ضمیری اصفهانی
ضمیری اصفهانی، کمال‌الدین حسین
ملیت : ایرانی
قرن : 10
وفات: 973 ق
شاعر، متخلص به ضمیرى. ملقب به خسرو ثانى.
وى از شاعران بزرگ اصفهان بود. از روزگار جوانى به سبك دانش و ادب پرداخت و در محضر میر غیاث‌الدین منصور دشتكى شیرازى دانش آموخت و طب و ریاضى نجوم را فراگرفت و در رمل مهارت یافت و از همین راه به خدمت شاه طهماسب و خاندان شاهى راه یافت و تا آخر عمر به همین شغل روزگار گذراند. مولانا كمال‌الدین در آغاز شاعرى به مناسبت شغل پدرش، باغبان تخلص مى‌كرد و بعد از آن تخلص ضمیرى را اختیار كرد و به همین نام شهرت یافت. او با شاعران معروف زمان خود مانند شرف و محتشم و حسابى معاشر بود. ضمیرى از شاعران پركار عهد خود و در قصیده و غزل و مثنوى توانا و از این جهت با امیر خسرو دهلوى همانند بود و به همین سبب است كه او را خسرو ثانى مى‌نامند. وى در اصفهان فوت كرد و در همان جا مدفون شد.
آثار
از آثارش: شش مثنوى به نامهاى: «ناز و نیاز»، «بهار و خزان»، «لیلى و مجنون»، «وامق و عذرا»، «جنه الأخیار» یا «حسنه الاخبار»، «اسكندرنامه»، هفت دیوان به نامهاى: «سفینه‌ى اقبال»، «صورت حال»، «كنز الأقوال»، «عشق بى‌زوال»، «صیقل ملال»، «عذر مقال»، «قدس خیال» یا «قدس خصال»، «مجموعه‌ى اجلال»، شامل چهار دیوان، در برابر غزلیات سعدى، به نامهاى: «طاهرات»، «صنایع»، «بدایه الشعر»، «نهایه السحر». ضمیرى همچنین «عیون الزلال» را در جواب خواجه حافظ شیرازى، «آینه جمال» را در جواب بابا فغانى، «معراج الآمال» را در جواب مولانا جامى و «انیس اللیالى» را در جواب لسانى نوشته است.
منبع
اثرآفرینان، زير نظر: دكتر سيد كمال حاج سيد جوادي و دكتر عبدالحسين نوايي،انجمن آثار و مفاخر فرهنگی،1379، ج4، "ضمیری اصفهانی، کمال‌الدین حسین"
