مهیار دیلمی
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
ابوالحسن علی بن محمدبن ارسلان ابن منتخب مروزی
نام پدر: مرزویه
تولد و وفات: ( تاریخ تولد نامشخص- ۴۲۸)هجری قمری
شهرت علمی و فرهنگی: کاتب و شاعر
اصلاً ایرانی و اهل بغداد بود ، لذا به او کاتب فارسی گفته‌اند.
وى ابتدا دین زرتشتى داشت سپس به دست سید شریف رضى ابوالحسن محمد موسوى اسلام آورد و به تشیع گروید و در خدمت او به تحصیل فنون شعر و ادب پرداخت. در «ریحانة الادب» آمده كه او به دست شریف مرتضى ایمان آورده ولى در خدمت شریف رضى به تحصل علم و ادب پرداخته است. وى مدتى متصدى امر كتابت آل بویه بود و در بغداد براى ترجمه ى مطالب از فارسى به عربى استخدام شد. وى شاعرى بزرگ بود و مقدم شاعران هم عصر خود به حساب مى آمد. او را جامع فصاحت عرب و بیان ادب فارسى مى دانند و در بسیارى از جهات شعرى از استادش، شریف رضى، برتر بود. او اشعار بسیارى در مدح اهل بیت و مراثى امام حسین (ع) گفته است. از ممدوحان وى مى توان به ابوطالب محمد بن ایوب، از وزیران خلفاى عباسى، و ابونصر سابور و ابومنصور بن مزرع و غیره اشاره كرد. فرزندش حسن یا حسین بن مهیار دیلمى نیز از شاعران بزرگ بوده كه «قصیده ى حائیه»اش معروف است. از آثارش: «دیوان» شعر، شامل چهار مجلد؛ «قصیده ى لامیه»، كه ابن طاووس حلى شرحى به نام «الازهار» بر آن نگاشته است.و به زودى بزرگترین شاعر عهد خود گردید. مهیار داراى احساسات شدید ایرانى و طرفدار عقاید ملى بود و اشعارى در هجو قوم عرب سرود. دیوان شعر او چهار مجلد است.
منبع
- راسخون، بازیابی: 27شهریور 1392
