وقوعی نیشابوری

این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

وقوعی نیشابوری، محمد شریف

قرن: 10

وفات: 1002 ق

خطاط و شاعر، متخلص به وقوعى. از سادات اسحاق‌آباد نیشابور و خواهرزاده‌ى امیر شاه میر معیر بود. تربیت و تحصیلاتش در خراسان صورت گرفت. او از شعراى مكتب وقوع و در زمان شاه طهماسب صفوى (984-930 ق) از صاحب منصبان دیوان شاهى بود.

از جوانى در بیشتر فنون، خاصه تاریخ، ادب و خط مهارت داشت، خط شكسته را خوب مى‌نوشت و از این رو به محمد شریف شكسته‌نویس شهرت یافت. او در زمینه‌ى سرودن قصیده، غزل و رباعى نیز توانا بود. سپس به هند رفت و مدت ها در ملازمت شهاب‌الدین احمدخان نیشابورى كه از اعیان دربار اكبرشاه و از خویشانش بود، بسر برد.

بعد از مرگ وى به درگاه عبدالرحیم خان، خان خانان پیوست و از مداحان خاص او شد و توسط او در 998 ق به دربار اكبرشاه راه یافت. دكتر صفا در «تاریخ ادبیات در ایران» آورده كه وقوعى را به سبب اعتقادات خاصى كه در مسائل دینى داشت كافر مى‌دانستند. اما او قصیده‌هایى در ستایش ائمه اطهار علیهم السلام سروده، كه دلیل پایداریش در تشیع بوده است.

وى در لاهور درگذشت. از آثار وى: «مجامع الاخبار» یا «مجمع الاخبار» كه تاریخ مجمل عالم است از آغاز خلقت تا سال هزار هجرى؛ «دیوان» شعر.