تفسیر فلسفی

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

تفسیر فلسفی

از جمله تفسیر های اجتهادی ، شیوه های تفسیری فلسفی است که با گرایش و مذاقی فلسفی تدوین شده اند. در تفسیر های فلسفی از اصول و قواعد فلسفی برای ادراک مفاهیم و مقاصد قرآن کمک گرفته می شود.چنین مفسرانی که با نگرش فلسفی به تفسیر آیات می پردازند معتقد به یکی از مکتب های فلسفی مانند مکتب مشاء، اشراق و حکمت متعالیه هستند و با توجه به گرایش فلسفی خود، به تفسیر آیات اهتمام ورزیده اند. در تفسیرهای فلسفی از سیوه استدلال، در تفسیر آیات بهره وافر گرفته می شود و آیات مربوط به هستی و وجود با تدبر خاص خود و بر اساس شیوه فلسفی تفسیر می شود. هر مفسر فیلسوفی، بر اساس مکتب تفسیری و به دفاع از مشرب فلسفی از ویژگی کلامی، عرفانی و روایی نیز برخوردارند، ولی گرایش و صبغه غالب آنها، اسلوب فلسفی است. چنینی مفسرانی فیلسوف نیز به حساب می آیند. ابوعلی سینا که روش مشاء را داشته به تفسیر سوره ناس و فق و دیگر سور پرداخته ، سهرودی که دارای روش اشراق بوده در آثار خود به تفسیرآیات به سبک خویش مبادرت کرده ملاصدرا نیز تفسیرآیات را به سبک حکمت متعالیه ارائه کرده است.

منابع

• رضا مودب، روش های تفسیر قرآن،قم: انتشارات اشراق،1380،ص255