آيه اذُن واعيه

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

«اذن واعیه» به معناى گوش شنوا و فراگیرنده، عنوانى است كه براى آیه 12 سوره حاقه/ 69 قرار داده شده است.[۱]

مشاهده آیه در سوره

لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَ‌ةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ

مشاهده آیه در سوره


آیات پیشین به نابودى قوم نوح و رهایى گروندگان به نوح اشاره دارد و در این آیه مى گوید: این نابودى و نجات را وسیله عبرت و تذكرى براى شما قرار دادیم تا «گوش هاى شنوا» آن را دریابد و بفهمد.

مفسران شیعه و سنى، در ذیل این آیه گفته اند: حضرت رسول صلى الله علیه و آله پس از نزول این آیه، خطاب به امام على علیه‌السلام فرمود: اى على! از خدا خواسته ام كه گوش تو را «واعیه» (شنوا) گرداند و على علیه‌السلام گفت: پس از آن، هرگز چیزى را فراموش نكردم.[۲]

بر پایه روایتى دیگر، پیغمبر صلى الله علیه و آله به على علیه‌السلام فرمود: خداوند به من فرمان داد كه تو را به خود نزدیك كنم و دور نسازم و آموزشت دهم تا آن را حفظ كنى و بر خدا است كه آنچه را مى شنوى، حفظ نمایى؛ آنگاه این آیه نازل شد.[۳]

پانویس

  1. نهج الحق، ص 183؛ بحارالانوار، ج 35، ص 326.
  2. جامع البیان، مج 14، ج 29، ص 69؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 267.
  3. اسباب النزول، واحدى، ص 379؛ مجمع البیان، ج 10، ص 519.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 368 آیه اذُن