آل

این صفحه مدخلی از دائرة المعارف لغات قران کریم (نثر طوبی) است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

آل و اهل هر دو در اصل به یک معنی است الا آنکه عرف عام میان این دو فرق گذارند و مراد کسان و بستگانند.«و اذ أنجیناکم من آل فرعون یسومونکم سوء العذاب» (بقره 49 ) خطاب با بنی اسرائیل است می فرماید وقتی ما شما را نجات دادیم از کسان فرعون که شما را شکنجه و آزار می کردند. مراد از آن فرعون ماموران و منصب داران دربار وی است «ولقد أخذنا آل فرعون بالسنین» (اعراف 128) آل فرعون را بقحطی گرفتیم مراد همه رعایای کشور فرعون است. و در باره اهل فرماید «فانجیناه و أهله الا أمرته» (اعراف 83) لوط را نجات دادیم و کسان او را مگر زنش. «قال لاهله امکثوا» (قصص 29) حضرت موسی علیه السلام با کسان خود گفت درنگ کنید.اهل او در آن وقت زنش بود و شاید خادم و چوپان همراه داشت. «قالت ما جزاء من اراد بأهلک سوء» (یوسف 25) کیفر آن که نسبت به زن تو بد خواهد چیست ؟ مراد از اهل اینجا زوجه است.

اما آل رسول الله علیه و آله که بر آنها صلوات باید فرستاد أئمه معصومین صلوات الله علیهم اجمعین هستند و آنها که صدقه برایشان حرام است بنی هاشمند و مراد از اهل البیت فی قوله تعالی «یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت» پنج تن اصحاب کسا اند. چون دلیل بر تخصیص قائم شود لفظ را بر عام نباید حمل کرد

و گویند اهل اگر اضافه به مکان شود ماند أهل بصره و أهل بغداد یا به حرفه و صنعت مانند أهل علم وأهل تجارت همه را شامل می شود.

منبع

علامه شعرانی و محمد قریب، نثر طوبی، واژه «آل»