موعظه (اسامی و اوصاف قرآن)
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
«موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر، هرگونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی‌ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی‌ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می‌شود.
«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است:
«یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ»؛ «ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است» (یونس// 57)
در این آیه و آیات 138سوره آل‌عمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است.
قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی‌دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می‌سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن‌چه که برایش مضرّ است نهی می‌کند و هرچه را که برای وی شفا بخش است تجویز می‌کند، و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.
منابع
ویکی علوم اسلامی (اصطلاح نامه علوم قرآنی، بخش اسامی و صفات قرآن)
