بهجت شاعر

این صفحه مدخلی از دانشنامه جهان اسلام است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

بَهجَت ، میرزاایوب ، شاعر فارسی سرای و خوشنویس تاجیک اواخر سدة دوازدهم . سال تولد و مرگش بدرستی معلوم نیست . پدرش مُشرِف اِسفره ای ، شاعر و خوشنویس ، بود. بهجت در مدرسة «خانِ» شهر خوقند تحصیل کرد که مدرسة مذکور را به اشتباه در شهر خجند دانسته است . وی شاعر نامدار روزگار محمدعمرخان ، والی خوقند (1166ـ1201/ 1787ـ1822)، بود و از اعضای فعّال انجمن ادبی او به شمار می رفت والی خوقند خود به فارسی و ترکی شعر می سرود و «امیری »تخلص می کرد، در عهد وی محفل ادبی خوقند پررونق بود و با محیط ادبی بخارا رقابت داشت .

سلطانُف ، پژوهشگر زندگی و آثار بهجت ، 116 غزل و قصیده و یک مخمس او را از جُنگها و تذکره ها گرد آورده که این نشان دهندة مهارت بهجت در سخنوری است زبان شعر بهجت ساده و روان است و عشق ، پندواندرز، توصیف طبیعت و شکایت از اوضاع و احوال ، موضوعهای اصلی شعر او به شمار می آید.

منابع

صدرالدین عینـی ، نمونة ادبیـات تاجیک ، مسکـو 1926؛ رحمت الله واضح بخارایی ، تحفة الاحباب فی تذکرة الاصحاب ، چاپ اصغر جانفدا، دوشنبه 1977؛

Ensiklopediya ¦yi adabiya ¦t va sa ـ ati Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1988; Enssiklopediya ¦yi Sa ¦vetii Ta ¦jik , vol. I, Dushanbe 1978; Amirbek Habibza ¦da, Ganji Zarafىa ¦n , Dushanbe 1991; Uzbek Savet Ensiklopediyasi , Tashkent 1971-1980.

منابع

• دانشنامه جهان اسلام مدخل "بهجت"ازرحیم مسلمانیان قبادیانی.