صدرالدین محلاتی شیرازی
محلاتی شیرازی، صدرالدین
قرن: 14
(1359-1283 ش)، عالم دینى، فقیه، مفسر، نویسنده، استاد و شاعر در شیراز به دنیا آمد. پدرش آیتاللَّه میرزا ابوالفضل محلاتى از علما و روحانیون بنام و دانشمند فارس بود.
صدرالدین پس از تحصیل مقدمات به عتبات عالیات رفت و مدتى از محضر استادن آنجا بهره گرفت و به شیراز بازگشت. چندى در اصفهان و قم تحصیلات علوم دینى خود را ادامه داد تا موفق به كسب درجهى اجتهاد شد و سپس به شیراز بازگشت و در شیراز حوزهى تدریس بنیان نهاد و حلقهى تفسیر قرآنى ترتیب داد.
از بدو تأسیس دانشكدهى ادبیات در شیراز به تدریس زبان عربى و ادبیات اشتغال ورزید. او علاوه بر تحقیق و نویسندگى، شعر هم مىسرود و چون به طریقهى ذهبیه مایل بود اشعارش مضامین عرفانى داشت.
از 1334 ش صبحهاى جمعه انجمن ادبى صدر را در خانه خود تشكیل داد. وى از اعضاى مؤسس كانون دانش پارس نیز بود. این كانون مجالس دبى داشت و تألیفات گوناگون اعضاى كانون را به چاپ مىرساند و داراى نشریه بود.
آثار علمى و ادبى محلاتى در این نشریه به چاپ مىرسید. از آثار وى: تفسیر «سوره عصر»؛ «شأن نزول آیات قرآن»؛ «مناسك حج»؛ «اسرار حج»؛ «دارالعلم شیراز»؛ «ولایت فارس در زمان خلفاء»؛ «مكتب عرفان سعدى»؛ «مقدمه تاریخ ادب عرب».
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج5، ص152.
