمى‌دانيد که پيش روى چه کسى مى‌ايستم؟
منابع
- هیبت، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی، بازیابی: 6 اسفند 92.
- فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه ی هیبت.
