ظهیر فاریابی

این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

ظهیر فاریابی، ظهیرالدین، ابوالفضل طاهر

ملیت: ایرانی
قرن: 6

(وف 598 ق)، شاعر، متخلص به ظهیر. از معروفترین شعراى عصر خویش و اصلاً از مردم فاریاب از بلاد خراسان بود. در جوانى به كسب علوم و اطلاعات مختلف علمى و ادبى در فاریاب و نیشابور پرداخت. در نیشابور مدح عضدالدین طغانشاه بن مؤید آى ابه را گفت.

وى علاوه بر ادب به تحقیق در مباحث نجومى نیز پرداخت و پیش‌بینى منجمان را در وقوع طوفان در 582 ق، با تألیف رساله‌اى رد كرد. اما مطلقاً مورد توجه پادشاه طغانشاه بن میود قرار نگرفت. در 582 ق ناگزیر نیشابور را ترك كرد و به اصفهان به خدمت صدرالدین خجندى رفت و قصایدى در مدح وى گفت.

در 585 ق از اصفهان به مازندران و آذربایجان رفت و در آنجا به مداحى عده‌اى از افراد و وزارء و رجال همچون اصفهبد اعظم حسام‌الدوله والدین ابوالحسن اردشیر از مشاهیر ملوك آل باوند پرداخت.

از دیگر ممدوحان ظهیر، طغرل بن ارسلان آخرین پادشاه سلجوقى، قزل ارسلان بن ایلدگز، اتابك نصره‌الدین ابوبكر ایلدگز و دیگر اتابكان آذربایجان هستند. بیشتر در تبریز زیست و با خاقانى شروانى، شیخ نظامى، میجرالدین بیلقانى و جمال‌الدین اصفهانى معاصر بود.

در پایان عمر ترك ملازمت سلاطین گفت و به طاعت و كسب علم مشغول گشت. در تبریز فوت كرد و در قبرستان سرخاب نزدیك قبر خاقانى مدفون گردید. ظهیر صاحب «دیوان» شعر مشتمل بر چهار هزار بیت است.