آیه 136 انعام
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب است که برای اینجا مناسب بوده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
منبع: نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه ، ص 351
نویسنده: محمدباقر محقق
شأن نزول آیه 136 سوره انعام
«وَجَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالْأَنْعامِ نَصِیباً».[۱]
عادت اعراب مشرك بر این بود كه هرگاه زراعت و كشتزارى به عمل مى آوردند آن را تقسیم نموده و قسمتى را سهم خدا قرار داده و قسمتى دیگر را سهم خدایان دیگر یا شركاء خدا قرار می‌دادند و هرگاه زراعت مزبور به توسط آب مشروب مى گشت.
اگر از طرف سهم خدا به قسمت سهم شركاء یا خدایان دیگر سرازیر می‌شد آن را نمى بستند و رها می‌كردند ولى اگر از طرف سهم خدایان و شركاء به طرف سهم خدا سرازیر مى گشت آن را مسدود می‌كردند زیرا معتقد بودند كه خدا بى‌نیاز بوده و شركاء او نیازمند مى باشند سپس خداوند این آیه را به عنوان ذكر حكایت از گفتار و رفتار و عقاید مشركین عرب براى رسول خویش نازل فرمود.[۲]
پانویس
- پرش به بالا ↑ بقیه آیه، «فَقالُوا هذا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَ هذا لِشُرَكائِنا فَما كانَ لِشُرَكائِهِمْ فَلا يَصِلُ إِلَى اللَّهِ وَ ما كانَ لِلَّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلى شُرَكائِهِمْ ساءَ ما يَحْكُمُونَ؛ و براى خدا از روئیدنی‌ها و حیوانات كه آفریده نصیبى معین كردند و به گمان خودشان گفتند: این سهم براى خدا و این سهم براى شریكان و بتان ما، پس آن سهمى كه براى شریكان بود به خدا نمی‌رسید و آن كه براى خدا بود به شریكان می‌رسید (یعنى صدقه اى كه براى خدا بود به مصرف بت ها صرف می‌شد و صدقات بتان براى رضاى خدا صرف نمى گردید) و حكمى جاهلانه و ناشایست می‌كردند».
- پرش به بالا ↑ تفسیر على بن ابراهیم.
